() Nog slechts 1 dag

Vandaag gaat alles trager,
zelfs de regen heeft zich
tot fijn poederstof
verneveld
- schoorvoetend
uit de hemel dalend -


Ook het ontbijt gaat trager
dan op andere dagen,
werkt zich met mondjesmaat
door mijn keel,
de broodkruimels pruttelen tegen,
de koffie blijft langer gloeiend heet.


Mijn ogen zijn lomer dan de
nacht tevoren,
strijden hopeloos tegen het strijkende licht,
de zondagskrant laat zich
niet lezen,
slaat zijn eigen letters dicht.


Deze dag laat zich niet graag
bewegen, zoekt onbewogen zijn
weg door het etmaal,
door onze liefde die me uithongert,
weet ik niet of ik de lunch
nog wel haal.


Al je woorden die me dragen
draag ik in me mee
voeden alle minuten van verlangen
van nog 1 dag
en dan
leg ik me naast je neer.


#Henri A

() De sultan van de harem van de vrouwen die jij allemaal bent

Ooit was ik een eenzame wolf
op een wolk, kijkend naar beneden,
naar de kleverige vloer waar ik laatst nog op stond,
lag er een voodoopop
waar de duivel in hoont.


Een leven of 3 geleden
heb je zes talen verwekt,
(de liefde is taal nummer zeven)
zwom je door een zee
en een oceaan
tot aan de aardbeving
en als de as was gaan liggen
is Atlantis ingestort
en kon je me
ontdekken.


“Waar was je”
“Hier maar je wist het nog niet”
“Wat was ik aan het denken”
“Ik zweeg tot het moment er was”
“Kan je me dan nu bedoelen?”
“Op de plaats en de tijd die nooit nog te bewijzen valt
voel ik me nu een wolf in een roedel”


#Henri A.

() Rijpend fruit

We dekken de tafels op
We sommelieren de dagen
In een bocht door het hart
Om onze woorden uit te dragen
In gewichtloosheid, in verzengende zinnen
In letters en gebaren
Zomaar weg uit het hoofd.


Hangend om geplukt te worden
Als druiven
In de juiste volgorde
Het bloeiseizoen openprikken
Want de tijd is blozend rijp


#Henri A.

() Als ik niet meer van je zal houden

Als ik niet meer van je zal houden

is het
omdat ik vergeten zal zijn
hoe het was,


hoe het was om uit de hemel
neer te dalen
en je te toe te dekken
met een wit laken.


Als ik niet meer van je zal houden
is het
omdat ik niet meer weet
waar je bent,
waar je bent heen gegaan
nadat jouw
ziel mijn lichaam
heeft verlaten.


Als ik niet meer van je zal houden
is het
omdat de liefde heeft besloten
om op te houden om
te bestaan.


#Henri A.

() Van het opstaan tot het slapen gaan

- De ochtend - Je lichaam, de staat van bevinding, wanneer je de slaap achter je laat tijdens het ontwaken in de ochtendvroegte, tijdens het koele uur dat de zon nog maar flauw lichtrood straalt, over je bleke ontwaakgelaat, je donkere haren die nog donkerder lijken. Tijdens dit vroege moment dat het nietsdoen je meeneemt, lijkt het alsof je zweeft, naakt, onder de witte gewaden die je beschermden tegen de nacht, als een jonge arend, gevleugeld de dag tegemoet.

- De dag -  Er wacht niet veel. Het schrijven, vertalen, plannen, studeren, lezen van boeken en het begrijpen van vreemde woorden wordt even vergeten, het is de overgave aan de leegte die deze dag zijn bestemming geeft, het zinvolle niets doen waarmee je wordt gevuld, doortrokken van het licht dat zijn felle kleuren terug vindt wanneer de uren voorbij glijden. En tegen de middag, wanneer de zon haar hoogste tonen speelt, zoek je naar de spelonken van de schaduw, van de slanke cipressen die naar je wuiven, in een straat die je leidt naar het doorzichtig blauw van de Griekse zee, waar je als een Godin baadt in een roes van geluk die niets om handen heeft, je toestroomt als golven die nergens ontstaan en je meevoeren.

- De avond - En ’s avonds is er een parade in je bloedbanen die je omarmen met het soort van warmte, die je door de straten leiden, hoe ze naar je kijken, niet weten wat gedaan met je verschijning, koop je aan het kleurrijkste kraam de fijnste geuren van lavendel en jasmijn, geef je je over aan champagne en wijn, het doet je verder zwerven tot aan de zwoele avondlucht die je dronken maakt van je onbeschreven geluk, tot aan de schemerzone.

- De nacht - Dat heerlijke nietsdoen, dat slenteren door de tijd, op je hoofdkussen gelegd, de zachte geuren die je naar de nacht begeleiden, om in rust al zwevend slapen te gaan, de gloed op je huid, de laatste woorden die aan je kleven die vandaag niet uitgebroed zijn, omdat ze enkel belangrijk zijn om over je te waken. En je spreidt je als twee zachte vleugels onder het briesende laken in de duisternis, je voelt hoe je hart tot in je keel klopt, met een genot waarmee je je vanochtend aan het ochtendlicht had overgegeven: deze verrukkelijke dag sluit zich tegen je lichaam aan zoals de bleke harmonicablaadjes van een wilde orchidee.

#Henri A.

() En daarna roken wij Cubaanse sigaren

Ik strijk het licht
door je haren.
Mijn handen de horizon
van je gezicht.
Je geeft je over aan
mijn ebbevloedgebaren.
Achter onze vloedlijn gaapt
het grote niets.


Jij loopt over,
ik spoel aan,
van het wassende water,
na drie orkanen.


En daarna,
roken wij Cubaanse sigaren.


#Henri A.

() I Like the way...

() Ode aan de vrienden

Met een startschot
tussen hoofd en tenen
schiet ik me
in een nieuwe dag.
Jouw waan heb ik
meer bemind dan
het leven,
maar het ontwaken vertelt
me dat het verdriet nu
is heengegaan.


Ik ben goed op weg
om een atleet te worden,
met een glimlach in de ogen
die nooit meer zal verdwalen,
en wij, al mijn lieve vrienden,
wij vallen dan terug samen,


tot een eeuwigdurende regie,
want als ik niet zo van jullie zou genieten,
schreef ik nooit nog een woord poëzie.


#Henri A.

() Parijs

Als het waar is
dat door grote dromen
het zwaarste verlangen
wordt gebracht
dan zal ik dromen
iedere nacht.


Dan zullen de bliksems
in onze zielen slaan
worden we weggerukt
van dit aards bestaan
en drijven we ieder verder
losgeslagen van onze vormen.


We knechten ons door de nachten
nacht na nacht na nacht
en staren ons naar het leven
dat zich afspeelt onder ons
daar - ver weg -  beneden


tot ik ontwaak van de reis -


het is alsof ik dood ben dan
nu je me alleen achter laat
in de lege straten van Parijs.


#Henri A.