Wij waren complex,
stapelden evenwichten
tot torens van woorden.
Ooit was ik een
kleine ruiter, jouw knie
mijn trouwe paard.
Ik ben altijd een ruiter
gebleven, zeg maar een
ridder met een zoekend zwaard.
En jij stapelde stenen
zinnen en alinea muren
tot een grote burcht.
En je bouwde een
koninkrijk dat ons brood
en onderdak bood.
En je leefde en
leefde voor twee
en toen brak je hart.
Niet 1 keer
maar twee keer
kort na mekaar.
En toen werd
het stil, akelig stil
en toen ging je uit.
Als ik heel
goed luister hoor
ik je nog fluiten.
Ons grootste
geheim droeg je
mee naar buiten.
#HenriA
