() De wereld weer instort

Als de kamer is gevuld
met van elk één stuk
is elke streling
een grotesk gebaar
wegen jouw haren op
mijn wang zwaarder
klinkt het in -en
uitademen almaar trager.
.
De vloer wordt
een kabbelend water
de muren een
krijtlijnen behang
boven ons
een glazen plafond
om naar de sterren
te kunnen staren.
.
Tot dat jij de kamer verlaat
de wereld weer volop praat
en instort.

Henri A.

() Zou er echt een man bestaan die elke avond twee uren naar de sterren kijkt?

Het is ochtend. Dat is het elke ochtend opnieuw. Ik leun met mijn voorhoofd tegen het raam en het raam drukt mijn neus plat. Ik sta licht gebogen, zoals een jong meisje zich naar voren buigt wanneer ze op pasafstand van een jongen staat en het bovenlichaam naar voren buigt, armen op de rug, de lippen getuit en de jongen een vluchtige kus geeft. Het is een kus die weinig innigheid in zich draagt. Dat kan ook niet anders als je je zo wankel opstelt, als je al je kwetsbaarheid in de schaal legt voor een kus. Zo sta ik daar dus, ook naar voren gebogen en mijn voorhoofd kust het raam. Het raam is koud en de koude trekt boven mijn ogen in me. Mijn adem plakt cirkels die komen en gaan. Bij het uitademen druk ik een stempel van waas op het glas, een kleine cirkel ter hoogte van mijn mond en tijdens het inademen lost de cirkel op, als vanzelf. De cirkels komen en gaan op het ritme van mijn ademhaling. 

Ik kijk over twee grote daken heen, mijn blik botst op een bomenrij links en een beboste heuvel rechts, met daartussen in twee slierten van lichten. Witte lichten links en rode lichten rechts die zich rakelings langs elkaar in tegenovergestelde richting traag voort bewegen. Het is acht uur en het schemert. De ochtendspits heeft zich al een tijdje geleden in beweging gezet. En boven dit alles, in de verte, rakelings boven de verste heuvel die de horizon aflijnt, lost het schemerblauw traag in de zon op. Dit vind ik het mooiste moment van de dag en dan is de dag nog niet echt begonnen. Het is soms frustrerend om met het hoogtepunt te beginnen en dit als eerste achter te moeten laten als je weet dat al de rest waar je nog door moet nog moet komen.

Ik vind het banaal hoe ik hier sta. De voorovergebogen pose. Ook al draagt het iets poëtisch in zich, comfortabel staan is het niet. En toch blijf ik minutenlang cirkels plakken met mijn ogen op de hemel gericht. Ik vraag me dikwijls af of dat mensen die hun handelingen zo mooi poëtisch kunnen beschrijven, die handelingen ook daadwerkelijk uitvoeren. Dat al die niet alledaagse menselijke handelingen die voor schoonheid staan en die we regelmatig in films of in verhalen uitvergroot te zien krijgen, in de dagelijkse banaliteit ook een bestaan kennen dat langer duurt dan een vluchtigheid. Ik moet toegeven dat ik erg kan genieten van de idee aan niet alledaagse menselijke handelingen die de vluchtigheid overschrijden en voor schoonheid staan. Van de idee. Maar doen? Ik las eens in een boek over een man die twee uur naar de sterren aan het kijken was. En dat deed hij bijna elke avond opnieuw, vanop zijn terras of vanachter zijn raam. Twee volle uren. Ik vind dat een mooi beeld. Een beeld dat rust in zich draagt. Maar dan vraag ik me af, wie kijkt er in godsnaam twee volle uren onafgebroken naar de sterren? Hoeveel mensen hebben er ooit al twee uren onafgebroken naar de sterren gekeken? En, dit is mijn grootste punt, wie heeft er de zelfdiscipline om twee uur aan een stuk naar de sterren te kijken? En dit dan nog elke avond.

Ik kijk veel naar de sterren. Ik ben me erg bewust dat de sterren er zijn of er net niet zijn als het bewolkt is. En als ze er zijn, kijk ik naar de sterren. Maar nooit twee uren aan een stuk. Behalve diep in de nacht, wanneer ik niets om handen heb en dan ergens zo afgelegen ben, zo ver weg van mijn dagelijks bestaan, zodat de sterren uit het zwart bijna letterlijk op me donderen. En dat is bijna nooit. Enkel dan waag ik me aan twee uren sterren kijken. Zou er echt een man bestaan die elke avond twee uren naar de sterren kijkt? Of geloven we graag dat er een man bestaat die elke avond twee uren naar de sterren kijkt omdat deze man onze eigen vluchtige blik op de sterren zoveel poëtischer maakt? Bestaat er een vrouw die op het strand staat en twee uren naar de zee kijkt en het ganse verleden dat ze in zich draagt over de golven laat meedrijven tot aan de horizon? We geloven graag in die man en in die vrouw.

De zon heeft de nacht overwonnen en het is nu klaar buiten. Het duurt alles bij mekaar nog geen vijftien minuten. Auto's doven een na een hun lichten terwijl ze ongestoord de sliert blijven voeden met almaar nieuwe schakels. Ik maak me los van het venster en wat achterblijft is een vlek waar daarnet mijn voorhoofd plakte.

Henri A. 

() Verjaardag

Het is je verjaardag vandaag

en ik ben je verjaardag weer vergeten

maar ook weer niet

 

want eigenlijk verjaar jij

elke dag in mij.

Henri A.

() Zonder titel

Nu al dagen, weken zit ik in het park

steeds op datzelfde bankje

voer ik de eenden

breek ik brood als gedachten

 

Boven mij drijf ik

als een eenzame wolk

over de besneeuwde velden

steeds tot aan het huis waar je woont.

De zon speelt een sluw spelletje

met mijn huid

brandt de lente in

een hoofd vol verlangen.

De prozac doet me staren

star staren voor me uit

naar onbeschreven dagen

die erg traag aanzetten.

Een moeder vraagt of

ik zelfmoord wil plegen 

de grond die moeder is

is onvruchtbaar gebleken.

En ook geen vader

die een spijker slaat

tussen het bot van mijn ribben

kan me open breken.

Ik leg de helft van

wie ik ben in jouw handen

de andere helft in

het dodenhuis om te sterven.

Henri A.

 

() Everybody Lies

In een pikzwarte nacht word ik dronken

de rode wijn in mijn hoofd bedrinkt zich vrolijk

helpt me om mijn nachtrust te begraven

diep in de nacht worden alle kleuren anders.

 

Ik lig in een niemandsland in niemands bed

waar dag en nacht elkaar bezetten

de gedachten liggen te rotten op het front

de eenzaamheid naar de afgrond holt.

 

Wat houdt me nog bezig

moet ik me afvragen hoe het met me gaat

het enige dat me de komende uren gijzelt

is hoe ik in de ochtend zal aankomen.

De stilte hangt in de lamp

enkel de nachtuilen galmen er doorheen

gehuld in hun oude kleren bij kaarslicht

roepen zij hun wijsheden uit het donkere bos.

Ik kan nog zoveel boeken lezen

en jij, jij kan nog zoveel talen spreken

zo lang ik mezelf maar wijs maak dat ik dichter ben

zo veel verder ben ik van je heen.

Achter deze gevel ligt het leven stil

zit ik op de hoek aan de rand van de stad

het in- en uitademen te tellen

drijvend op de stroomversnelling in de bloedbanen.

Alles is nu afscheid geworden

elke minuut, elke ademhaling is afscheid.

Weet je wat ik denk?

Achter elke gevel woont er een mens!

Zet morgen mijn schrijftafel in de zonnige velden

wanneer ik er niet meer ben.

Henri A.

() Zonder titel

Het is dit,

schrijven of dood gaan

balanceren tussen

de liefde en de haat voor

de taal

zeggen wat nooit

gezegd kan worden

achterblijven met

een leeg blad

vol woorden

die onbeduidend zijn

voor wat echt belangrijk lijkt.

Verscheur de letters

en plak ze terug aan elkaar

maak een collage

van nieuwe woorden

die hun recht opeisen

om te bestaan

zodat ik kan blijven voortbestaan

in een reeks verhalen

die ik vertel

tegen de blinde muren

van een lege kamer.

Henri A.

() Het moet maar eens stoppen met sneeuwen

Het moet maar eens stoppen met sneeuwen
en met praten
al die woorden die als vlokken
uit volle monden dwarrelen,
als spreek-druppel-parels.

Het moet maar eens stoppen met sneeuwen
en met luisteren
al die waarheden die als lawines
in mijn oren druisen,
als de-alwetendheid-van-de-dwazen.

Het moet maar eens stoppen met sneeuwen
en met al die spijt
die met de intrede van de dooi
in mij verdwijnt
zodat enkel het wit overblijft.

Henri A.