om nog te vallen kan ik me dan
neerleggen in de gouden schaal
van jouw handen en op jou rekenen?
Nu ik de afwas heb gedaan en het vuilnis op
straat gezet, de boeken afgestoft, het toilet
ontsmet en al mijn kleren heb gestreken om
bezig te blijven en de dag een invulling te geven.
Nu ik begin met het opplooien van die dag
en de uren sorteer in de garderobekast
naast mijn bed zonder poten, zodat het niet
kan gaan lopen wanneer ik me op je werp.
Nu ik argeloos en ongegeneerd aan de
knoopjes van je blouse pruts, om je open
te leggen en me in je hoeken te nestelen,
nu mijn hoofd is opgeruimd en opgepoetst.
Nu ik jouw zoete bes in witte lakens met
mijn lippen streel om de tijd op mezelf te
veroveren en te proeven van de speelse
lijnen die ik op dit blad in scène zet.
Nu ik dichter kan zijn en wat er in me huist
onbeschreven kan laten, ik de kunst van jouw
lichaam versta, een surrealistisch schilderij in
een strak kader met bladgoud omlegd dat we
weldra zullen veilen aan onszelf.
En als we dan samen vallen van het haakje
aan de muur en ik mijn richting verlies
en over je zal zweven, kan ik me dan
neerleggen in de gouden schaal van
jouw handen en op je rekenen?
#HenriA
