() Bohemien

Ik ben niet
genoeg bezeten
van mezelf,
er is meer
dan ik kan
dragen.


Weet je,
dat is niet erg,
niet alle sterren
vragen om hen
op te rapen.


Jouw vermogen
om meer te
zijn dan
jezelf,
dan de liefde
op sacrale
dagen.


Er is niets
belangrijker
dan mens
en mensenliefde,
ik ben de bohemien
van de
herwonnen
harten.


#Henri A.

() Het is al stevig dag in de lucht

Het is al stevig dag in de lucht
Wanneer ik wakker word
De kamer van hout
Goed gevuld met strepen
Zon
Met dieren op de muren
Die zich niet laten vangen
En ook niet tegen me spreken.


Ik kruip diep met mijn hoofd
In de aarde
En herhaal alle woorden
Die gisteren werden uitgesproken
En ook degenen die binnensmonds bleven.


Ik verleg grenzen van heuvels en duinen
Word overspoeld door de zee
Die me meeneemt naar getijden
Heen en weer
Weer en heen
Zodat alleen het zout achter blijft.


En zo ontstond ik opnieuw
Naast jou
En wat gestorven was
Begon opnieuw te sterven
Tot nieuw leven.


#Henri A.

() De grote en de kleine beer

In de spelonken
van jouw mond
wellen woorden
naar de sterren
van de grote en
de kleine beer
op het zwarte
nachtplafond.


En wat later
rust je tong
tussen je lippen
- oevers van een
woordeloze rivier -
van het kussen
van mijn mond.


Je pupillen dobberen na
in het goudbruin
van je ogen
als een fikkering van
sterren van zon op water.
Geen beer - groot of klein -
kan hier onbewogen
bij blijven.


#Henri A.

() Mijn Aarschot (gezien vanuit de Demerbeemden)

Ik kon het landschap moeilijk tot mij nemen
deze mooie, glooiende beemden
omdat ik wist wat er achter het landschap leeft
achter de bomenrij en achter de Demer
of nog net even verder
tot aan de volgende bomenrij.


Want daar was niets nieuws
dat me verwondering kon geven
daar ken ik de straten met hun huizen
de winkels en bijna alle cafés
(ik ben er al in vele geweest)
en ook de mensen die er leven
kleuren dit landschap tot mijn deel.


Achter die bomen en die beek
daar ligt mijn verleden
vijfenveertigtal jaren gebeurtenissen als
plaveien leven
hebben zich in mijn hoofd genesteld.


En daarom kan ik dit landschap niet verlaten
en niet tot me nemen
zoals een kind dat uitkijkt naar Sinterklaas
en jaar na jaar opnieuw
de angst om het kinderhart slaat
tot de waarheid wordt verteld.


Ik kan het landschap weer tot mij nemen
deze mooie, glooiende beemden
omdat ik weet wat er zich achter het landschap balt
zodat het landschap met mezelf en jou samenvalt.


#Henri A.

() Maar bovenal is het mijn moeder (voor moederdag)

Op gedichtendag schrijven we gedichten
op moederdag eren we moeders
op vrouwendag aanbidden we vrouwen
en op winterse dagen
redden we de daklozen van de straat.


In 2018 herdenken we de grote
oorlog die nooit heeft opgehouden
te bestaan en in een veelvoud
van honderd jaren
de wereld rond reist
sinds de mens ontgroeid
is van de aap.


En op alle even en oneven
dagen van het leven
halen we het beste uit kranten
en tv-programma's naar boven
zoeken we vrienden die
soep voor ons maken
want dat verzacht de
naar ons loerende dood.


We zoeken schoonheid
in zelfgemaakte verhalen
en klampen ons vast
aan binnensmondse woorden
hebben gedichten
moeders, vrouwen, daklozen
en oorlogen nodig
voor onze eigen dagelijkse troost.


#Henri A.

() Na zichzelf te hebben omlijnd met een wit krijt

Na zichzelf te hebben omlijnd
Met een wit krijt
Herrijst hij zich
Stap voor stap
Schoorvoetend
Van kop tot teen.


Uit het onverwachte niets
Zonder mond
Zonder tong
Zonder lippen
Zonder woorden
Was hij door haar gebroken.


Maar dan steekt hij
Traag zijn nek uit
Zoekt schuchter haar ogen
en zwaait met alle armen
Die hij heeft
Het stof van het verleden.


En dan breekt
Zijn borstkas in twee
Slikt haar in
Met alle woorden
die hij nog heeft
Opent de ogen
En weet pas dan
dat het geen droom meer is.


#Henri A.