() Wij broeden ijseieren uit

Wij broeden ijseieren uit.

De wind blaast warm en koud tegelijkertijd tot het vriespunt en het kookpunt is bereikt.

Wij willen schalen breken maar we blijven op stok, kunnen nergens naartoe en brengen de dagen door tussen zweten en rillen.

Niemand die weet wanneer we mekaar terug kunnen overbruggen, de afstand tussen ons hoofd en ons hart blijft immens groot.

Het is verschroeiend bevriezen. Kiezen tussen een massagraf met verstikte longen en bewegen op een paar vierkante meters. Gepokt en gemazeld  gaat het leven door.

#HenriA

() Het Zichems Veld

Herfst

Hier davert de donder met bakken uit de lucht, schiet de wind door een tunnel van bomen en sleurt het dorre loof met zich mee. Water zoekt van hoog boven z'n weg naar de beek. Laten we stilaan gaan slapen.

Winter

Hier is het kouder dan elders. Vlaktes leven van het guur en de uitgerekte winterslaap. De velden zijn nu marmeren platen vol witte aderen die de steenkapper heeft buiten gedragen. Het veld kraakt in twee.

Lente

Hier spoelen de beken over. Ze wissen de laatste slaap weg. Het veld kan nu laven en wacht geduldig op z'n eerste dons. Boeren trekken tergend traag voren en wij, wij lessen onze grote dorst.

Zomer

Hier staat de zon hoger. Met stralen als pijpenstelen en koeien als stille grasmaaiers. Het droge stof benevelt de horizon en kleeft aan onze lippen. Als de dagen weer gaan korten, maakt het veld de cirkel rond.

#HenriA

() Van deze dode geen slecht woord

Dit gedicht schreef ik in opdracht van de Gedichtenkrans. Dit project wil nabestaanden de kans geven om afscheid te nemen met een persoonlijk gedicht. Op die manier hopen de dichters de speciale omstandigheden waarin uitvaarten deze dagen noodgedwongen moeten verlopen enigszins te kunnen verzachten. Link gedichtenkrans

Dit gedicht schreef ik voor D. Hij overleed op 62 jarige leeftijd aan kanker. Een half jaar gelden overleed zijn moeder aan dezelfde ziekte. Zijn omgeving omschrijft hem als een mens van eenvoud, met een hart voor medemens en natuur. 

Van deze dode geen slecht woord

De lente vernevelde nieuw leven in de lucht
en prikkelde al onze zinnen,
de bijen zoemden er nog een schepje bovenop.

Maar net toen de bloesems aan het raam kwamen kijken
en de zon almaar hoger de lucht in klom
veranderde mijn grasgroene tuin in verdriet.

In al je eenvoud ging jij dood. Plots stopte al het bloeien.
Ik vind geen woorden voor de lente meer.
Mijn leed leeft nu een eigen leven.

Machteloos kijk ik toe hoe de bloemen verwelken,
de lentekleuren verstuiven in wuivende vlammen
die worden aangewakkerd door een ijzig vuur.

Tot ik opnieuw zal wakker worden
en voelen dat jij leeft, in het goud van
het gras, de bomen, de bloesems, de bloemen.

Hun zaadjes zullen voor altijd
jouw woorden en gebaren uitwaaien,
elke lente opnieuw zal jij in ons verder groeien.

#HenriA

() Resttijd

Hij meet de tijd die hem nog rest sinds de fundamenten waren blootgelegd, uit de ruïnes bouwde hij ornamenten en maakte het ondenkbare denkbaar.

Hij droeg haar op onzichtbare handen en was vrijgevig met zijn lach, al die tijd dacht hij dat er geen noorden was om eenzaam in te verdwalen.

En toen ze verdween werd z'n hart geamputeerd tot een restorgaan dat nog weigerde om zuurstof te pompen door de resterende dagen.

Hij wandelde naar een trage verstikkingsdood en wilde voor altijd immuun zijn voor de laatste woorden die hij over haar heeft aanhoord.

#HenriA

() Quote

() Rhye - The Fall

() Ergens

Ergens is er die plek
in mijn hoofd
of ergens anders.

Een wei.
In een dal of
tegen een berg.
Of gewoon
naast een berm.

Onder een zon die zwelt,
de vochtigheid verdrijft
uit een grijze najaarslucht.

Daar lagen wij.
Jij op je zij, tegen mij,
op die plek,
in die wei,
die er ergens nog moet zijn.

In mijn hoofd,
of ergens anders.

#HenriA

() De boomklever

De stilte knielt op mijn schoot

het zijn enkel de vogels die ik hoor
terwijl de dag zijdezacht doorsijpelt.

Ik lig in het gras met een arm over de ogen,

heb een gesprek met jouw bomen 

die me als een zonsverduistering omarmen.

De wereld likt aan mijn hielen 

en ik wik al mijn zinnen 

die ik in stilte naar jou de lucht inschiet.

In onze verborgen hoofden 

hameren we elkaar onze woorden 

die het daglicht niet meer kunnen zien.

En de boomklever...

... die rijdt al al de tijd de stam op en neer.

Om een nest te bouwen,

om te broeden op eieren o zo teer 

die wij samen o zo graag wilden vasthouden.

#HenriA

    Klik hier om te luisteren naar de boomklever

() Meanderen

We meanderen door hoge grassen,
volgen de lijnen van het water
dat nimmer stil staat.

Zo gaan ook wij steeds door
en door, soms in flinke tred,
soms pootje badend.

Jij voert me mee langs kades,
ik draag je schouders
op mijn handen,

trekken de rimpels uit golven
en bevaren ons leven
op het ritme van de dagen.

#HenriA

() Paul Simon - Late in the evening

Well I guess I'd been in love before

And once or twice I been on the floor

But I never loved no one

The way that I loved you

And it was late in the evening

And all the music seeping through

() Kantelen

Het water is gekanteld
Van blauw naar groen naar rood.

Geen land is nog te bezeilen
Nu het helder is uitgedreven.

Nu de waas ons de woorden smoort
En de meubelen even daveren.

Redden we wat er te redden valt
Nu we kantelen in het water.

#HenriA

() Het zit zo (Final edition)

Ik droeg gedichten voor
en je luisterde met diepe
groeven in je hoofd.

We hadden niet altijd
veel woorden voor mekaar,
wij praatten meer met onze ogen.

En die blonken en je schrok van het
leed dat ik beschreef en 

van mijn intensiteit van leven.

En de zeldzame letters
t.r.o.t.s tuimelden uit je
mond alsof je toen al wist

dat het afscheid
om de hoek
te wachten stond.

#HenriA

() Als ik goed luister, hoor ik je nog fluiten

Wij waren complex,

stapelden evenwichten

tot torens van woorden.

Ooit was ik een 

kleine ruiter, jouw knie

mijn trouwe paard.

Ik ben altijd een ruiter

gebleven, zeg maar een 

ridder met een zoekend zwaard.

En jij stapelde stenen

zinnen en alinea muren 

tot een grote burcht.

En je bouwde een

koninkrijk dat ons brood

en onderdak bood.

En je leefde en

leefde voor twee

en toen brak je hart.

Niet 1 keer 

maar twee keer

kort na mekaar.

En toen werd

het stil, akelig stil

en toen ging je uit.

Als ik heel

goed luister hoor 

ik je nog fluiten.

Ons grootste 

geheim droeg je 

mee naar buiten.

#HenriA

() Vader

Dank jullie allemaal voor de vele, vele steunbetuigingen via allerlei kanalen. Zo hartverwarmend in deze toch wel bizarre tijden. Het was een intense dag, nacht en dag. Afscheid neem ik op de manier de ik het beste ken. Mijn manier...
#hetgajegoed #sterkebeer #pa