De maan,
achter de stadsmuur tot stilstand gekomendoet denken aan een raam dat open staat,
van een schemerig, stil huis, ‘s avonds laat.
Beter wordt het niet.
Ik zou mijn hart op het dak kunnen gooien
en het zou dan tollen als een dwaallicht
om weer bij jou te zijn. Maar het is al bij jou,
elke dag, elke nacht.
Beter wordt het niet.
Want nu de lente naar binnen leunt
en de bloesems hun handen strekken,
van de maan tot in de kamer,
zitten wij, voor altijd,
als verse bloemen.
Verstengeld in mekaar.
#HenriA
