Ik tast mijn hoofd af
om te zien of je er nog bent.
Of er nog sporen zijn
van geleden schade.
Maar jij bent het
die ik niet zag.
Hoe lang is dat al?
#HenriA
() Zeeminnenlied
Je lokt me in je minnend water en overspoelt me
met al je geluk mijn vingers lezen jouw levenslijnen,
omzwemmen je silhouet ik wervel me rond je zachte
dijen en leven met leven vermeng waar ik diep en
dieper van je ga houden, je stromingen teder omtrek.
Ik waad me in je turkooizen ogen en proef er de zon
en de maan die dwaallichten stralen zodat we verdwalen
en dwalend dwaal ik mee ik maak voor jou de hoogste
golven en dein me over je heen terwijl je eet van
blauwe wolken die stormen boven jouw zee.
Drinken en laven uit broeierige kolken je warme zoete
bloed en steeds weer verrijzen in gulle gebaren de bodem
zo bodemloos diep ik kan niet meer minder dan je meer
minnen in zeemeerminnenverdriet me te stranden te
stokken te slikken in woorden zo oorverdovend stil.
We dollen nog na in je grassige duinen en lessen de laatste
gewaren we klampen de boeien die halzend uitvaren als
ankerende mijlpalen die me loodsen naar matrozenwoorden
waarmee je me lief overgiet in jouw veilige haven
wil ik me verliezen, vandaar dit zeeminnenlied.
#HenriA
met al je geluk mijn vingers lezen jouw levenslijnen,
omzwemmen je silhouet ik wervel me rond je zachte
dijen en leven met leven vermeng waar ik diep en
dieper van je ga houden, je stromingen teder omtrek.
Ik waad me in je turkooizen ogen en proef er de zon
en de maan die dwaallichten stralen zodat we verdwalen
en dwalend dwaal ik mee ik maak voor jou de hoogste
golven en dein me over je heen terwijl je eet van
blauwe wolken die stormen boven jouw zee.
Drinken en laven uit broeierige kolken je warme zoete
bloed en steeds weer verrijzen in gulle gebaren de bodem
zo bodemloos diep ik kan niet meer minder dan je meer
minnen in zeemeerminnenverdriet me te stranden te
stokken te slikken in woorden zo oorverdovend stil.
We dollen nog na in je grassige duinen en lessen de laatste
gewaren we klampen de boeien die halzend uitvaren als
ankerende mijlpalen die me loodsen naar matrozenwoorden
waarmee je me lief overgiet in jouw veilige haven
wil ik me verliezen, vandaar dit zeeminnenlied.
#HenriA
() Regel 1. Zie mekaar graag.
Regel 1. Zie mekaar graag. Op straat, in huis, naast het water, in de stad, in gedachten. Op plaatsen.
Op alle plaatsen waar wij zijn en nog zullen komen. Ook op dagen dat er minder zon is. Of wat minder lichtheid. Net dan. Dan. Zie mekaar dan graag.
Want nu kan het. Vroeger minder. Maar nu wel. Nu leren we het afleren en het aanleren in 1 beweging door.
En het bevalt me. Het bevalt jou. Het valt niet meer te ontkennen. Of te ontkomen. Terwijl ik niet zocht. Ik bezig was met niets meer. Vond ik je. Zomaar.
Regel 2 is er niet.
Op alle plaatsen waar wij zijn en nog zullen komen. Ook op dagen dat er minder zon is. Of wat minder lichtheid. Net dan. Dan. Zie mekaar dan graag.
Want nu kan het. Vroeger minder. Maar nu wel. Nu leren we het afleren en het aanleren in 1 beweging door.
En het bevalt me. Het bevalt jou. Het valt niet meer te ontkennen. Of te ontkomen. Terwijl ik niet zocht. Ik bezig was met niets meer. Vond ik je. Zomaar.
Regel 2 is er niet.
#HenriA
() Al het ander
Als wij ’s morgens wakker worden
Tussen het zacht oostenlicht
Proeven wij elkaar
Ruiken naar de voorbije nacht
Met warmte openen we elkaar
Verrukt als een altijd
Weer nieuw cadeautje
In een nieuwe dag
We verzinnen dat we nog eens mogen
En doen dat dan ook
En ook al het ander
Dat we leren van mekander
Want wat jij niet bent dat ben ik
En al wat ik ben ben jij niet
Maar ook zijn we allebei
Alles tegelijkertijd
#HenriA
Tussen het zacht oostenlicht
Proeven wij elkaar
Ruiken naar de voorbije nacht
Met warmte openen we elkaar
Verrukt als een altijd
Weer nieuw cadeautje
In een nieuwe dag
We verzinnen dat we nog eens mogen
En doen dat dan ook
En ook al het ander
Dat we leren van mekander
Want wat jij niet bent dat ben ik
En al wat ik ben ben jij niet
Maar ook zijn we allebei
Alles tegelijkertijd
#HenriA
() Zo bleek zal ik zijn
Nee, niet vandaag niet gisteren
Niet morgen
Niet in het weekend of op
Een weekdag
Zelfs niet in een schrikkeljaar
Nimmer
Zo bleek zal ‘k nog voor je zijn
Als crêpepapier
Doorzichtig en niet
Niet morgen
Niet in het weekend of op
Een weekdag
Zelfs niet in een schrikkeljaar
Nimmer
Zo bleek zal ‘k nog voor je zijn
Als crêpepapier
Doorzichtig en niet
Meer beschreven
Overbodig
Dat wil ik ook zijn
Overbodig
Dat wil ik ook zijn
Omdat nazeggen niet
Aan mij besteed is
Verscheuren en recycleren
Is meer jouw verhaal
Veelvuldig
Altijd hetzelfde
Opnieuw
#HenriA
Aan mij besteed is
Verscheuren en recycleren
Is meer jouw verhaal
Veelvuldig
Altijd hetzelfde
Opnieuw
#HenriA
() Telkens
Op het bed ligt een koffer
als een open gapende wonde
die niet uitpuilt maar
vraagt om gevuld te worden
met verlangen.
Vliegen we uit als een boemerang
omschrijven ons binnenland
en ons buitenland
en keren steeds terug
op onze stappen.
Maar telkens anders
Telkens meer ons
Telkens meer koffer
Telkens minder de andere.
#HenriA
als een open gapende wonde
die niet uitpuilt maar
vraagt om gevuld te worden
met verlangen.
Vliegen we uit als een boemerang
omschrijven ons binnenland
en ons buitenland
en keren steeds terug
op onze stappen.
Maar telkens anders
Telkens meer ons
Telkens meer koffer
Telkens minder de andere.
#HenriA
() Het zit zo (Deel 1 & Deel 2)
Ik wilde echte bloemen
uit nepbloemen maken
en van water wijn.
Ik wilde een bed
uit de wind zetten
en de slopen verdrijven.
Ik wilde van een meisje
een vrouw maken
en van een steen een hart.
Ik probeerde van schaduw
zonnestralen te kneden
en brood voor elke dag.
Maar het zit zo
Het lege bed en
de vrouw missen niet,
nepbloemen hoeven
geen water,
de schaduw die over je
ligt, zal nooit zon toelaten.
En de wijn en
het brood van vandaag
naast de verse bloemen op tafel
smaken niet meer naar steen
maar naar zoetlekker hart,
want het mooiste overkomt je,
het minste is bedacht.
#HenriA
_________________________________________
Het zit zo - deel 2
Daar lagen wij,
opgeschraapt, met een
mond vol stof,
nog opgescheept met elkaar.
Aanwezigheid verpakte zich
als afwezigheid, een omgekeerde
belofte werd verraad.
Maar het zit zo
Wij klommen graag, in gedachten
verzonken, maar vallen was
meer aan ons besteed.
Want watervallig vielen wij,
in lagen, als cascades,
altijd een beetje
dieper, altijd minder meer.
En zo kwamen wij aan
zoals we vertrokken, met
lege handen en een nagapende
open wonde.
#HenriA
() Witte woede
Nu we zwijgen
Omdat er geen taal meer is
Om te praten over wat was en nooit meer zal zijn
Breekt een storm in je los
Een orkaan die de ganse heimat
Platslaat.
Alles moet eraan.
De mensen, de bomen, de honden,
Herinneringen, liefdevolle woorden,
Reputaties en daden.
Maar denk dan aan dit hart
Van alle kwaadheid gezuiverd
En nu opgepoetst
En rustig kloppend
Voor een kleine eeuwigheid.
#HenriA
Omdat er geen taal meer is
Om te praten over wat was en nooit meer zal zijn
Breekt een storm in je los
Een orkaan die de ganse heimat
Platslaat.
Alles moet eraan.
De mensen, de bomen, de honden,
Herinneringen, liefdevolle woorden,
Reputaties en daden.
Maar denk dan aan dit hart
Van alle kwaadheid gezuiverd
En nu opgepoetst
En rustig kloppend
Voor een kleine eeuwigheid.
#HenriA
() Hop - Hopoe
En bij het aanbreken van de dag
klonk er een gehuil van buiten mijn kamerdeur.
Moe van de koorts stond ik op,
keek naar buiten en aanschouwde haar.
Een vogel met een gebroken vleugel, maar verder niets.
Ik draai mijn hoofd een keer om en de vogel wordt een vrouw
met kersenrode lippen, een ivoorkleurige huid en glanzend haar,
open de deuropening wijd en glimlachte toen ze binnenkwam.
Niemand in mijn leven heeft ooit zo'n zeldzaam wezen gezien.
Zoete dijen van ondergang, wat hou ik van haar.
Ze mompelde zachtjes en hielp me aan haar borsten.
De bevrijding was lang en krachtig, zoals God mijn getuige is,
Babylon brandt bij elke streling.
En ik laat de nacht binnen, om vast te houden
om te genezen, om aan te raken.
En toen zag ik de hop, toen iedereen zijn plicht had gedaan,
de wijnstokken wakker werden met dauw beneden,
de schaduwen in ovalen vijvertjes rond elke rank,
streek ze haar veren glad en vloog terug mijn raam uit.
#HenriA
klonk er een gehuil van buiten mijn kamerdeur.
Moe van de koorts stond ik op,
keek naar buiten en aanschouwde haar.
Een vogel met een gebroken vleugel, maar verder niets.
Ik draai mijn hoofd een keer om en de vogel wordt een vrouw
met kersenrode lippen, een ivoorkleurige huid en glanzend haar,
open de deuropening wijd en glimlachte toen ze binnenkwam.
Niemand in mijn leven heeft ooit zo'n zeldzaam wezen gezien.
Zoete dijen van ondergang, wat hou ik van haar.
Ze mompelde zachtjes en hielp me aan haar borsten.
De bevrijding was lang en krachtig, zoals God mijn getuige is,
Babylon brandt bij elke streling.
En ik laat de nacht binnen, om vast te houden
om te genezen, om aan te raken.
En toen zag ik de hop, toen iedereen zijn plicht had gedaan,
de wijnstokken wakker werden met dauw beneden,
de schaduwen in ovalen vijvertjes rond elke rank,
streek ze haar veren glad en vloog terug mijn raam uit.
#HenriA
() Kreupelhout
(Voor K.)
Hersenstammen groeien tot loof,
tot een bos,
tot een oerwoud in mijn hoofd.
Kap het hout!
Rooi de bomen
en de takken die tot de hemel reiken en de wolken doorboren!
De ijle lucht daarboven maakt me klinisch dood.
Snel!
Leg me aan de longen van je hart en vlucht me,
kreupelhout me in jouw warme schoot.
#HenriA
tot een bos,
tot een oerwoud in mijn hoofd.
Kap het hout!
Rooi de bomen
en de takken die tot de hemel reiken en de wolken doorboren!
De ijle lucht daarboven maakt me klinisch dood.
Snel!
Leg me aan de longen van je hart en vlucht me,
kreupelhout me in jouw warme schoot.
#HenriA
() Hugo Claus - Envoi
ENVOI ♡
Mijn verzen staan nog wat te gapen.
Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
genoeg gewoond.
Genoeg. Ik stuur ze 't huis uit. ik wil niet wachten
tot hun tenen koud zijn.
Ongehinderd door hun onhelder misbaar
wil ik het gegons van de zon horen
of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.
Mijn verzen neuken niet klassiek,
zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
In de winter springen hun lippen,
in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,
zij verzieken mijn zomer
en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.
Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad
hou ik ze de hand boven het hoofd
en dan krijgen zij een schop in hun gat.
Ga elders drammen, rijmen van een cent,
elders beven voor twaalf lezers
en een snurkende recensent.
Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,
jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
waar de graven lachen als zij hun gasten zien,
het ene lijk gestapeld op het andere.
Ga nu en wankel naar haar
die ik niet ken.
Mijn verzen staan nog wat te gapen.
Ik word dit nooit gewoon. Zij hebben hier lang
genoeg gewoond.
Genoeg. Ik stuur ze 't huis uit. ik wil niet wachten
tot hun tenen koud zijn.
Ongehinderd door hun onhelder misbaar
wil ik het gegons van de zon horen
of dat van mijn hart, die verraderlijke spons die verhardt.
Mijn verzen neuken niet klassiek,
zij brabbelen ordinair of brallen al te nobel.
In de winter springen hun lippen,
in de lente liggen zij plat bij de eerste warmte,
zij verzieken mijn zomer
en in de herfst ruiken zij naar vrouwen.
Genoeg. Nog twaalf regels lang op dit blad
hou ik ze de hand boven het hoofd
en dan krijgen zij een schop in hun gat.
Ga elders drammen, rijmen van een cent,
elders beven voor twaalf lezers
en een snurkende recensent.
Ga nu, verzen, op jullie lichte voeten,
jullie hebben niet hard getrapt op de oude aarde
waar de graven lachen als zij hun gasten zien,
het ene lijk gestapeld op het andere.
Ga nu en wankel naar haar
die ik niet ken.
Hugo Claus - 1985
() Herkennen
Ik herken elke rimpel, elke wimper,
elke porie rond jouw lippen,
de kromming van je gelaat.
Ik herken je blik, je neerslaande ogen,
het zijwaartse aanhoren,
de aarzeling als je naar me staart.
Ik herken de toon van je verhalen,
de bijhorende gebaren,
hoe je jouw woorden praat.
Ik herken de welving van jouw lijnen,
de vorm van jouw verschijning,
het profiel van jouw lichaam.
Ik herken de geur van het verleden,
het aroma van het heden,
de lentebloesem die je in draagt.
#HenriA
elke porie rond jouw lippen,
de kromming van je gelaat.
Ik herken je blik, je neerslaande ogen,
het zijwaartse aanhoren,
de aarzeling als je naar me staart.
Ik herken de toon van je verhalen,
de bijhorende gebaren,
hoe je jouw woorden praat.
Ik herken de welving van jouw lijnen,
de vorm van jouw verschijning,
het profiel van jouw lichaam.
Ik herken de geur van het verleden,
het aroma van het heden,
de lentebloesem die je in draagt.
#HenriA
Gustav Klimt
() Het beste van twee werelden
Wij hebben het beste.
Het beste van twee werelden.
Dat zijn wij ook.
De lichtjes aan de skyline
Het gefriemel door straten
De allermooiste kunsten
In de allerbeste theaters.
En op de allerzachtste oever
De stiltes tussen de bomen
De volste manen in het zwart
En de wandelingen overdag.
Het beste van twee werelden.
Dat zijn wij ook.
De lichtjes aan de skyline
Het gefriemel door straten
De allermooiste kunsten
In de allerbeste theaters.
En op de allerzachtste oever
De stiltes tussen de bomen
De volste manen in het zwart
En de wandelingen overdag.
Blijf ik je trouw
Een hele liefde lang.
#HenriA
() De magie van de vorm / De waanzin van het detail - Sam Dillemans
De nieuwe expo "De magie van de vorm" van kunstschilder Sam Dillemans is een pareltje.
En nog mooier...
De docu "De waanzin van het detail", over het werk, het denken, het zijn... van Sam Dillemans staat eindelijk online op YouTube. Een aanrader!
() Buitenland
Er woont in elk
van ons een buitenland,
een onzichtbaar land
waar geen mensen wonen.
Enkel bomen, zee,
Enkel bomen, zee,
zon, regen, hoop,
verwachtingen en dromen.
Daar raak jij mij.
Je kan daar
Daar raak jij mij.
Je kan daar
geen mensen ontmoeten,
je kan enkel voelen
je kan enkel voelen
wie er welkom is
en wie er voor altijd
en wie er voor altijd
mag blijven.
En stel je dan voor
En stel je dan voor
dat de tijd niet bestaat,
maar jij nog wel,
maar jij nog wel,
er zijn onvoorstelbare
dingen gebeurd,
dingen gebeurd,
maar je kan niet zeggen
wat het was.
Als een dag zonder nacht,
als een nacht zonder dag,
als een snaar die maar één
keer wordt aangeraakt,
en daarna nooit meer.
#HenriA
Als een dag zonder nacht,
als een nacht zonder dag,
als een snaar die maar één
keer wordt aangeraakt,
en daarna nooit meer.
#HenriA
() Mea Vulva
De maan,
achter de stadsmuur tot stilstand gekomendoet denken aan een raam dat open staat,
van een schemerig, stil huis, ‘s avonds laat.
Beter wordt het niet.
Ik zou mijn hart op het dak kunnen gooien
en het zou dan tollen als een dwaallicht
om weer bij jou te zijn. Maar het is al bij jou,
elke dag, elke nacht.
Beter wordt het niet.
Want nu de lente naar binnen leunt
en de bloesems hun handen strekken,
van de maan tot in de kamer,
zitten wij, voor altijd,
als verse bloemen.
Verstengeld in mekaar.
#HenriA
() Liefste, laat mij je geliefde zijn.
Vandaag vond ik weer alle mensen afwezig, verpuisd en verguisd maar niet jij. Dat heeft niet zozeer met het mensendom te maken maar met de spelonken in m’n lijf. Ik durf al eens vergeten verloren verdwalen in stellende gebreke. Verdwazen afvragen zwijgen in talen schreeuwen de stilte laten spreken. Wat ik geweest ben in jaren en dagen me vragen dat heeft geen zinnige zin. Wat ik nu ben start dagelijks écht dagelijks opnieuw écht opnieuw en alweer herbegin. Ik wil je graag mijn hart verpanden je in eeuwigheid bemannen je tweevrouwige syamese lijf. Onderdrukkend verhouden de bevoogding van houden, ik emancipeer me tot jouw slavernij. Niet weten verstoren verwachten aanhoren verhopen onzeker verdriet. Beleven aanschouwen genieten vertrouwen verboden begrijpend verlies. Aangrijpend berouwen herwinnen behouwen beginnen herwonnen beziel. Rusten beleven gesusten herleven gedijen in eeuwig plezier. Ik heb je vandaag nog meer leren beminnen op een zetel van zoetgevooisd vacht. Waar ik me nestelde tussen jouw twee bolle zinnen en een vers van godvergeten pracht. Geheimen blijven geheimen voor allen voor één ja zelfs voor God en voor mij. Allemachtig is jouw van mij houden mijn liefste, laat mij je geliefde zijn.
#HenriA
() Een wisselkoers na jaren is geen wedstrijd
Het is niet omdat het spel niet vlotte
Dat ik verloor
Dat jij verloor
Dat er door iemand werd gewonnen.
Als de wedstrijd over is
Die je niet wil winnen
Niet kan winnen
Was er ook nooit wedijver.
Ik ga niet proberen om
aan te sturen op rivaliteit
Want er is genoeg speelveld
Om beiden winnaar te zijn.
Ik ga niemand vinden
Die beter is dan jou
Maar iemand die beter is voor mij.
Net zoals dat ook is voor jij.
We waren in hetzelfde team
Al die tijd
Zoals we ook nu nog in hetzelfde
Team zijn.
Alleen spelen we nu een andere wedstrijd.
#HenriA
Dat ik verloor
Dat jij verloor
Dat er door iemand werd gewonnen.
Als de wedstrijd over is
Die je niet wil winnen
Niet kan winnen
Was er ook nooit wedijver.
Ik ga niet proberen om
aan te sturen op rivaliteit
Want er is genoeg speelveld
Om beiden winnaar te zijn.
Ik ga niemand vinden
Die beter is dan jou
Maar iemand die beter is voor mij.
Net zoals dat ook is voor jij.
We waren in hetzelfde team
Al die tijd
Zoals we ook nu nog in hetzelfde
Team zijn.
Alleen spelen we nu een andere wedstrijd.
#HenriA
() Geef me nog wat wijn
O grote reuzin, zo boos op mij, jij, die je blad niet beschrijven zal met verzen regels verhalen en woorden van toekomst en verleden een opgave als je niet kan lezen het proeven van het rijm de puurheid voor je uit schuift om bevrijd te zijn van de eigen tranen die nu bitter smaken is makkelijker dan in de spiegel van het wateroppervlak te kijken tegen je lange haren in te strijken en te luisteren naar wat het hart echt vermaakt hij die slaat zalft kraakt en ontneemt als was je een pop aan een touwtje met een leven.
Heb mij lief dat is wat ik haat zelfs wakend en slapend en ook slapend zonder dromen wil ik niet de contouren zijn ook al ben ik het die schrijft ik heb geschreven voor even een paar zomers van warme maanden waarna de zon zich vulde met tranen en schoof achter de maan zwarte zon zwarte zon was zij sinds de nazomerse dagen niet door jou maar voor mij als een schaduw honger naar lichaam en verziekte geest dwalend door gedoofde sterren hunkerend naar het aanschijn van wit tegen de wanden van de vermoeide geest en verblind door de aardse ogen.
Pennentrek in dotten om ziekten te bestrijden die niet ziek maken maar doen lijden over de dingen die geen dingen zijn wat weten wij over de dingen dat ze een ding zijn omdat ze enkel bestaan door het zijn van een ding en een ding kan verdwijnen gewoon omdat het een ding is en er niet meer is. Zien wat kan zien en ook wat niet is vooral datgene dat de allegorie ons heeft gebracht klaterend bladgoud dat verwelkt van nauwkeurig geboetseerde beelden die smeken om te adoreren al was het een Griekse tragedie van een eenoog die stap na stap trede na trede de pennentrek overleeft in beelden en daden na maanden van oorlog nee jaren een geleefd mensenleven tot in het einde der dagen.
Vlak is het water spierblauw strak in zijn baan tussen twee opgekante oevers opgehoogd om niet over te vallen als je in het water staat jaagpaden die de andere kant de buitenkant de omwereld verraden maar blijf ja blijf in het vlakke water dat als een spiegel mijn naam draagt en de aanschijn van mijn silhouet deze keer met een vaste pennentrek omtrekt om kabbelend mijn willen te omarmen fluisteren wie alles wil heeft niets wie niets heeft zal altijd iets hebben ja het is alom geweten in preken in lange brieven in vele beladen woorden die smaken naar een droefheid die zwakte heet verdriet om niet de geliefde te zijn van dit eigenste leven het is over de kam gaan en niet omkijken de kleuren achter laten de geuren bewaren vrij de geest die blijft waren en altijd zal zijn geef me nog wat wijn want het leven is niets. En alles tegelijkertijd.
#HenriA
() Wanneer ik geen plaats meer nodig heb om nog te vallen
Wanneer ik geen plaats meer nodig heb
Nu ik de afwas heb gedaan en het vuilnis op
straat gezet, de boeken afgestoft, het toilet
ontsmet en al mijn kleren heb gestreken om
bezig te blijven en de dag een invulling te geven.
Nu ik begin met het opplooien van die dag
en de uren sorteer in de garderobekast
naast mijn bed zonder poten, zodat het niet
kan gaan lopen wanneer ik me op je werp.
Nu ik argeloos en ongegeneerd aan de
knoopjes van je blouse pruts, om je open
te leggen en me in je hoeken te nestelen,
nu mijn hoofd is opgeruimd en opgepoetst.
Nu ik jouw zoete bes in witte lakens met
mijn lippen streel om de tijd op mezelf te
veroveren en te proeven van de speelse
lijnen die ik op dit blad in scène zet.
Nu ik dichter kan zijn en wat er in me huist
onbeschreven kan laten, ik de kunst van jouw
lichaam versta, een surrealistisch schilderij in
een strak kader met bladgoud omlegd dat we
weldra zullen veilen aan onszelf.
En als we dan samen vallen van het haakje
aan de muur en ik mijn richting verlies
en over je zal zweven, kan ik me dan
neerleggen in de gouden schaal van
jouw handen en op je rekenen?
#HenriA
om nog te vallen kan ik me dan
neerleggen in de gouden schaal
van jouw handen en op jou rekenen?
Nu ik de afwas heb gedaan en het vuilnis op
straat gezet, de boeken afgestoft, het toilet
ontsmet en al mijn kleren heb gestreken om
bezig te blijven en de dag een invulling te geven.
Nu ik begin met het opplooien van die dag
en de uren sorteer in de garderobekast
naast mijn bed zonder poten, zodat het niet
kan gaan lopen wanneer ik me op je werp.
Nu ik argeloos en ongegeneerd aan de
knoopjes van je blouse pruts, om je open
te leggen en me in je hoeken te nestelen,
nu mijn hoofd is opgeruimd en opgepoetst.
Nu ik jouw zoete bes in witte lakens met
mijn lippen streel om de tijd op mezelf te
veroveren en te proeven van de speelse
lijnen die ik op dit blad in scène zet.
Nu ik dichter kan zijn en wat er in me huist
onbeschreven kan laten, ik de kunst van jouw
lichaam versta, een surrealistisch schilderij in
een strak kader met bladgoud omlegd dat we
weldra zullen veilen aan onszelf.
En als we dan samen vallen van het haakje
aan de muur en ik mijn richting verlies
en over je zal zweven, kan ik me dan
neerleggen in de gouden schaal van
jouw handen en op je rekenen?
#HenriA
() Column - Weg met Vrouwendag!
Aantal woorden - 680 | Leestijd - 3 minuten
Als ik vandaag – 8 maart – mijn tijdlijn op instagram doorworstel met de radio op de achtergrond, zal ik het geweten hebben. Ik kan er niet om heen. Met allerlei slogans, filmpjes, songs, interviews, optochten en beschouwingen – het ene al wat treffender / harder / helderder / origineler / humoristischer / smekender / activistischer / feministischer dan het andere (schrappen wat niet past) – vieren we vandaag Internationale Vrouwendag. Nou ja. Vieren.
Nog voor ik 1 letter van deze column op papier zette, besefte ik al dat ik me op glad ijs bevind. Ondanks de zachte lentezon die door het terrasraam priemt. Wat heeft een man nu voor zinnigs te vertellen over de dag van de vrouw? Enerzijds niets. Ik ben geen vrouw en zal dus ook nooit kunnen ervaren wat het is om er een te zijn. Ik zal dus nooit kunnen gewaarworden wat het is om om te gaan met de ontkenningen dat vrouwen wereldwijd in een ondergeschikte positie aan mannen leven. Ik weet niet hoe het aanvoelt om als het “zwakke” geslacht bestempeld te worden en in vele delen van de wereld ook zo te worden behandeld. Als afhankelijke wezens. Anderzijds zie ik ook wat ik zie. De vrouwenstrijd woedt heftig. Er worden boeken over het thema geschreven en debatten mee gevuld. Maar over de essentie kan ik kort zijn: vrouwen vragen dat de samenleving fair is. Hen evenveel kansen geeft als mannen. Dat ze de ruimte krijgen om die maatschappelijke achterstand van eeuwen op te halen. De mensheid daaraan herinneren, daar dient Internationale Vrouwendag voor.
Maar zoals alles, heeft elke verhaal meerdere kanten. Een samenleving zonder genderongelijkheid vraagt een inspanning van mannen. Absoluut. Maar ook vrouwen moeten hun verantwoordelijkheid durven te nemen. Zich losmaken van de conditionering die hun onzeker en bescheiden houdt als het op competenties aankomt waarvan men lang dacht dat ze exclusief mannelijk waren: leidinggeven, kunst maken, politiek bedrijven… noem maar op. Zich durven te bevrijden van de slachtofferrol en van de schuldgevoelens waarmee ze geplaagd worden omdat ze denken ergens tekort te schieten. Beste dames: jullie hoeven niet perfect te zijn. Maar nog prangender: stop de strijd die jullie onder elkaar voeren. Vrouwen halen niet alleen zichzelf maar ook andere vrouwen nog te vaak naar beneden. De meeste vrouwen die excelleren in wat ze doen – of dat nu het huishouden is, een jazzstandard zingen, een sport beoefenen of een multinational leiden – kunnen nog te dikwijls op de nijd en de jaloezie van een heleboel andere vrouwen rekenen. En dikwijls vraag ik me af: hoe komt dat toch?
Komt het door de schaarste qua kansen of ligt het aan onze narcistische tijden? Ik gok op een combinatie van de twee. Geef vrouwen meer plaats om hun ding te doen en zich te ontplooien, en ze zullen solidair zijn en elkaar steunen. Verstik hen, en ze zullen zich gedragen zoals krabben in de spreekwoordelijke mand. Voeg daar nog de Borderline Times-analyse van psychiater Dirk De Wachter aan toe, het tijdperk van de self branding, van de ongebreidelde competitiedruk en de gedachte dat succes zich vertaalt in het aantal mensen dat je van de baan hebt gereden, en je hebt een giftig klimaat. Niet alleen voor vrouwen, maar voor iedereen.
We hebben nood aan rolmodellen. Mensen die het goed menen. Mensen met daadkracht. En niet de zelfverklaarde, sociale media, "would be" rolmodellen met als grootste verdienste lachen en mooi zijn. Maar mensen die op de barricades durven staan. Want rolmodellen geven richting aan onze samenleving. Inspireren jongens en meisjes om er het beste van te maken en ervoor te gaan! Vrouwelijke rolmodellen zijn hierin nog belangrijker. Om aan te tonen dat er een weg vooruit is voor alle vrouwen. Dat hindernissen geen problemen maar uitdagingen zijn. Brotherhood onder mannen ken ik uit eigen ervaring. Ik wens alle vrouwen dan ook veel sisterhood toe! Maar liefst van al zou ik willen dat die hele Internationale Vrouwendag volstrekt overbodig wordt. Weg ermee. Afgelast wegens irrelevant geworden en achterhaald!
#HenriA
() Mathematisch is alles mogelijk
Ook wij waren ooit twee priemgetallen
Toen wij enkel deelbaar waren door 1 en
Door onszelf
Voor wij konden uitdeinen
En vermenigvuldigen in nummers
En natuurlijke getallen
En nu spreken wij in paren en
Positief tegengestelden
In even en oneven woorden
Cijferen wij niets meer weg
En tellen we 1 jou en 1 ik op
Tot een nieuwe synergie
#HenriA
Toen wij enkel deelbaar waren door 1 en
Door onszelf
Voor wij konden uitdeinen
En vermenigvuldigen in nummers
En natuurlijke getallen
En nu spreken wij in paren en
Positief tegengestelden
In even en oneven woorden
Cijferen wij niets meer weg
En tellen we 1 jou en 1 ik op
Tot een nieuwe synergie
#HenriA
() Alles op een rij / Echt waar, te zot voor woorden
De dingen beginnen zich te zetten
Soms wild, soms hilarisch
Het merendeel van de tijd
op een rij.
Neem nu de ochtendzon
Die zijdelings op je lijf schijnt
De knisperende melk op je lippen
Allemaal op een rij.
Of de schoonheid en
De kwetsbaarheid van woorden
En verleden en alle gedachten daarrond
In een rechte lijn.
En het afsluiten van vorig
Bij jou zacht, bij mij onzacht
En hoe ik van je leer
Is als een reeks.
Echt waar, te zot voor woorden
Te mooi voor wat is vervlogen
Want ik sta
Loodrecht waar jij staat.
#HernriA
Soms wild, soms hilarisch
Het merendeel van de tijd
op een rij.
Neem nu de ochtendzon
Die zijdelings op je lijf schijnt
De knisperende melk op je lippen
Allemaal op een rij.
Of de schoonheid en
De kwetsbaarheid van woorden
En verleden en alle gedachten daarrond
In een rechte lijn.
En het afsluiten van vorig
Bij jou zacht, bij mij onzacht
En hoe ik van je leer
Is als een reeks.
Echt waar, te zot voor woorden
Te mooi voor wat is vervlogen
Want ik sta
Loodrecht waar jij staat.
#HernriA
() Hoogtepunt
Jij speelt met je mondhoeken
Ik met jouw borsten
Je ogen rollen heen en weer
Ik volg ze aandachtig
Het is alsof je naar de hemel kijkt
Ik probeer je vloed te grijpen
Jij speelt met erotiek
Ik met woorden
Voor jou telt het hoogtepunt
Voor mij ook
#HenriA
Je ogen rollen heen en weer
Ik volg ze aandachtig
Het is alsof je naar de hemel kijkt
Ik probeer je vloed te grijpen
Jij speelt met erotiek
Ik met woorden
Voor jou telt het hoogtepunt
Voor mij ook
#HenriA
() Nomaden van het hart
In de eindeloze woestijn van het bestaan
Staan onze zielen als tenten, opgetrokken in de wind
Trekken we door landschappen van vreugde en pijn
Met harten als kompassen, altijd op zoek
Geen rustplaats is definitief, geen oase blijft lang
Onze thuis zal altijd bewegen
Want nomaden van het hart kennen geen dwang
Om een vaststaand leven te ontwerpen
En toch vinden we mekaar
In de rust en in de jacht
Dragen we geen lasten van bezit of smart
Want de rijkdom ligt diep verscholen in elkaar
#HenriA
Staan onze zielen als tenten, opgetrokken in de wind
Trekken we door landschappen van vreugde en pijn
Met harten als kompassen, altijd op zoek
Geen rustplaats is definitief, geen oase blijft lang
Onze thuis zal altijd bewegen
Want nomaden van het hart kennen geen dwang
Om een vaststaand leven te ontwerpen
En toch vinden we mekaar
In de rust en in de jacht
Dragen we geen lasten van bezit of smart
Want de rijkdom ligt diep verscholen in elkaar
#HenriA
() 't Stad is van ons
't Stad is van ons
Met al haar straten en pleinen
Bruggen en kerken
En Water. En plassen in kasseien.
Daar. Tussen ingemetselde gedichten
Overvloedige dagcrèmes
En honderden dagjesmensen
Daar lopen wij doelgericht verloren.
Laat ons even stoppen en verpozen.
In een café draait een pornosnor Jazz
En serveert biertjes en maaltijden
En lacht naar iedereen
Die binnen- en buitengaat.
Het wordt laat
Met al haar straten en pleinen
Bruggen en kerken
En Water. En plassen in kasseien.
En parken met kunstenaarsogen
En halve tennisvelden van beton
En losloopzones
Voor David en Budha en een hond.
Daar. Tussen ingemetselde gedichten
Overvloedige dagcrèmes
En honderden dagjesmensen
Daar lopen wij doelgericht verloren.
Laat ons even stoppen en verpozen.
In een café draait een pornosnor Jazz
En serveert biertjes en maaltijden
En lacht naar iedereen
Die binnen- en buitengaat.
Het wordt laat
En de trein der traagheid
Rijdt ons terug naar een bed
Dat nooit ofte nimmer te klein zal zijn
Voor ons beiden.
#HenriA
Rijdt ons terug naar een bed
Dat nooit ofte nimmer te klein zal zijn
Voor ons beiden.
#HenriA
() Dankbare verdiensten
Hoeveel heb ik niet te danken
Aan hen van wie ik niet houd.
Daarin ligt een gerustheid
En een tevredenheid van net niet meer.
Op hen hoef ik niet meer te wachten
Of nog geduldig zijn.
Begrijp ik wat de liefde niet begrijpt
En de liefde nooit zou vergeven.
Ze hebben veel dankbare verdiensten
Over hoeveel ze in hun lege handen dragen.
Ik ben hun niets verschuldigd
Zou de liefde antwoorden op steeds dezelfde vraag.
#HenriA
Aan hen van wie ik niet houd.
Daarin ligt een gerustheid
En een tevredenheid van net niet meer.
Op hen hoef ik niet meer te wachten
Of nog geduldig zijn.
Begrijp ik wat de liefde niet begrijpt
En de liefde nooit zou vergeven.
Ze hebben veel dankbare verdiensten
Over hoeveel ze in hun lege handen dragen.
Ik ben hun niets verschuldigd
Zou de liefde antwoorden op steeds dezelfde vraag.
#HenriA
() Ik ben gemaakt voor iets
Breeduit tussen ons ligt de tijd
Onzichtbaar als een onuitgesproken woord
Als een lege zin in een stil verhaal.
Die alles zegt in grote en kleine gebaren
In handen en voeten en armen
In longen en buiken en harten.
In de minuten en de uren
Die in de hoofden wonen
In lijven die meer thuis voelen
Dan enig huis ooit deed.
Totdat niets meer weg
Te denken is
En ik er niet langer omheen kan.
Ik ben gemaakt voor iets.
Naar alle waarschijnlijkheid voor jou.
#HenriA
Onzichtbaar als een onuitgesproken woord
Als een lege zin in een stil verhaal.
Die alles zegt in grote en kleine gebaren
In handen en voeten en armen
In longen en buiken en harten.
In de minuten en de uren
Die in de hoofden wonen
In lijven die meer thuis voelen
Dan enig huis ooit deed.
Totdat niets meer weg
Te denken is
En ik er niet langer omheen kan.
Ik ben gemaakt voor iets.
Naar alle waarschijnlijkheid voor jou.
#HenriA
() Noorwegen - pt3
Hoe kan ik niet van je houden
Van de manier hoe je beweegt
De wind je voeten vangt
En je laat zweven
Alles ziet er zo compleet uit
Het maakt niet uit
Waarom en waar ik ben
Of wat ik nog niet ken.
Het spreekt vanzelf
Soms met woorden
Heel dikwijls zonder
Maar altijd een stukje verder.
Hoe kan ik niet van je houden
Het is de vraag niet waard
Omdat er om dit te beschrijven
Geen woorden bestaan.
#HenriA
Van de manier hoe je beweegt
De wind je voeten vangt
En je laat zweven
Alles ziet er zo compleet uit
Het maakt niet uit
Waarom en waar ik ben
Of wat ik nog niet ken.
Het spreekt vanzelf
Soms met woorden
Heel dikwijls zonder
Maar altijd een stukje verder.
Hoe kan ik niet van je houden
Het is de vraag niet waard
Omdat er om dit te beschrijven
Geen woorden bestaan.
#HenriA
() Valentijn
Enkel voor jou wil ik vandaag schrijven
Over de plooien van mijn woorden heen
Tot mijn vingers langzaamaan dansen
Naar een allesomvattend tafereel.
In jouw bijzijn ben ik eenvoudig
In jouw afwezigheid onwezenlijk klein
Als een begeren dat zich diep ingraaft
In een nieuwe Valentijn.
Omdat je zo mooi bent zit je verscholen
Tussen de verlangens van mijn dromen
Bewaar ik mijn splijtende hunker
In de verborgen kamer van mijn hart.
Maar ik plaats je in een zonovergoten landschap
Dat niet enkel meer in mijn hoofd bestaat
Omdat het sindsdien niet meer regent
En jij de bliksem in me slaat.
#HenriA
Over de plooien van mijn woorden heen
Tot mijn vingers langzaamaan dansen
Naar een allesomvattend tafereel.
In jouw bijzijn ben ik eenvoudig
In jouw afwezigheid onwezenlijk klein
Als een begeren dat zich diep ingraaft
In een nieuwe Valentijn.
Omdat je zo mooi bent zit je verscholen
Tussen de verlangens van mijn dromen
Bewaar ik mijn splijtende hunker
In de verborgen kamer van mijn hart.
Maar ik plaats je in een zonovergoten landschap
Dat niet enkel meer in mijn hoofd bestaat
Omdat het sindsdien niet meer regent
En jij de bliksem in me slaat.
#HenriA
() Noorwegen - pt2
Thuiskomen en toch maar
denken aan jou, omdat ik weet
dat het niet aan je denken,
het trachten niet aan je te denken,
dat daar geen denken aan is.
En dan gaan liggen,
liggend op de buik en dan
keren, liggend op de rug,
wolkjes blazen in de lucht
en jou door mij laten drijven.
En al het goeds dat ik in me heb
en al het goeds dat jij in jou hebt,
al dat welkom heten en traag leven,
maakt me tot een verdienmodel
dat ik nog nooit heb gekend.
#HenriA
denken aan jou, omdat ik weet
dat het niet aan je denken,
het trachten niet aan je te denken,
dat daar geen denken aan is.
En dan gaan liggen,
liggend op de buik en dan
keren, liggend op de rug,
wolkjes blazen in de lucht
en jou door mij laten drijven.
En al het goeds dat ik in me heb
en al het goeds dat jij in jou hebt,
al dat welkom heten en traag leven,
maakt me tot een verdienmodel
dat ik nog nooit heb gekend.
#HenriA
() Noorwegen - pt1
De winter is veel te prachtig voor verdriet.
Het is niet koud, het regent niet,
de dagen zijn wel korter, de nachten donkerder
maar het slaat niet in mijn hart.
En zijn maar twee mensen
en geen miljoenen, miljarden
die door dit seizoen reizen
en uitkijken naar de lente en elkaar.
Mijn hoofd kan overal naar toe.
Het is niet koud, het regent niet,
de dagen zijn wel korter, de nachten donkerder
maar het slaat niet in mijn hart.
En zijn maar twee mensen
en geen miljoenen, miljarden
die door dit seizoen reizen
en uitkijken naar de lente en elkaar.
Mijn hoofd kan overal naar toe.
Naar het Noorderlicht,
naar de linker-
en rechterkamer van je hart.
Maar eerst zijn er fjorden
en gezwollen rivieren,
een everzwijn dat me aankijkt.
Het wordt allemaal overwonnen.
Want ik weet dat je er bent.
#HenriA
en rechterkamer van je hart.
Maar eerst zijn er fjorden
en gezwollen rivieren,
een everzwijn dat me aankijkt.
Het wordt allemaal overwonnen.
Want ik weet dat je er bent.
#HenriA
() Kruimel
Dit is nederigheid.
Een verloren gevlogen pluisje
plukken van je gezicht,
een knoop gladstrijken in je schouder,
een verdwaalde kruimel van
je mondhoek kussen.
Dit is ook nederigheid.
Je laten wie je bent
en wat je niet kan zijn,
naar je kijken en
binnensmonds glimlachen.
Maar ook dit is nederigheid.
Je openplooien.
Helemaal.
Ook als je er niet bent.
#HenriA
Een verloren gevlogen pluisje
plukken van je gezicht,
een knoop gladstrijken in je schouder,
een verdwaalde kruimel van
je mondhoek kussen.
Dit is ook nederigheid.
Je laten wie je bent
en wat je niet kan zijn,
naar je kijken en
binnensmonds glimlachen.
Maar ook dit is nederigheid.
Je openplooien.
Helemaal.
Ook als je er niet bent.
#HenriA
() Woordenloos
Op het nulpunt, het niets.
Is alles.
Een dans die niet danst.
Maar danst.
Roerloos vol leven.
Ademloos vol zuurstof.
Is alles.
Een dans die niet danst.
Maar danst.
Roerloos vol leven.
Ademloos vol zuurstof.
Stil bewegen.
Wij zijn er.
Elke seconde zonder tijd.
Zonder grens in een afgelijnd lijf.
Met een afgelijnd hoofd.
Dat zich niet laat vangen.
Wij zijn.
Geweest.
En terug.
Geen heen en weer.
Maar nu.
Wij zijn er.
Elke seconde zonder tijd.
Zonder grens in een afgelijnd lijf.
Met een afgelijnd hoofd.
Dat zich niet laat vangen.
Wij zijn.
Geweest.
En terug.
Geen heen en weer.
Maar nu.
Woordenloos.
#HenriA
() Samen reizen
De zomer spellen
Lijkt veel op het schrijven van
De letters van jouw naam
Op een strand dat nog niet bestaat.
Want eerst plunderen we de tijd
Splitsen het kaf en het koren
Van uitgebloeide, goudgele velden
En omgewoelde akkers.
Ploegen nieuwe verhalen
Planten zaden in onze lijven
Laten we de lente groeien
Tot een wilde bloemenweide.
En dan zullen wij reizen
Door elkaar heen
Door de weiden, akkers, velden
Stranden en de zeeën die wij zijn.
#HenriA
Lijkt veel op het schrijven van
De letters van jouw naam
Op een strand dat nog niet bestaat.
Want eerst plunderen we de tijd
Splitsen het kaf en het koren
Van uitgebloeide, goudgele velden
En omgewoelde akkers.
Ploegen nieuwe verhalen
Planten zaden in onze lijven
Laten we de lente groeien
Tot een wilde bloemenweide.
En dan zullen wij reizen
Door elkaar heen
Door de weiden, akkers, velden
Stranden en de zeeën die wij zijn.
#HenriA
() De huis-, tuin- en keukenfilosofie van de zelfverklaarde wereldverbeteraar
Als je niet kan praten, zwijg!
Als je tweedracht zaait, zwijg!
Als je niet nederig bent, zwijg!
Als je tweedracht zaait, zwijg!
Als je niet nederig bent, zwijg!
Als je niet kan luisteren, zwijg!
Als je niet kan verklaren, zwijg!
Als je zomaar rondbazuint, zwijg!
Als je geen zelfinzicht hebt, zwijg!
Als je zomaar rondbazuint, zwijg!
Als je geen zelfinzicht hebt, zwijg!
Als je enkel kan navelstaren, zwijg!
Als je niet door het stof kan gaan, zwijg!
Als je niet door het stof kan gaan, zwijg!
Als er maar één waarheid bestaat, zwijg!
Als je enkel maar aan jezelf denkt, zwijg!
Als je denkt dat het enkel om jou draait, zwijg!
Als je weet dat dit over jou gaat, alsjeblieft, zwijg!
De wereld zou een stillere plek zijn.
#HenriA
Als je denkt dat het enkel om jou draait, zwijg!
Als je weet dat dit over jou gaat, alsjeblieft, zwijg!
De wereld zou een stillere plek zijn.
#HenriA
() Mijn huis in het groen
Mijn huis in het groen kijkt binnen bij zichzelf
(Als je heel stil bent doen huizen dat)
En zie je een weerspiegeling van ons
Onwetend van het buitenleven
Toch voor even
Stoppen alle vogels met fluiten
Stroomt er geen water meer door de rivier
Buigen de bomen hun kruin
Want allen willen ze ons vieren
Omdat wij binnen zijn
En in ogen kijken
En ons afvragen
En uitleggen
En vertellen
Voor altijd
#HenriA
(Als je heel stil bent doen huizen dat)
En zie je een weerspiegeling van ons
Onwetend van het buitenleven
Toch voor even
Stoppen alle vogels met fluiten
Stroomt er geen water meer door de rivier
Buigen de bomen hun kruin
Want allen willen ze ons vieren
Omdat wij binnen zijn
En in ogen kijken
En ons afvragen
En uitleggen
En vertellen
Voor altijd
#HenriA
() Misschien zal het elders beter gaan
Daar werden zaden geplant
Maar ze zullen niet meer groeien
We hoeven geen afscheid te nemen
Als we allemaal gaan
Misschien zal het elders beter gaan
Om alles achter te laten wat we ooit hebben gekend
Voor een plek die we nog nooit hebben gezien
Het is moedig van ons om te blijven
Maar nog moediger om te gaan
Waar zij ook gaat, ik ga
Misschien zal het elders beter gaan
Je weet waar ik te vinden ben
Waar de zon de grond raakt
Ik ben niet alleen
Ik ben niet bang
Omdat we zijn uitgevlogen
Met mijn jas en mijn hoed
Ik neem afscheid van dat alles
Misschien zal het elders beter gaan
#HenriA
Maar ze zullen niet meer groeien
We hoeven geen afscheid te nemen
Als we allemaal gaan
Misschien zal het elders beter gaan
Om alles achter te laten wat we ooit hebben gekend
Voor een plek die we nog nooit hebben gezien
Het is moedig van ons om te blijven
Maar nog moediger om te gaan
Waar zij ook gaat, ik ga
Misschien zal het elders beter gaan
Je weet waar ik te vinden ben
Waar de zon de grond raakt
Ik ben niet alleen
Ik ben niet bang
Omdat we zijn uitgevlogen
Met mijn jas en mijn hoed
Ik neem afscheid van dat alles
Misschien zal het elders beter gaan
#HenriA
() Tot dusver
Hoe zijn wij hier gekomen
na een leven van haken en ogen,
kruipen, springen en lopen
tot dusver.
Hoe wij naar buiten trekken
langs tuinpaden en autostrades,
slenteren, razen, rennen,
en terug naar onszelf gaan.
Hoe wij in ogen kijken,
bang, hoopvol en verwachtend
en ons afvragen wie we zijn
en waarom precies wij.
Hoe wij spelen met de seizoenen,
een late zomer verkiezen
boven een vroege herfst,
alsof het weer lente wordt.
#HenriA
na een leven van haken en ogen,
kruipen, springen en lopen
tot dusver.
Hoe wij naar buiten trekken
langs tuinpaden en autostrades,
slenteren, razen, rennen,
en terug naar onszelf gaan.
Hoe wij in ogen kijken,
bang, hoopvol en verwachtend
en ons afvragen wie we zijn
en waarom precies wij.
Hoe wij spelen met de seizoenen,
een late zomer verkiezen
boven een vroege herfst,
alsof het weer lente wordt.
#HenriA
() Dag & Nacht
In jou is toevlucht, vrouw,
in jou is het vredig,
in mijn dag ben jij een
uitgelaten feest.
Ik verdween bijna
tussen de plooien,
voorgoed ergens heen
nergens naartoe.
Maar hier ben ik weer!
Een volwassene, man,
met de verwondering
van een kind.
Met een verhaal
van heel eenvoudige woorden,
nauwelijks verstaanbaar
gefluister.
Ook in de nacht,
kleine gebaren
in het duister,
naast jou.
#HenriA
in jou is het vredig,
in mijn dag ben jij een
uitgelaten feest.
Ik verdween bijna
tussen de plooien,
voorgoed ergens heen
nergens naartoe.
Maar hier ben ik weer!
Een volwassene, man,
met de verwondering
van een kind.
Met een verhaal
van heel eenvoudige woorden,
nauwelijks verstaanbaar
gefluister.
Ook in de nacht,
kleine gebaren
in het duister,
naast jou.
() Bonzen
Haar hart was nog steeds om hem heen,
geen snel razen,
geen bonzen in de borst.
Maar volledige en absolute stilte.
De elektrisch geladen kalmte
voor de apocalyptische storm.
#HenriA
geen snel razen,
geen bonzen in de borst.
Maar volledige en absolute stilte.
De elektrisch geladen kalmte
voor de apocalyptische storm.
#HenriA
() The Meeting on the Turret Stairs
The Meeting on the Turret Stairs - 1864
National Gallery of Ireland Dublin, Republic of Ireland
() Sebadoh - Ocean
So you think you're in the middle of the ocean
Stranded on an island of your own
Or stuck in the top of a mountain
Either way you're gonna say you're all alone
And I hesitate to say that you're a liar
I never tell the truth myself
But I tried to chase you down and I got tired
So I'm leaving you to you or someone else
'Cause you never want to hook up in the middle
And I'd meet you there to talk if you would show
But you answer every question with a riddle
And refuse to even choose to let me go
It used to be I'd tell you all my secrets
Giving you the credit you deserve
I guess you didn't care to lose or keep it
And we never quite connected from the first
And I wish I had a way to make it better
To rearrange the world and make you smile
But it's dumb to even think I had that power
And we haven't been that close in a while
And I don't even want to try to name it
Explain it for the one who couldn't care
'Cause all that matters is the
And I hesitate to say that you're a liar
I never tell the truth myself
But I tried to chase you down and I got tired
So I'm leaving you to you or someone else
'Cause you never want to hook up in the middle
And I'd meet you there to talk if you would show
But you answer every question with a riddle
And refuse to even choose to let me go
Explain it for the one who couldn't care
'Cause all that matters is the
way you choose to frame it
And I hesitate to say that you're a liar
I never tell the truth myself
But I tried to chase you down and I got tired
So I'm leaving you to you or someone else
'Cause you never want to hook up in the middle
And I'd meet you there to talk if you would show
But you answer every question with a riddle
And refuse to even choose to let me go
() Over mijn lijf / wij zijn geen pijn
Jij bent de enige Kat
Waar ik niet
Allergisch aan ben.
Jij maakt sprongen
Door de kamer
Rond mijn lijf.
Jij krabt de krollen
Van kop tot teen
Uit mijn lijf.
Jij kroelt je
Met kopstootjes
Over mijn lijf.
Wij zijn geen pijn
Als wij onze lijven spinnen
Tot een uitgerold tapijt.
#HenriA
Waar ik niet
Allergisch aan ben.
Jij maakt sprongen
Door de kamer
Rond mijn lijf.
Jij krabt de krollen
Van kop tot teen
Uit mijn lijf.
Jij kroelt je
Met kopstootjes
Over mijn lijf.
Wij zijn geen pijn
Als wij onze lijven spinnen
Tot een uitgerold tapijt.
#HenriA
() Still I Rise - Maya Angelou
You may write me down in history
With your bitter twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.
Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room
Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.
Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops,
Weakened by my soulful cries?
Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own backyard.
You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.
Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?
Out of the huts of history’s shame
I rise
Up from a past that’s rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that’s wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.
With your bitter twisted lies,
You may trod me in the very dirt
But still, like dust, I'll rise.
Does my sassiness upset you?
Why are you beset with gloom?
'Cause I walk like I've got oil wells
Pumping in my living room
Just like moons and like suns,
With the certainty of tides,
Just like hopes springing high,
Still I'll rise.
Did you want to see me broken?
Bowed head and lowered eyes?
Shoulders falling down like teardrops,
Weakened by my soulful cries?
Does my haughtiness offend you?
Don't you take it awful hard
'Cause I laugh like I've got gold mines
Diggin' in my own backyard.
You may shoot me with your words,
You may cut me with your eyes,
You may kill me with your hatefulness,
But still, like air, I'll rise.
Does my sexiness upset you?
Does it come as a surprise
That I dance like I've got diamonds
At the meeting of my thighs?
Out of the huts of history’s shame
I rise
Up from a past that’s rooted in pain
I rise
I'm a black ocean, leaping and wide,
Welling and swelling I bear in the tide.
Leaving behind nights of terror and fear
I rise
Into a daybreak that’s wondrously clear
I rise
Bringing the gifts that my ancestors gave,
I am the dream and the hope of the slave.
I rise
I rise
I rise.
() Van het opstaan tot het slapengaan
- De ochtend - Je lichaam, de staat van bevinding, wanneer je de slaap achter je laat tijdens het ontwaken in de ochtendvroegte, tijdens het koele uur dat de zon nog maar flauw lichtrood straalt, over je bleke ontwaakgelaat, je donkere haren die nog donkerder lijken. Tijdens dit vroege moment dat het nietsdoen je meeneemt, lijkt het alsof je zweeft, naakt, onder de witte gewaden die je beschermden tegen de nacht, als een jonge arend, gevleugeld de dag tegemoet.
- De dag - Er wacht niet veel. Het schrijven, vertalen, plannen, studeren, lezen van boeken en het begrijpen van vreemde woorden wordt even vergeten, het is de overgave aan de leegte die deze dag zijn bestemming geeft, het zinvolle niets doen waarmee je wordt gevuld, doortrokken van het licht dat zijn felle kleuren terug vindt wanneer de uren voorbij glijden. En tegen de middag, wanneer de zon haar hoogste tonen speelt, zoek je naar de spelonken van de schaduw, van de slanke cipressen die naar je wuiven, in een straat die je leidt naar het doorzichtig blauw van een Griekse zee, waar je als een Godin baadt in een roes van geluk die niets om handen heeft, je toestroomt als golven die nergens ontstaan en je meevoeren.
- De avond - En ’s avonds is er een parade in je bloedbanen die je omarmen met het soort van warmte, die je door de straten leiden, hoe ze naar je kijken, niet weten wat gedaan met je verschijning, koop je aan het kleurrijkste kraam de fijnste geuren van lavendel en jasmijn, geef je je over aan champagne en wijn, het doet je verder zwerven tot aan de zwoele avondlucht die je dronken maakt van je onbeschreven geluk, tot aan de schemerzone.
- De nacht - Dat heerlijke nietsdoen, dat slenteren door de tijd, op je hoofdkussen gelegd, de zachte geuren die je naar de nacht begeleiden, om in rust al zwevend slapen te gaan, de gloed op je huid, de laatste woorden die aan je kleven die vandaag niet uitgebroed zijn, omdat ze enkel belangrijk zijn om over je te waken. En je spreidt je als twee zachte vleugels onder het briesende laken in de duisternis, je voelt hoe je hart tot in je keel klopt, met een genot waarmee je je vanochtend aan het ochtendlicht had overgegeven: deze verrukkelijke dag sluit zich tegen je lichaam aan zoals de bleke harmonicablaadjes van een wilde orchidee.
#Henri A.
() Wereldvlakkig
Ik schrijf je op want van geen leven
wil ik ooit nog meer herinneren dan
de adem in mijn hoofd nu.
Sta je mij voor schut als een foto
waarin je bent weggeknipt
een raam waar je nog leek achter
te staan hoogpotig en hooghartig.
Of je bent oppervlakkig of
je bent wereldvlakkig omdat je niet
kan hinken op twee benen
daar ben je niet toe in staat.
Ik kreeg het zodat ik vergat
te geven totdat het
te laat was om
nog iets te verwachten.
#HenriA
wil ik ooit nog meer herinneren dan
de adem in mijn hoofd nu.
Sta je mij voor schut als een foto
waarin je bent weggeknipt
een raam waar je nog leek achter
te staan hoogpotig en hooghartig.
Of je bent oppervlakkig of
je bent wereldvlakkig omdat je niet
kan hinken op twee benen
daar ben je niet toe in staat.
Ik kreeg het zodat ik vergat
te geven totdat het
te laat was om
nog iets te verwachten.
#HenriA
() Ik ben iemand
Er zijn vrouwen met
minder genade dan guillotines,
minder genade dan guillotines,
mensen die je kennen bij naam en
barsten in je schouders slaan,
met woorden die knerpen
als droge lippen.
Er is iemand die
barsten in je schouders slaan,
met woorden die knerpen
als droge lippen.
Er is iemand die
het bos inloopt,
fles en boek in de hand,
fles en boek in de hand,
barsten in de schouders
en nooit meer wordt gezien.
Maar hij ademt. Opnieuw.
Maar hij ademt. Opnieuw.
#HenriA
() Bij een slapend lichaam
Mijn nachten wachten wit,
witter dan wit tevoren
bij een slapend lichaam
dat het mijne niet is.
Je trapt me uit bed
zoals het natrappen
zonder nadenken
mijn gedachten niet kan lezen.
Niets wat is dat blijft.
Voor niemand. Nooit.
Niet hier of daar.
Nergens.
Ook niet bij zij die
denken de tijd te bezitten
of de juiste woorden
of de juiste portie troost.
Maar ik blijf schrikken
elke keer weer.
Maar ook weer niet
omdat alles in jou vastligt.
Voor altijd.
Voorspelbaar. Fragiel.
Eindeloos in verdriet en woorden.
In luchtledigheid
die ongrijpbaar is.
#HenriA
witter dan wit tevoren
bij een slapend lichaam
dat het mijne niet is.
Je trapt me uit bed
zoals het natrappen
zonder nadenken
mijn gedachten niet kan lezen.
Niets wat is dat blijft.
Voor niemand. Nooit.
Niet hier of daar.
Nergens.
Ook niet bij zij die
denken de tijd te bezitten
of de juiste woorden
of de juiste portie troost.
Maar ik blijf schrikken
elke keer weer.
Maar ook weer niet
omdat alles in jou vastligt.
Voor altijd.
Voorspelbaar. Fragiel.
Eindeloos in verdriet en woorden.
In luchtledigheid
die ongrijpbaar is.
#HenriA
()
ik wandel door het witgevlokte tuingras
en vind een speelgoedmedaillon van
het speelgoedkind dat ik was.
De lucht is zwaar en gezwollen
de straten gebroken wit
en in gedachten glij ik terug
naar de berg achter het bos
waar we met veel gegil
naar beneden gleden
om als eerste thuis te zijn voor het
avondeten, het was daar en dan
dat ik mijn medaillon won
en vind een speelgoedmedaillon van
het speelgoedkind dat ik was.
De lucht is zwaar en gezwollen
de straten gebroken wit
en in gedachten glij ik terug
naar de berg achter het bos
waar we met veel gegil
naar beneden gleden
om als eerste thuis te zijn voor het
avondeten, het was daar en dan
dat ik mijn medaillon won
() Zonder titel
en wanneer
ik naar adem hap
laat me dan
nog even spartelen
red me voorlopig niet
het is niet nodig
ik wil eerst mezelf
in mijn lichaam storten
zodat binnen buiten wordt
en onder helemaal boven
mijn ondeugden traag
kunnen verdampen
en geef me dan een reden
om opnieuw te ademen
naar een ander aanzien
ik naar adem hap
laat me dan
nog even spartelen
red me voorlopig niet
het is niet nodig
ik wil eerst mezelf
in mijn lichaam storten
zodat binnen buiten wordt
en onder helemaal boven
mijn ondeugden traag
kunnen verdampen
en geef me dan een reden
om opnieuw te ademen
naar een ander aanzien
#HenriA
() Fonkelen
Ik wil de zon drinken
Haar stralen slikken
En het ultraviolet
Door mijn keel
Laten glijden.
En dan mijn liefste
Zal ik schijnen
Barst het licht
Door mijn poriën.
En jij zal naar me komen
Voor warmte
Naar me komen
Door het donker
En fonkelen.
#HenriA
En het ultraviolet
Door mijn keel
Laten glijden.
En dan mijn liefste
Zal ik schijnen
Barst het licht
Door mijn poriën.
En jij zal naar me komen
Voor warmte
Naar me komen
Door het donker
En fonkelen.
#HenriA
() Solivagant
Als ik een droom zou verliezen
Als ik gevoelens zou aanraken
Ik zou mijn ziel verliezen
Ik hoef niet na te denken
Over hoe ik het doe
Ik hoef het alleen maar te doen
Ik heb het uitgevonden bij de geboorte
Ik kan alleen maar rondlopen
Want ik kan het einde van mij niet zien
Ik formuleer oneindigheid en bewaar het diep in mij
#HenriA
Als ik gevoelens zou aanraken
Ik zou mijn ziel verliezen
Ik hoef niet na te denken
Over hoe ik het doe
Ik hoef het alleen maar te doen
Ik heb het uitgevonden bij de geboorte
Ik kan alleen maar rondlopen
Want ik kan het einde van mij niet zien
Ik formuleer oneindigheid en bewaar het diep in mij
#HenriA
() Er bestaat geen enkele taal om de waarheid over de waarheid te zeggen
Er bestaat geen enkele taal om de waarheid
over de waarheid te zeggen.
Neem het niet persoonlijk
maar spoor aan om te zoeken.
Enkel de deugd kan ons leiden,
we zijn de voeling verloren.
Er is geen handleiding
maar we kennen wel de ervaring:
de snaren die zinderen
als iemand spreekt zonder ideaal.
En achter dat ideaalbeeld
de woorden kunnen vinden
die bezielde lichamen
doen voelen en bibberen.
De paradox van onszelf en
van ons allemaal:
daar ligt de waarheid.
Want de breuk tussen goed en kwaad
zit niet in de taal,
maar loopt door het hart.
#HenriA
over de waarheid te zeggen.
Neem het niet persoonlijk
maar spoor aan om te zoeken.
Enkel de deugd kan ons leiden,
we zijn de voeling verloren.
Er is geen handleiding
maar we kennen wel de ervaring:
de snaren die zinderen
als iemand spreekt zonder ideaal.
En achter dat ideaalbeeld
de woorden kunnen vinden
die bezielde lichamen
doen voelen en bibberen.
De paradox van onszelf en
van ons allemaal:
daar ligt de waarheid.
Want de breuk tussen goed en kwaad
zit niet in de taal,
maar loopt door het hart.
#HenriA
() Jamaja
Jamaja stuurt een vrouw
Naar een man
Elke keer opnieuw
En elke keer opnieuw
Moet hij lachen
Om de luchtigheid
In haar woorden en zinnen
Bij haar is er geen dood
Maar enkel lust en leven
En een groots voorverlangen
Ze wil gezaaid worden
En over de grens gaan
Het liefst in het hol van zijn lichaam
Waar hij haar zal beademen
Tot ze uitgeput inslaapt
En dan zal hij jamaja
In haar oor fluisteren
En haar haren aaien
En zich klaar maken voor de volgende daad
Jamaja, ze heeft het me zelf gevraagd!
#HenriA
Naar een man
Elke keer opnieuw
En elke keer opnieuw
Moet hij lachen
Om de luchtigheid
In haar woorden en zinnen
Bij haar is er geen dood
Maar enkel lust en leven
En een groots voorverlangen
Ze wil gezaaid worden
En over de grens gaan
Het liefst in het hol van zijn lichaam
Waar hij haar zal beademen
Tot ze uitgeput inslaapt
En dan zal hij jamaja
In haar oor fluisteren
En haar haren aaien
En zich klaar maken voor de volgende daad
Jamaja, ze heeft het me zelf gevraagd!
#HenriA
() Door woorden die doodvielen op koude steen
Ik heb de kunst geleerd van afscheid nemen
Ik kan niet langer klaagzangen aanhoren
Ook het verhaal van de ossen en de ezels
Zijn me vanavond ontgaan
Met jou duurden uren tergende eeuwen
En mijn inborst die al die tijd nog leefde
Werd keer op keer getroffen
Door woorden die doodvielen
Op koude steen
Morsdood moest ik mijn geheugen slagen
Om in het leven te blijven staan
Om met de lippen boven het water te blijven
En door te kunnen gaan
Maar ik ben uitgestreden
Geen woorden meer van steen
Geen laatste opstoot van ademen
Enkel nog een herinnering
En een ongekende toekomst
Die niemand nog zal bepalen
#HenriA
Ik kan niet langer klaagzangen aanhoren
Ook het verhaal van de ossen en de ezels
Zijn me vanavond ontgaan
Met jou duurden uren tergende eeuwen
En mijn inborst die al die tijd nog leefde
Werd keer op keer getroffen
Door woorden die doodvielen
Op koude steen
Morsdood moest ik mijn geheugen slagen
Om in het leven te blijven staan
Om met de lippen boven het water te blijven
En door te kunnen gaan
Maar ik ben uitgestreden
Geen woorden meer van steen
Geen laatste opstoot van ademen
Enkel nog een herinnering
En een ongekende toekomst
Die niemand nog zal bepalen
#HenriA
() Navelstaarderij
We hebben allemaal onze strijd te leveren
in de huiskamer, op het werk,
tussen de lakens,
op mensenmaat.
Gaza stad - 30.10.2023
in de huiskamer, op het werk,
tussen de lakens,
op mensenmaat.
We hebben allemaal onze strijd te leveren
nationaal, transcontinentaal,
intergalactisch,
op wereldvlak.
nationaal, transcontinentaal,
intergalactisch,
op wereldvlak.
We tafelen allemaal onder dezelfde maan,
alleen zijn de omstandigheden anders.
Tragisch of contentement.
Het hangt er maar vanaf waar je geboren bent.
Maar navelstaarderij is het favoriete ding
van de verwaande westerling.
#HenriA
van de verwaande westerling.
#HenriA
() Filegeluk
Je zit in de auto. En een lied werpt je terug naar je tienerjaren. En naar het gevoel, de sfeer, de context toen je danste op dat lied. De energie die je had, de drive, de drang, de lust, de geilheid... allen overgoten met een saus alcohol.
De mensen, de vrienden om je heen. De onbezorgheid en de wilde haren die alle kanten opschoten. En je voelt. En je denkt dat je geluk voelde toen. En je twijfelt. Je weet niet echt meer of dat gevoel geluk was.
En je probeert het nu te voelen. En wat je nu voelt af te zetten tegen dat gevoel van tientallen jaren geleden. En je vraagt je af dat wat je nu voelt, dat dat ook geluk is. Of ben je nooit gelukkig geweest?
Het lied is voorbij. Het nieuws begint. Over Gaza enzo... En de wereld draait door, de regen feller, de file langer...
() Zonder titel
Mijn blik waarmee
Ik je vroeger
Het hof maakte
Is nu omgespit
Tot een uitgedoofde vulkaan
Die rust in de schoot
Van de aarde
En rustig en vredig
Slaapt.
HenriA
() O, Pablo!
In de schaduw van de ziel, in stilte gehuld,
Dansen mijn woorden op jouw ritme.
Als een vurige rivier, doorheen mijn aderen,
Stroomt de ontembare ik vol verzonken verhalen.
Met elke ademhaling ontluiken de klanken,
Als lavendel in de nacht, op zoek naar de maan.
De sterren die fluisteren in het donker,
De nachtegaal die nooit slaapt.
Ik schrijf de woorden van een verloren tijd,
Voorheen gevangen in mijn pen.
In de stilte van de nacht,
Spreekt mijn hart een taal die alleen jij kunt verstaan.
Met elke zin onthul ik geheimen,
Een strofe, een refrein, een boek.
Ik dicht de kloof tussen twee eenzame zielen,
Met elke letter die mijn mond zoekt.
Henri_A
Dansen mijn woorden op jouw ritme.
Als een vurige rivier, doorheen mijn aderen,
Stroomt de ontembare ik vol verzonken verhalen.
Met elke ademhaling ontluiken de klanken,
Als lavendel in de nacht, op zoek naar de maan.
De sterren die fluisteren in het donker,
De nachtegaal die nooit slaapt.
Ik schrijf de woorden van een verloren tijd,
Voorheen gevangen in mijn pen.
In de stilte van de nacht,
Spreekt mijn hart een taal die alleen jij kunt verstaan.
Met elke zin onthul ik geheimen,
Een strofe, een refrein, een boek.
Ik dicht de kloof tussen twee eenzame zielen,
Met elke letter die mijn mond zoekt.
Henri_A
() Aftiteling
Voor ik vergeet
Wie mijn vrienden zijn geweest
Wie mijn vrienden zijn geweest
Kijk ik naar mijn handen
En de gaten in mijn hart
Steek ik een blauwe bes
In mijn linkerneusgat
Ga ik voor de spiegel staan
En zet de radio zacht
Maak ik koffie en
Pluk ik een sigaret
Doe ik mijn beste pak aan
Voor ik mijn ogen sluit
Draai ik de film
Op de binnenkant van mijn hoofd
En hoor ik jouw stem
Die langzaam - tergend langzaam -
dooft
En de gaten in mijn hart
Steek ik een blauwe bes
In mijn linkerneusgat
Ga ik voor de spiegel staan
En zet de radio zacht
Maak ik koffie en
Pluk ik een sigaret
Doe ik mijn beste pak aan
Voor ik mijn ogen sluit
Draai ik de film
Op de binnenkant van mijn hoofd
En hoor ik jouw stem
Die langzaam - tergend langzaam -
dooft
#HenriA
() Ezelsbruggetje
Ja oude man,
met das en opgepoetst
blazoen,
hoe ik je inschat,
hoe fout ik kan zijn.
In niets zag ik een
exotisch avontuur in
jou.
Of is het een gekochte
vrouw, een streepje liefde uit
de Aziaten?
Ze lacht in je oor,
kust de onwennige
frons in je gelaat wel
honderd maal, terwijl
je ogen door
de aanwezigheid dwalen,
verraden
dat je aandacht veinst, liefst
in een dode hoek wil zijn
waar ik niet kan kijken.
Nog even dacht ik dat je
een ambtenaar was,
op pensioen of een
geklasseerd wiskundig genie.
Maar door dit
verrassend ezelsbruggetje
ben je waarschijnlijk
alle drie.
met das en opgepoetst
blazoen,
hoe ik je inschat,
hoe fout ik kan zijn.
In niets zag ik een
exotisch avontuur in
jou.
Of is het een gekochte
vrouw, een streepje liefde uit
de Aziaten?
Ze lacht in je oor,
kust de onwennige
frons in je gelaat wel
honderd maal, terwijl
je ogen door
de aanwezigheid dwalen,
verraden
dat je aandacht veinst, liefst
in een dode hoek wil zijn
waar ik niet kan kijken.
Nog even dacht ik dat je
een ambtenaar was,
op pensioen of een
geklasseerd wiskundig genie.
Maar door dit
verrassend ezelsbruggetje
ben je waarschijnlijk
alle drie.
#Henri_A
() Vergeef me mijn lusten niet
Vergeef me mijn lusten niet
de begeerte die me neerslaat
als ik neerkijk op je volle mond
die ik beveel wat verboden is.
Sla met je handen een kruis
rond mijn schaamteloos vlees
als een slet in een hoerig kleed
waarin je uitpuilt van verlangen.
Vergeef me mijn lusten niet als
je gevuld bent met de golven die
ik over je giet als stromend genot
als je gebukte gebaren van lippenstift
een dansende slaaf van je maakt.
.jpg)
de begeerte die me neerslaat
als ik neerkijk op je volle mond
die ik beveel wat verboden is.
Sla met je handen een kruis
rond mijn schaamteloos vlees
als een slet in een hoerig kleed
waarin je uitpuilt van verlangen.
Vergeef me mijn lusten niet als
je gevuld bent met de golven die
ik over je giet als stromend genot
als je gebukte gebaren van lippenstift
een dansende slaaf van je maakt.
.jpg)
() Achter het raam van jouw aarde
Ik gebruik het licht van de zon
dat kaatst
ik gebruik als spiegel de maan
spiegelen in de maan de kraters
die vallen in het water
één na één
de aantrekkingskracht is verdwenen
we vallen in trappen
in trappen naar benee
naar benee
watervallen in trappen
naar benee
de gravitatie is verdwenen
nu is het jij en ik
alleen
in
trappen
naar benee
tot in de zee
kijk naar de zee, zie de zee, gewoon de zee
ploegt strepen door het water
het woelige water
kolt tegen het raam
in het bruisende water
verdrinken we op de bodem van de kamer
in rugslag slapen we om elkaar heen
uit het schuim en het sop schep ik je op
duw je me voor me uit
door het raam van de aarde
spiegelen de sterren
spiegelt de maan
op het raam van de aarde
dat uitgeeft op een blinde muur
waar jij voor staat
handen in het hoofd verborgen
geborgen achter het raam
voorovergebogen
in elkaar gedoken
en daarna
plant je in de aarde voor het raam twee armen
die wuiven en grijpen
die klauwen naar alles wat je niet begrijpt en moet loslaten
wat je niet begrijpt laat je varen
op het kolkende water
achter het raam van jouw aarde
denk je in ronde idealen van wat beter zou kunnen zijn.
dat kaatst
ik gebruik als spiegel de maan
spiegelen in de maan de kraters
die vallen in het water
één na één
de aantrekkingskracht is verdwenen
we vallen in trappen
in trappen naar benee
naar benee
watervallen in trappen
naar benee
de gravitatie is verdwenen
nu is het jij en ik
alleen
in
trappen
naar benee
tot in de zee
kijk naar de zee, zie de zee, gewoon de zee
ploegt strepen door het water
het woelige water
kolt tegen het raam
in het bruisende water
verdrinken we op de bodem van de kamer
in rugslag slapen we om elkaar heen
uit het schuim en het sop schep ik je op
duw je me voor me uit
door het raam van de aarde
spiegelen de sterren
spiegelt de maan
op het raam van de aarde
dat uitgeeft op een blinde muur
waar jij voor staat
handen in het hoofd verborgen
geborgen achter het raam
voorovergebogen
in elkaar gedoken
en daarna
plant je in de aarde voor het raam twee armen
die wuiven en grijpen
die klauwen naar alles wat je niet begrijpt en moet loslaten
wat je niet begrijpt laat je varen
op het kolkende water
achter het raam van jouw aarde
denk je in ronde idealen van wat beter zou kunnen zijn.
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Aantal woorden - 680 | Leestijd - 3 minuten Als ik vandaag – 8 maart – mijn tijdlijn op instagram doorworstel met de radio op de achtergrond... -
In jou is toevlucht, vrouw, in jou is het vredig, in mijn dag ben jij een uitgelaten feest. Ik verdween bijna tussen de plooien, voorgoed er...
-
Jij bent de enige Kat Waar ik niet Allergisch aan ben. Jij maakt sprongen Door de kamer Rond mijn lijf. Jij krabt de krollen Van kop tot tee...
