() Koud ingepakt, 's avonds laat
Gebroken duisternis, mijn koude einde
ik zoek naar plaatsen
die ik nog nooit heb gezien,
niets beweegt, enkel de stilte op straat.
De koude besproeit me als een douche
het is zo wreed, de koude lucht
koud ingepakt, 's avonds laat
omdat er geen zon is.
De enige lichten hier zijn naakt.
Ik kan niet spreken,
ik kan niet horen,
maar ik weet dat ik echt ben.
Het is hier sowieso niet warm
het donkerste licht is voor de dageraad,
ik herinner me de zon, maar ze zonk
in het water dat het licht eet.
Leven is gemakkelijker als het nacht is,
de kou heeft de regen bedekt,
ik kan voor altijd zien, tot in de diepte,
koud ingepakt, 's avonds laat.
#HenriA
ik zoek naar plaatsen
die ik nog nooit heb gezien,
niets beweegt, enkel de stilte op straat.
De koude besproeit me als een douche
het is zo wreed, de koude lucht
koud ingepakt, 's avonds laat
omdat er geen zon is.
De enige lichten hier zijn naakt.
Ik kan niet spreken,
ik kan niet horen,
maar ik weet dat ik echt ben.
Het is hier sowieso niet warm
het donkerste licht is voor de dageraad,
ik herinner me de zon, maar ze zonk
in het water dat het licht eet.
Leven is gemakkelijker als het nacht is,
de kou heeft de regen bedekt,
ik kan voor altijd zien, tot in de diepte,
koud ingepakt, 's avonds laat.
#HenriA
() Ramen open
Mijn woorden zoeken
jouw diepte, waardoor
mijn diepte de jouwe raakt,
ook al ben je er zelfs niet.
Ik zou zeggen:
leg dit gedicht weg en ga buiten,
luister en hoor, naar alle mensen die
niet worden gehoord.
En leg een hand op je hart,
wrijf het warm,
streel het met vingertoppen
tot stilte.
En sluit dan je hoofd voor
de waan van de dag
en ga straks slapen met
schoonheid en de ramen open.
#HenriA
jouw diepte, waardoor
mijn diepte de jouwe raakt,
ook al ben je er zelfs niet.
Ik zou zeggen:
leg dit gedicht weg en ga buiten,
luister en hoor, naar alle mensen die
niet worden gehoord.
En leg een hand op je hart,
wrijf het warm,
streel het met vingertoppen
tot stilte.
En sluit dan je hoofd voor
de waan van de dag
en ga straks slapen met
schoonheid en de ramen open.
#HenriA
() De kilometer
Als er ooit iets met me gebeurt
dan moet het zo wezen
wie het meeste angst heeft
heeft het minst te vrezen
wanneer ik leef
Concrete Evidence: 1m
1 meter snelweg volgens Belgische norm, 2012
Collectie Verbeke Foundation
dan moet het zo wezen
wie het meeste angst heeft
heeft het minst te vrezen
wanneer ik leef
in elke kilometer
kan het niet fout gaan
hooguit anders dan verwacht
#HenriA
kan het niet fout gaan
hooguit anders dan verwacht
#HenriA
Concrete Evidence: 1m
1 meter snelweg volgens Belgische norm, 2012
Collectie Verbeke Foundation
() Oerkracht
Er is geen grotere oerkracht
Dan de storm die regen
wolken in zon verandert
Die warmte en zuurstof
Door het hart blaast
Die het hoofd bevrijdt
En gedachten wegjaagt
En de schoonheid blootlegt
Van jou en mij.
#HenriA
() Zwaartekracht
Wandelend
op een onverlichte landweg
en boven mij de Melkweg
waan ik me tussen de sterren.
op een onverlichte landweg
en boven mij de Melkweg
waan ik me tussen de sterren.
Het lichtpunt
in de verte is geen boerderij
maar het einde van
een tunnel.
in de verte is geen boerderij
maar het einde van
een tunnel.
De contouren
langs de velden
zijn geen bomenrijen
maar een gang.
Het schijnsel
aan de horizon
is niet waar ik woon
maar dromen.
En dan zakt mijn voet
in een zwart gat
en struikel ik
verder door de nacht.
#HenriA
langs de velden
zijn geen bomenrijen
maar een gang.
Het schijnsel
aan de horizon
is niet waar ik woon
maar dromen.
En dan zakt mijn voet
in een zwart gat
en struikel ik
verder door de nacht.
#HenriA
() Mevrouw D.
Mevrouw D. is ziek,
ziek in haar hoofd
maar totaal ongevaarlijk.
Ze vangt met haar mond
sneeuwvlokken uit de lucht,
kauwt ze tot snot.
Maakt van haar armen
een vliegtuig en
cirkelt doelloos rond.
Ze plukt de bloemen
uit het behang
en geeft ze water.
Verzamelt bolletjes wol
en knoopt alle
eindjes aan elkaar.
Op de bus zit
ze steeds twee rijen voor mij
en ik kijk naar haar.
Ik ben de enige
die haar ziet,
waar ze voor bestaat.
Want niemand
durft mevrouw D.
aan te kijken,
uit de angst om
zelf gek te worden
verklaard.
Lafaards!
#HenriA
ziek in haar hoofd
maar totaal ongevaarlijk.
Ze vangt met haar mond
sneeuwvlokken uit de lucht,
kauwt ze tot snot.
Maakt van haar armen
een vliegtuig en
cirkelt doelloos rond.
Ze plukt de bloemen
uit het behang
en geeft ze water.
Verzamelt bolletjes wol
en knoopt alle
eindjes aan elkaar.
Op de bus zit
ze steeds twee rijen voor mij
en ik kijk naar haar.
Ik ben de enige
die haar ziet,
waar ze voor bestaat.
Want niemand
durft mevrouw D.
aan te kijken,
uit de angst om
zelf gek te worden
verklaard.
Lafaards!
#HenriA
() Kutgedicht (voor feministen maar bij uitbreiding voor iedereen)
Het is blijkbaar een kutjaar
met een kutbesmetter
en kutalleenheid
als een vaginale afscheiding.
Er zijn mensen die
kut maar kut vinden
en niet toevallig zijn
dat feministen.
Zij zullen dit kutgedicht
niet omarmen maar
het bh-loos aan
de schandpaal nagelen.
Maar de dag
dat de kut uit het jaar verdwijnt
kunnen ze allen beginnen lullen
over de vagijn.
#HenriA
() Voor het slapengaan
Niemand zwijgt zo speels als jij,
niemand is ooit zo geweest.
Wij hebben geen woorden meer nodig
als ik de dag naast me neerleg.
Ik kan naar je kijken zonder te zien,
ik kan naar je luisteren zonder te horen.
Mijn ogen dwalen van je lippen
naar de kuiltjes van je poriën.
Ik hoor je zachtjes ademen
en dan val je in mijn slaap.
En als je eventjes geen adem haalt,
schenk me dan de zuurstof die je overlaat.
#HenriA
niemand is ooit zo geweest.
Wij hebben geen woorden meer nodig
als ik de dag naast me neerleg.
Ik kan naar je kijken zonder te zien,
ik kan naar je luisteren zonder te horen.
Mijn ogen dwalen van je lippen
naar de kuiltjes van je poriën.
Ik hoor je zachtjes ademen
en dan val je in mijn slaap.
En als je eventjes geen adem haalt,
schenk me dan de zuurstof die je overlaat.
#HenriA
() Aanzuigen
Je staat in een doorschijnend hemd
in het open raam,
de gordijnen wild, de piano zacht
en probeer me naar je te zuigen.
Ik heb geen bloemen bij,
enkel een ruiker woorden,
om je een verhaal te vertellen
dat nog nooit verteld is.
En lees me, lees me goed,
boven, onder en tussen de regels,
het staat allemaal ergens in de verloren
hoekjes van mijn onontgonnen ziel.
#HenriA
in het open raam,
de gordijnen wild, de piano zacht
en probeer me naar je te zuigen.
Ik heb geen bloemen bij,
enkel een ruiker woorden,
om je een verhaal te vertellen
dat nog nooit verteld is.
En lees me, lees me goed,
boven, onder en tussen de regels,
het staat allemaal ergens in de verloren
hoekjes van mijn onontgonnen ziel.
#HenriA
Salvador Dali - Vrouw bij het raam
() Vlieg!
Ik had in geen tijden nog
een leven kunnen redden.
Van wanhoop. Of van verdriet.
Of van een mens die een ander mens graag ziet.
Ik vang een vlieg en zet ze gevangen
onder mijn twee handen. Ik laat ze vliegen.
Ze vliegt het grijs van de dag in en is vrij.
Ik twijfel of ik zou schrijven.
Op teevee vallen de doden met bosjes
en ik schenk mezelf nog een glas rode wijn.
#HenriA
een leven kunnen redden.
Van wanhoop. Of van verdriet.
Of van een mens die een ander mens graag ziet.
Ik vang een vlieg en zet ze gevangen
onder mijn twee handen. Ik laat ze vliegen.
Ze vliegt het grijs van de dag in en is vrij.
Ik twijfel of ik zou schrijven.
Op teevee vallen de doden met bosjes
en ik schenk mezelf nog een glas rode wijn.
#HenriA
() Druppelgewijs
Zonder dat ik het verwachtte, was je zo goed
om je te tonen.
Zonder dat ik het verwachtte, stond
je onbedekt voor me.
Wat er dan gebeurde,
was niet onverwacht,
zoals de nacht overgaat in dag,
ging jij over in mij.
Traag, in watervallen, in zonnestralen
daal ik af van je haren, naar je nek,
naar je mond, naar je borsten,
langs je buik naar je dijen.
Ik doe mijn ogen toe
en zie je niet, ik ruik en voel,
ik kroel, rond je lijf en alles wat
daar aanwezig is.
Niets kan ontbreken nu ik in je ben,
en ik blijf, tot er geen druppel van me overblijft,
en ook als ik kom en daarna verder ga,
hou je me nog vast.
#HenriA
om je te tonen.
Zonder dat ik het verwachtte, stond
je onbedekt voor me.
Wat er dan gebeurde,
was niet onverwacht,
zoals de nacht overgaat in dag,
ging jij over in mij.
Traag, in watervallen, in zonnestralen
daal ik af van je haren, naar je nek,
naar je mond, naar je borsten,
langs je buik naar je dijen.
Ik doe mijn ogen toe
en zie je niet, ik ruik en voel,
ik kroel, rond je lijf en alles wat
daar aanwezig is.
Niets kan ontbreken nu ik in je ben,
en ik blijf, tot er geen druppel van me overblijft,
en ook als ik kom en daarna verder ga,
hou je me nog vast.
#HenriA
Gustav Klimt
() Doventaal
Ik belde je.
Je nam op.
Dag zei ik.
Jij zei niets.
Nog steeds niet.
Er viel een stilte
die niet opgevuld kon worden.
Een stilte als een wereldrecord
ingehouden adem.
Een stilte die een woordeloos
antwoord in zich draagt.
Ik belde je.
Ik zei tot ziens.
Jij zei nog steeds niets.
Je hing op.
Ik probeer opnieuw binnen een jaar.
#HenriA
Je nam op.
Dag zei ik.
Jij zei niets.
Nog steeds niet.
Er viel een stilte
die niet opgevuld kon worden.
Een stilte als een wereldrecord
ingehouden adem.
Een stilte die een woordeloos
antwoord in zich draagt.
Ik belde je.
Ik zei tot ziens.
Jij zei nog steeds niets.
Je hing op.
Ik probeer opnieuw binnen een jaar.
#HenriA
() Jeuk
Ik krab me open
Als een kraslot
Dat na gebruik
Wordt verscheurd
En roemloos in
De vuilbak verdwijnt
#HenriA
() Kijk, ze hebben toch een buxushaag!
Ik passeer langs achterbuurten,
betonnen platen muren,
verzopen plantsoenen,
moestuinen met rode en witte kolen.
Bomma sloft in een bloemenshort,
de zakdoek in de hand
voor de loopneus die
over haar kin verloren wandelt.
En wat verder
een witgevlekt duivenhok,
een dolgedraaide hond.
En nog wat verder, maar eigenlijk overal,
een aanbouw met een aanbouw
met een aanbouw aangebouwd.
Kerstverlichting flikkert
nog wat flauw na,
de takken van de rododendrons
winters halfstok,
maar hé, kijk, ze hebben toch een buxushaag!
Verlaten en troosteloze
miniparadijzen
glijden voorbij, treinend traag
tot ik het kale station binnen rijd.
#HenriA
betonnen platen muren,
verzopen plantsoenen,
moestuinen met rode en witte kolen.
Bomma sloft in een bloemenshort,
de zakdoek in de hand
voor de loopneus die
over haar kin verloren wandelt.
En wat verder
een witgevlekt duivenhok,
een dolgedraaide hond.
En nog wat verder, maar eigenlijk overal,
een aanbouw met een aanbouw
met een aanbouw aangebouwd.
Kerstverlichting flikkert
nog wat flauw na,
de takken van de rododendrons
winters halfstok,
maar hé, kijk, ze hebben toch een buxushaag!
Verlaten en troosteloze
miniparadijzen
glijden voorbij, treinend traag
tot ik het kale station binnen rijd.
#HenriA
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Aantal woorden - 680 | Leestijd - 3 minuten Als ik vandaag – 8 maart – mijn tijdlijn op instagram doorworstel met de radio op de achtergrond... -
In jou is toevlucht, vrouw, in jou is het vredig, in mijn dag ben jij een uitgelaten feest. Ik verdween bijna tussen de plooien, voorgoed er...
-
Jij bent de enige Kat Waar ik niet Allergisch aan ben. Jij maakt sprongen Door de kamer Rond mijn lijf. Jij krabt de krollen Van kop tot tee...
