() John Coltrane - It's easy to remember

() Hoe wij beginnen aan een nieuwe maandag

Hoe wij beginnen
aan een nieuwe maandag.

Met koffie en
brood van drie dagen oud,
met pijn aan de
mond van alle kussen die
nog aan onze lippen plakken
van de voorbije jazznacht.

Ik, met je halflange
haren spelen terwijl ik de
krant lees, jij, zwijgend
naar me staren en me met
je ogen toespreken

dat deze dag nooit voorbij zou gaan.

#HenriA

() Golven

Aan de stille branding van de diepblauwe kustlijn
die jouw oceaan omschrijft,
daar slaapwandel ik door de nacht,
pootje badend, stap voor stap,
samen met je geur
die over me golft en me te pletter slaat.

Over mijn lippen breek je open
en proef ik dat jij het bent die als zout in me spoelt,
smaak de contouren van je lichaam dat
door mijn handen glijdt,
week ben ik door de stilte die je
in me toelaat.

Tijdens mijn slaap diepzeeduik ik in ademnood
in een plas van zweet en ijle dromen
op zoek naar een koraal onder de bodem
om me te rusten te leggen tegen de schouder
van de nacht.

En op het einde van die nacht,
ontwaak ik gedrenkt in de halve zinnen
en de halve woorden die gisteren
uit jouw mond zijn gelopen,
in mijn huid nestelen zich de sporen
van jouw vloed die in me drijft.

#HenriA

() Hap

Je nam een hap van mijn hart
en nog één, en nog één, en nog één
en at, en at, en vrat
tot dat
er niets meer van me over was.

#HenriA

() In de holte van jouw oksel

In de holte van jouw oksel wordt een waterloop geboren,
waar verledens rusten in sloten om altijd verder te drijven.
Uit jouw water trek ik me in rimpels, die jouw gelaat
typeren, om te zijn wie je bent.

In de stroming van jouw water drinken we de baren, is de stilte
te dragen en de wereld ver weg. Mag ik met je oksel spelen, leg ik
mijn hoofd te schuilen want jij weet wel beter. Kan ik me haven.

Sla ik mijn hand over je koude schouder.
Beadem ik in je oksel, want in je oksel zie ik het licht.

In de oksel van mijn dromen wordt een nieuwe mens geboren
die een loopje neemt met de ijle lucht.
Want waar er niets te redden valt, valt enkel een steen.
Van de molen, naar de nek, naar de bodem.

#HenriA

() Drieluik

1_Necropolis

Ik heb me gulzig tot jou genomen in vuur en in vlammengloed, waar in verzen in schetsen in hemelse hymnes een ridder een engel ontmoet. Waar letters vervliegen in Babelse talen als op een zuiders balkon, palissander begiftigt Icarus met tranen zodat ik eindelijk van jou sterven kon. Zoals woorden voor stommen verdoof ik je oren met een dodelijke zucht die je hartspier doet stollen en bloedend bedonderen uit de asgrauwe lucht. Ik heb je doen dalen je vleugels begraven op een veld van troost en van dons, waar je genoegzaam kan verdwalen in een labyrint van verhalen en weet God zij met ons. Zalf al je zonden en tragische sagen in een beeld van rood catharsis en samen met alle gestorven gewonden bezoek ik jaarlijks het engelennecropolis.

2_Proserpina in de Sagrada Familia

Als godin van de vruchtbaarheid pluk je bloemen, in een veld van rozenkransenkralen. Ze verstrooien in je onderwereld van woede en lelijkheid, waar leven en lijden zich herhalen. Uit een kloof in de schoot van de aarde begroet ik je duister verrijzen, waar je traag verdrinkt in treurnis en machteloze woordrijmen.

Geen Zeus kan bezweren deze polemische daad. Ik herhaal, geen Zeus kan bezweren hoe een gemalin weent in dit verhaal. Doorheen passiebloemen en kersenbloesemseizoenen keer je steeds maar weer. Met je vermiljoenen geloofsgeheimen, zet je de Sagrada Familia in deze stad neer.

3_Mens sana in corpore sano

En kus me, terwijl de hemel zijn kelk vult met wolken van de donkerste dagen, de sterren verdrinken in hun eigen licht van vele lichtjaren, de wereld in mijn maag vergaat wanneer jij open gaat, alleen voor mij, voor mij alleen als een boek dat zijn bladzijden traag omdraait.

Wat kan ik meer vragen dan alsjeblieft dan kus me dan!

#HenriA

() The city sunset over me

Ik ben verzonken in helikoptergedachten
die dwalen over het landschap van de stad
in de schittering van het glas en de daken
de zonsondergang een gordijn tegen de nacht.

Tussen dag en nacht, ik avonddroom,
de liefde die wij in stilte bedrijven
het scherm dat onze zachte tikken vertaalt
terwijl voorbije geliefden al lang slapen
in de armen van degenen die ze missen.

Een gelukkig uur zijn we samen
en nog een uur en nog een uur
om dan elkaar even te verlaten
in een oneindige gedachte.

Vlammen strelen de hoeken van mijn ogen
het laatste restje wind verjaagt de dag
en alle lasten die wij vroeger hadden te dragen
zijn opgebrand tot een zomerse lach.

#HenriA

() Zoute wonden

Heb jij er al eens bij stil gestaan
hoe gevoelig voelen is,
hoe gevoelig het woord
voelen proeft,

wanneer het
smelt in letters op lippen,
hoe het aanvoelt wanneer
voelen dooft.

Hoe vochtig voelen kan zijn,
van de schaduw rond het oog,
de tranen,
die kringen trekken in plassen

het water voert,
dat mij aanvoert,
langs je aan,

hoe zout voelen kan zijn,
omdat wat ik proef,
niet meer in woorden
gaat.

#HenriA