Aantal woorden - 680 | Leestijd - 3 minuten
Als ik vandaag – 8 maart – mijn tijdlijn op instagram doorworstel met de radio op de achtergrond, zal ik het geweten hebben. Ik kan er niet om heen. Met allerlei slogans, filmpjes, songs, interviews, optochten en beschouwingen – het ene al wat treffender / harder / helderder / origineler / humoristischer / smekender / activistischer / feministischer dan het andere (schrappen wat niet past) – vieren we vandaag Internationale Vrouwendag. Nou ja. Vieren.
Nog voor ik 1 letter van deze column op papier zette, besefte ik al dat ik me op glad ijs bevind. Ondanks de zachte lentezon die door het terrasraam priemt. Wat heeft een man nu voor zinnigs te vertellen over de dag van de vrouw? Enerzijds niets. Ik ben geen vrouw en zal dus ook nooit kunnen ervaren wat het is om er een te zijn. Ik zal dus nooit kunnen gewaarworden wat het is om om te gaan met de ontkenningen dat vrouwen wereldwijd in een ondergeschikte positie aan mannen leven. Ik weet niet hoe het aanvoelt om als het “zwakke” geslacht bestempeld te worden en in vele delen van de wereld ook zo te worden behandeld. Als afhankelijke wezens. Anderzijds zie ik ook wat ik zie. De vrouwenstrijd woedt heftig. Er worden boeken over het thema geschreven en debatten mee gevuld. Maar over de essentie kan ik kort zijn: vrouwen vragen dat de samenleving fair is. Hen evenveel kansen geeft als mannen. Dat ze de ruimte krijgen om die maatschappelijke achterstand van eeuwen op te halen. De mensheid daaraan herinneren, daar dient Internationale Vrouwendag voor.
Maar zoals alles, heeft elke verhaal meerdere kanten. Een samenleving zonder genderongelijkheid vraagt een inspanning van mannen. Absoluut. Maar ook vrouwen moeten hun verantwoordelijkheid durven te nemen. Zich losmaken van de conditionering die hun onzeker en bescheiden houdt als het op competenties aankomt waarvan men lang dacht dat ze exclusief mannelijk waren: leidinggeven, kunst maken, politiek bedrijven… noem maar op. Zich durven te bevrijden van de slachtofferrol en van de schuldgevoelens waarmee ze geplaagd worden omdat ze denken ergens tekort te schieten. Beste dames: jullie hoeven niet perfect te zijn. Maar nog prangender: stop de strijd die jullie onder elkaar voeren. Vrouwen halen niet alleen zichzelf maar ook andere vrouwen nog te vaak naar beneden. De meeste vrouwen die excelleren in wat ze doen – of dat nu het huishouden is, een jazzstandard zingen, een sport beoefenen of een multinational leiden – kunnen nog te dikwijls op de nijd en de jaloezie van een heleboel andere vrouwen rekenen. En dikwijls vraag ik me af: hoe komt dat toch?
Komt het door de schaarste qua kansen of ligt het aan onze narcistische tijden? Ik gok op een combinatie van de twee. Geef vrouwen meer plaats om hun ding te doen en zich te ontplooien, en ze zullen solidair zijn en elkaar steunen. Verstik hen, en ze zullen zich gedragen zoals krabben in de spreekwoordelijke mand. Voeg daar nog de Borderline Times-analyse van psychiater Dirk De Wachter aan toe, het tijdperk van de self branding, van de ongebreidelde competitiedruk en de gedachte dat succes zich vertaalt in het aantal mensen dat je van de baan hebt gereden, en je hebt een giftig klimaat. Niet alleen voor vrouwen, maar voor iedereen.
We hebben nood aan rolmodellen. Mensen die het goed menen. Mensen met daadkracht. En niet de zelfverklaarde, sociale media, "would be" rolmodellen met als grootste verdienste lachen en mooi zijn. Maar mensen die op de barricades durven staan. Want rolmodellen geven richting aan onze samenleving. Inspireren jongens en meisjes om er het beste van te maken en ervoor te gaan! Vrouwelijke rolmodellen zijn hierin nog belangrijker. Om aan te tonen dat er een weg vooruit is voor alle vrouwen. Dat hindernissen geen problemen maar uitdagingen zijn. Brotherhood onder mannen ken ik uit eigen ervaring. Ik wens alle vrouwen dan ook veel sisterhood toe! Maar liefst van al zou ik willen dat die hele Internationale Vrouwendag volstrekt overbodig wordt. Weg ermee. Afgelast wegens irrelevant geworden en achterhaald!
#HenriA
