Ik tast mijn hoofd af
om te zien of je er nog bent.
Of er nog sporen zijn
van geleden schade.
Maar jij bent het
die ik niet zag.
Hoe lang is dat al?
#HenriA
() Zeeminnenlied
Je lokt me in je minnend water en overspoelt me
met al je geluk mijn vingers lezen jouw levenslijnen,
omzwemmen je silhouet ik wervel me rond je zachte
dijen en leven met leven vermeng waar ik diep en
dieper van je ga houden, je stromingen teder omtrek.
Ik waad me in je turkooizen ogen en proef er de zon
en de maan die dwaallichten stralen zodat we verdwalen
en dwalend dwaal ik mee ik maak voor jou de hoogste
golven en dein me over je heen terwijl je eet van
blauwe wolken die stormen boven jouw zee.
Drinken en laven uit broeierige kolken je warme zoete
bloed en steeds weer verrijzen in gulle gebaren de bodem
zo bodemloos diep ik kan niet meer minder dan je meer
minnen in zeemeerminnenverdriet me te stranden te
stokken te slikken in woorden zo oorverdovend stil.
We dollen nog na in je grassige duinen en lessen de laatste
gewaren we klampen de boeien die halzend uitvaren als
ankerende mijlpalen die me loodsen naar matrozenwoorden
waarmee je me lief overgiet in jouw veilige haven
wil ik me verliezen, vandaar dit zeeminnenlied.
#HenriA
met al je geluk mijn vingers lezen jouw levenslijnen,
omzwemmen je silhouet ik wervel me rond je zachte
dijen en leven met leven vermeng waar ik diep en
dieper van je ga houden, je stromingen teder omtrek.
Ik waad me in je turkooizen ogen en proef er de zon
en de maan die dwaallichten stralen zodat we verdwalen
en dwalend dwaal ik mee ik maak voor jou de hoogste
golven en dein me over je heen terwijl je eet van
blauwe wolken die stormen boven jouw zee.
Drinken en laven uit broeierige kolken je warme zoete
bloed en steeds weer verrijzen in gulle gebaren de bodem
zo bodemloos diep ik kan niet meer minder dan je meer
minnen in zeemeerminnenverdriet me te stranden te
stokken te slikken in woorden zo oorverdovend stil.
We dollen nog na in je grassige duinen en lessen de laatste
gewaren we klampen de boeien die halzend uitvaren als
ankerende mijlpalen die me loodsen naar matrozenwoorden
waarmee je me lief overgiet in jouw veilige haven
wil ik me verliezen, vandaar dit zeeminnenlied.
#HenriA
() Regel 1. Zie mekaar graag.
Regel 1. Zie mekaar graag. Op straat, in huis, naast het water, in de stad, in gedachten. Op plaatsen.
Op alle plaatsen waar wij zijn en nog zullen komen. Ook op dagen dat er minder zon is. Of wat minder lichtheid. Net dan. Dan. Zie mekaar dan graag.
Want nu kan het. Vroeger minder. Maar nu wel. Nu leren we het afleren en het aanleren in 1 beweging door.
En het bevalt me. Het bevalt jou. Het valt niet meer te ontkennen. Of te ontkomen. Terwijl ik niet zocht. Ik bezig was met niets meer. Vond ik je. Zomaar.
Regel 2 is er niet.
Op alle plaatsen waar wij zijn en nog zullen komen. Ook op dagen dat er minder zon is. Of wat minder lichtheid. Net dan. Dan. Zie mekaar dan graag.
Want nu kan het. Vroeger minder. Maar nu wel. Nu leren we het afleren en het aanleren in 1 beweging door.
En het bevalt me. Het bevalt jou. Het valt niet meer te ontkennen. Of te ontkomen. Terwijl ik niet zocht. Ik bezig was met niets meer. Vond ik je. Zomaar.
Regel 2 is er niet.
#HenriA
() Al het ander
Als wij ’s morgens wakker worden
Tussen het zacht oostenlicht
Proeven wij elkaar
Ruiken naar de voorbije nacht
Met warmte openen we elkaar
Verrukt als een altijd
Weer nieuw cadeautje
In een nieuwe dag
We verzinnen dat we nog eens mogen
En doen dat dan ook
En ook al het ander
Dat we leren van mekander
Want wat jij niet bent dat ben ik
En al wat ik ben ben jij niet
Maar ook zijn we allebei
Alles tegelijkertijd
#HenriA
Tussen het zacht oostenlicht
Proeven wij elkaar
Ruiken naar de voorbije nacht
Met warmte openen we elkaar
Verrukt als een altijd
Weer nieuw cadeautje
In een nieuwe dag
We verzinnen dat we nog eens mogen
En doen dat dan ook
En ook al het ander
Dat we leren van mekander
Want wat jij niet bent dat ben ik
En al wat ik ben ben jij niet
Maar ook zijn we allebei
Alles tegelijkertijd
#HenriA
() Zo bleek zal ik zijn
Nee, niet vandaag niet gisteren
Niet morgen
Niet in het weekend of op
Een weekdag
Zelfs niet in een schrikkeljaar
Nimmer
Zo bleek zal ‘k nog voor je zijn
Als crêpepapier
Doorzichtig en niet
Niet morgen
Niet in het weekend of op
Een weekdag
Zelfs niet in een schrikkeljaar
Nimmer
Zo bleek zal ‘k nog voor je zijn
Als crêpepapier
Doorzichtig en niet
Meer beschreven
Overbodig
Dat wil ik ook zijn
Overbodig
Dat wil ik ook zijn
Omdat nazeggen niet
Aan mij besteed is
Verscheuren en recycleren
Is meer jouw verhaal
Veelvuldig
Altijd hetzelfde
Opnieuw
#HenriA
Aan mij besteed is
Verscheuren en recycleren
Is meer jouw verhaal
Veelvuldig
Altijd hetzelfde
Opnieuw
#HenriA
() Telkens
Op het bed ligt een koffer
als een open gapende wonde
die niet uitpuilt maar
vraagt om gevuld te worden
met verlangen.
Vliegen we uit als een boemerang
omschrijven ons binnenland
en ons buitenland
en keren steeds terug
op onze stappen.
Maar telkens anders
Telkens meer ons
Telkens meer koffer
Telkens minder de andere.
#HenriA
als een open gapende wonde
die niet uitpuilt maar
vraagt om gevuld te worden
met verlangen.
Vliegen we uit als een boemerang
omschrijven ons binnenland
en ons buitenland
en keren steeds terug
op onze stappen.
Maar telkens anders
Telkens meer ons
Telkens meer koffer
Telkens minder de andere.
#HenriA
() Het zit zo (Deel 1 & Deel 2)
Ik wilde echte bloemen
uit nepbloemen maken
en van water wijn.
Ik wilde een bed
uit de wind zetten
en de slopen verdrijven.
Ik wilde van een meisje
een vrouw maken
en van een steen een hart.
Ik probeerde van schaduw
zonnestralen te kneden
en brood voor elke dag.
Maar het zit zo
Het lege bed en
de vrouw missen niet,
nepbloemen hoeven
geen water,
de schaduw die over je
ligt, zal nooit zon toelaten.
En de wijn en
het brood van vandaag
naast de verse bloemen op tafel
smaken niet meer naar steen
maar naar zoetlekker hart,
want het mooiste overkomt je,
het minste is bedacht.
#HenriA
_________________________________________
Het zit zo - deel 2
Daar lagen wij,
opgeschraapt, met een
mond vol stof,
nog opgescheept met elkaar.
Aanwezigheid verpakte zich
als afwezigheid, een omgekeerde
belofte werd verraad.
Maar het zit zo
Wij klommen graag, in gedachten
verzonken, maar vallen was
meer aan ons besteed.
Want watervallig vielen wij,
in lagen, als cascades,
altijd een beetje
dieper, altijd minder meer.
En zo kwamen wij aan
zoals we vertrokken, met
lege handen en een nagapende
open wonde.
#HenriA
() Witte woede
Nu we zwijgen
Omdat er geen taal meer is
Om te praten over wat was en nooit meer zal zijn
Breekt een storm in je los
Een orkaan die de ganse heimat
Platslaat.
Alles moet eraan.
De mensen, de bomen, de honden,
Herinneringen, liefdevolle woorden,
Reputaties en daden.
Maar denk dan aan dit hart
Van alle kwaadheid gezuiverd
En nu opgepoetst
En rustig kloppend
Voor een kleine eeuwigheid.
#HenriA
Omdat er geen taal meer is
Om te praten over wat was en nooit meer zal zijn
Breekt een storm in je los
Een orkaan die de ganse heimat
Platslaat.
Alles moet eraan.
De mensen, de bomen, de honden,
Herinneringen, liefdevolle woorden,
Reputaties en daden.
Maar denk dan aan dit hart
Van alle kwaadheid gezuiverd
En nu opgepoetst
En rustig kloppend
Voor een kleine eeuwigheid.
#HenriA
() Hop - Hopoe
En bij het aanbreken van de dag
klonk er een gehuil van buiten mijn kamerdeur.
Moe van de koorts stond ik op,
keek naar buiten en aanschouwde haar.
Een vogel met een gebroken vleugel, maar verder niets.
Ik draai mijn hoofd een keer om en de vogel wordt een vrouw
met kersenrode lippen, een ivoorkleurige huid en glanzend haar,
open de deuropening wijd en glimlachte toen ze binnenkwam.
Niemand in mijn leven heeft ooit zo'n zeldzaam wezen gezien.
Zoete dijen van ondergang, wat hou ik van haar.
Ze mompelde zachtjes en hielp me aan haar borsten.
De bevrijding was lang en krachtig, zoals God mijn getuige is,
Babylon brandt bij elke streling.
En ik laat de nacht binnen, om vast te houden
om te genezen, om aan te raken.
En toen zag ik de hop, toen iedereen zijn plicht had gedaan,
de wijnstokken wakker werden met dauw beneden,
de schaduwen in ovalen vijvertjes rond elke rank,
streek ze haar veren glad en vloog terug mijn raam uit.
#HenriA
klonk er een gehuil van buiten mijn kamerdeur.
Moe van de koorts stond ik op,
keek naar buiten en aanschouwde haar.
Een vogel met een gebroken vleugel, maar verder niets.
Ik draai mijn hoofd een keer om en de vogel wordt een vrouw
met kersenrode lippen, een ivoorkleurige huid en glanzend haar,
open de deuropening wijd en glimlachte toen ze binnenkwam.
Niemand in mijn leven heeft ooit zo'n zeldzaam wezen gezien.
Zoete dijen van ondergang, wat hou ik van haar.
Ze mompelde zachtjes en hielp me aan haar borsten.
De bevrijding was lang en krachtig, zoals God mijn getuige is,
Babylon brandt bij elke streling.
En ik laat de nacht binnen, om vast te houden
om te genezen, om aan te raken.
En toen zag ik de hop, toen iedereen zijn plicht had gedaan,
de wijnstokken wakker werden met dauw beneden,
de schaduwen in ovalen vijvertjes rond elke rank,
streek ze haar veren glad en vloog terug mijn raam uit.
#HenriA
() Kreupelhout
(Voor K.)
Hersenstammen groeien tot loof,
tot een bos,
tot een oerwoud in mijn hoofd.
Kap het hout!
Rooi de bomen
en de takken die tot de hemel reiken en de wolken doorboren!
De ijle lucht daarboven maakt me klinisch dood.
Snel!
Leg me aan de longen van je hart en vlucht me,
kreupelhout me in jouw warme schoot.
#HenriA
tot een bos,
tot een oerwoud in mijn hoofd.
Kap het hout!
Rooi de bomen
en de takken die tot de hemel reiken en de wolken doorboren!
De ijle lucht daarboven maakt me klinisch dood.
Snel!
Leg me aan de longen van je hart en vlucht me,
kreupelhout me in jouw warme schoot.
#HenriA
() Hugo Claus - Envoi
ENVOI ♡
Mijn verzen staan nog wat te gapen.
Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
genoeg gewoond.
Genoeg. Ik stuur ze 't huis uit. ik wil niet wachten
tot hun tenen koud zijn.
Ongehinderd door hun onhelder misbaar
wil ik het gegons van de zon horen
of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.
Mijn verzen neuken niet klassiek,
zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
In de winter springen hun lippen,
in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,
zij verzieken mijn zomer
en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.
Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad
hou ik ze de hand boven het hoofd
en dan krijgen zij een schop in hun gat.
Ga elders drammen, rijmen van een cent,
elders beven voor twaalf lezers
en een snurkende recensent.
Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,
jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
waar de graven lachen als zij hun gasten zien,
het ene lijk gestapeld op het andere.
Ga nu en wankel naar haar
die ik niet ken.
Mijn verzen staan nog wat te gapen.
Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
genoeg gewoond.
Genoeg. Ik stuur ze 't huis uit. ik wil niet wachten
tot hun tenen koud zijn.
Ongehinderd door hun onhelder misbaar
wil ik het gegons van de zon horen
of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.
Mijn verzen neuken niet klassiek,
zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
In de winter springen hun lippen,
in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,
zij verzieken mijn zomer
en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.
Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad
hou ik ze de hand boven het hoofd
en dan krijgen zij een schop in hun gat.
Ga elders drammen, rijmen van een cent,
elders beven voor twaalf lezers
en een snurkende recensent.
Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,
jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
waar de graven lachen als zij hun gasten zien,
het ene lijk gestapeld op het andere.
Ga nu en wankel naar haar
die ik niet ken.
Hugo Claus - 1985
() Herkennen
Ik herken elke rimpel, elke wimper,
elke porie rond jouw lippen,
de kromming van je gelaat.
Ik herken je blik, je neerslaande ogen,
het zijwaartse aanhoren,
de aarzeling als je naar me staart.
Ik herken de toon van je verhalen,
de bijhorende gebaren,
hoe je jouw woorden praat.
Ik herken de welving van jouw lijnen,
de vorm van jouw verschijning,
het profiel van jouw lichaam.
Ik herken de geur van het verleden,
het aroma van het heden,
de lentebloesem die je in draagt.
#HenriA
elke porie rond jouw lippen,
de kromming van je gelaat.
Ik herken je blik, je neerslaande ogen,
het zijwaartse aanhoren,
de aarzeling als je naar me staart.
Ik herken de toon van je verhalen,
de bijhorende gebaren,
hoe je jouw woorden praat.
Ik herken de welving van jouw lijnen,
de vorm van jouw verschijning,
het profiel van jouw lichaam.
Ik herken de geur van het verleden,
het aroma van het heden,
de lentebloesem die je in draagt.
#HenriA
Gustav Klimt
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Aantal woorden - 680 | Leestijd - 3 minuten Als ik vandaag – 8 maart – mijn tijdlijn op instagram doorworstel met de radio op de achtergrond... -
In jou is toevlucht, vrouw, in jou is het vredig, in mijn dag ben jij een uitgelaten feest. Ik verdween bijna tussen de plooien, voorgoed er...
-
Jij bent de enige Kat Waar ik niet Allergisch aan ben. Jij maakt sprongen Door de kamer Rond mijn lijf. Jij krabt de krollen Van kop tot tee...
