Ben jij een borsten- of een billenman? Ja meisjes, die vraag wordt onder de jongens wel eens aan elkaar gesteld tussen pot, pot, pot en pint, pint, pint. Moeilijke vraag. Nu, de vraag op zich is niet zo moeilijk, het antwoord daarentegen…. Want in deze is kiezen verliezen. Dus kies ik niet!
Anders is het wanneer men me vraagt: ben jij een hondenmens of een kattenmens? Dan hoef ik geen seconde te twijfelen. Katten zijn niet zo mijn ding. Waarschijnlijk heeft de allergie die ik er voor heb er wel iets mee te maken. Op mijn zes jaar was ik er bijna aan door het toedoen van een krolse pluisbol. Honden daarentegen hebben me altijd gefascineerd, van kinds af aan.
Een jaar geleden was er nog geen sprake van een hond in mijn leven. En dan plots (door het lot of door het toeval - schrappen wat niet past, naargelang waar je zelf in gelooft) was er een hond. En een paar maanden later, door een samenloop van samensmeltomstandigheden (door het lot of door het toeval - schrappen wat niet past, naargelang waar je zelf in gelooft) waren er drie honden.
De honden hebben me terug leren kijken naar mijn omgeving, de natuur en vooral naar mezelf. Niet dat ik mezelf kwijt was, maar ik was in die periode toch stevig op zoek. En zo kwam er een hond in mijn leven. Uren wandelen we. Uren bekijk ik hen. Stilzwijgend. Soms vanuit een hoekje, soms van zeer dichtbij of tegen hen aan. Uren zijn we samen stil te midden van de bossen of in de tuin of aan mijn schrijftafel. Ze zeggen niks – een blaf hier en daar niet te na gelaten – maar vertellen me tegelijkertijd onnoemelijk veel.
Ze leren me om elke nieuwe dag tegemoet te gaan met enthousiasme en optimisme. Ze tonen me wat het is om met heel het hart lief te hebben en snel te vergeven. En als we dagelijks wandelen leer ik van hen wanneer we snel moeten wegrennen of wanneer we net moeten stilstaan en rusten in het leven.
Ik denk dat dat het verschil is tussen een hondenliefhebber en een hondenhebber. De laatsten hebben een hond omdat hij zo mooi in het plaatje past. Maar plaatjes verbleken en ze raken de hond dan ook weer beu. En een hondenliefhebber stelt zich geen vragen bij dat plaatje. Hij is streng maar rechtvaardig, maar vooral nederig en dankbaar over wat deze vierpotige filosofen ons laten zien: dat elke dag een geschenk is en dat elke maaltijd de beste maaltijd ooit is!
#HenriA
