() Reverend Horton Heat - In Your Wildest Dreams

() Bankgeheim

Op de bank in dit park
zitten wij
mooi tussen de lijnen en
niets tussen ons in.

Dat doen wij elke avond
en graveren

er onze bankgeheimen
in het zachte hout.

We blazen cirkels rook 

tot een luchtballon 

en niemand
die ons ziet vliegen.

Dat vinden wij goed zo
want op deze bank

kunnen wij 

al onze geheimen vieren.

#HenriA

() Wild

Van nergens kom je
op een blauwe zondag
aangelopen

Je legt plooien glad
en blijft voor altijd hier
om geluk te laten zien

Je stoomt een spaghettifeestje
met feestslingers
in elkaar

En terwijl we eten
sla je gulzig
kookboeken open

Want morgen wil
je graag wild
voor me koken

#HenriA

() Mark Lanegan - Gravedigger's song

() Kruispunt

Op het kruispunt van het leven
zie je wandelaars, fietsers, auto's,
bomen, bankjes, de Demer.

Op de ronde terrastafel
twee koffies die praten 

over zichzelf en mekaar raken.

Geld heb ik niet en ook geen
tabakswaren, maar wel een
uitgeruste blik en vuur en blaadjes.

Om boeken op te schrijven over twee
personages die hun weg zoeken op
de kruispunten van dit aardse bestaan.

#HenriA

() Kiss & Cry / Cold Blood

() Loeba

De bladeren zuchten van bomen
een tapijt voor jouw poten
de oevers een meanderend paradijs

Het was tijd voor ons
om weer op te staan
en samen de wolken te grijpen

We volgen de stroom
en de vlucht van vogels die
zomaar nergens heen trekken

We spreken niet maar
we zeggen veel tegen mekaar
als twee stille schaduwvlekken

We wandelen de stramheid
uit al onze spieren en
zoeken samen nieuwe paden

Jij kan zijn wat je bent
en ik wie ik ben
zonder veel blaffen of praten.

#HenriA

() Meisje

Was jij het meisje dat haar ogen sloot terwijl ze aan het schommelen was?

Was jij het meisje dat door het poortje huppelde en een blad van de grond raapte?

Was jij het meisje dat woorden in schriftjes schreef en ze onderlijnde met een liniaal?

Was jij het meisje met de vlechtjes dat op haar kamertje verboden boeken las?

Was jij het meisje dat zichzelf in slaap wiegde en zich verstopte diep in de matras?

Was jij het meisje dat verlegen vergat te praten en soms niet meer wist waarheen?

Was jij het meisje waarvan ik me afvraag: waar is dat meisje toch gebleven?

#HenriA

() Koffiegepraat

Vandaag zag ik een tranengevecht tussen twee mensen, ze ebden en vloedden al weken over en weer en wisten niet waar te stranden.

Ik nam ze bij de hand, leidde hen op de trap, zette ze aan mijn keukentafel en gaf hen koffie en taart.

Ik luisterde naar hun verhalen, keek hen in de ogen en woog de lasten die ze op de schouders dragen.

Ik ben bang om jou te geloven, zei hij. Ik ben bang als de dood, zei zij. En wat met het kind dat we in ons dragen, zeiden ze allebei.

Ik zei niets en liet hen praten, eerst tegen mij en uiteindelijk eindelijk tegen mekaar, zodat ik zonder dat ze het merkten stil kon verdwijnen om verse koffie te maken.

#HenriA

() Waakzaam voor schone schijn

Toen je nog niet wist
dat iets de eerste keer was
en onschuld nog geen naam had.

Toen je nog nooit van duister
gehoord had en de zon altijd scheen
en je bozige dromen bewaarde in de koelkast.

O kinderen, wat konden wij de wereld aan
we waren nog nooit bedrogen
dat was wat we geloofden.

Ondertussen weten we beter
wat ons maakt, wie ons kraakt
wie met ons onvoorwaardelijke
liefde deelt.

Achter elke façade woont een
eenzaam mens, laten we
waakzaam zijn voor schone schijn.

We hoeven niets meer na te jagen
of iemand te redden
want de geschiedenis zal zich
altijd blijven herhalen.

#HenriA

() Stilte is het verschil tussen niks zeggen en alles al gezegd hebben

Ik kan blijven schrijven
boeken en brieven lang
tot de hand verkrampt
en zegt: nu is het genoeg.

Nu houd ik mijn zinnen kort
en kan er niets meer fout gaan
als je leert om te lachen
met wat je dacht dit is pijn.

Foto’s bewaren lang
maar vergelen doen ze toch
elke dag een beetje meer
tot het beeld uit het zicht verdwijnt.

#HenriA

() Ik zag Roos en Roos zag mij

[1] 

Elke dag zit vol signalen, waarschuwingen tegen gevaar, uitnodigingen voor verborgen gebaren, uitdagende avonturen, boodschappen vol onlust, vertederende gedachten. 

Bling, piep, kwak, 

tring, ding-dong, tjak, 

cijfertjes in een rood kader, 

met of zonder bijlage. 

De letters stromen binnen in half afgewerkte zinnen van een bedenkelijk allooi, bulken van dramatiek, staan bol van de vragen en verlangens, brengen me in een onderstroom. 

Ik loop er omheen, zet de dag op papier, en nog één en nog één om uiteindelijk alle woorden naast me neer te leggen, ik plooi ze tot een hoed en ga er onder wonen. 

En zo doe ik niets. Nog niets. Ik snij lijnen door. Ik trek de kronkels in de hersenen recht en ga de dag achterwaarts leven, van achteren naar voren. 

[2] 

Waarom blijf ik toch antwoorden, replyen op de kromme zinnen en de scheve woorden die eigenlijk overbodig zijn net zoals alle mode- en kookprogramma’s op teevee. 

Ik lees Plouvier en hij brengt me raad, neemt me mee doorheen de maanden van het jaar, slaat zijn weerslag tegen mijn gloeiende slapen. 

“Niemand weet de weg naar vandaag”, lees ik traag en herlees de woorden zo dikwijls tot dat ik ze proef en voel dwarrelen op mijn maag, de gedachte doet me blaken. 

Ik vraag aan mezelf of ik kan slapen, of ik kan snoeien. Ja, de wortels kunnen terug kunnen ademen, ik kan een boom verplanten in een landschap waarin ik graag vertoef. 

Dit landschap brengt rust, ook al is het zaterdag, lees ik overal over ieders leed, het is de tijd van het jaar die alle inkomende berichten van vandaag omkleedt. 

Ik zag Roos en Roos zag mij. En aan de bar raken we naast mekaar achteraf. En we dronken samen een glas tussen het warme nat van lippen en tong. "Wil je daar dan zijn misschien?", vroeg ze mij. Ik vergis me niet en zet me voor het raam dat de stad zacht omlijst en wacht hoopvol op de eerste sneeuw van het jaar.

#HenriA

Roos & Sun Sun Sun - Vergis ik mij

() De waanzin van het detail (Sam Dillemans)

Ik verlaat de
oude meesters
en neem je mee
om af te rekenen
met alles wat ik
heb opgeslagen
in mijn geheugen,
in mijn handen,
in mijn hart,
in mijn tranen.

Alles is onbelangrijk,
maar ook alles zal
blijken onbelangrijk
te zijn,
ik,
de planeet,
alle geliefden,
alleen het borstbeen
blijft overeind.

Wat doe ik met een borstbeen,
dat het geen borstbeen meer is
maar des te meer een borstbeen
is en zal zijn?

Ik ga door het borstbeen,
door tot aan de rug
om terug tot aan het
borstbeen te geraken,
om een antwoord
te geven op alle
vragen voor dat
het vragen zijn.

#HenriA

     Gedicht nav expo Sam Dillemans - Fighters

() Michael Kiwanuka - One More Night

() 5 letterwoord

Als de middernachtklokken luiden en de dag stopt met blaffen in mijn hoofd, de avond me een lege bladzijde geeft, dan schrijf ik jou.

Over de voorbije dag en al de fijne gedachten die passeerden, over de koffie in het café om de hoek, over de snelle kus in jouw zetel, de sigaret die we samen opsteken, het aaien van jouw hond.

Over de zachte kilometers die aan me kleven, de zinnen uit jouw half uitgelezen boek, over het beminnen in mijn slaap en de gedachte dat je me hebt aangeraakt.

Over de herinneringen die de dag in stukken verdeelt, hoe de tijd aangenaam met ons speelt, de ster die door het raam fonkelt en mijn val breekt.

Over het vintage kleed dat jou drapeert tot een vrouw uit één stuk, over het uitgeruste hoofd dat leest als de letters van geluk.

#HenriA

() Zilveren omlijning

Ik heb vandaag het huis opgeruimd. 

De tajine in de kast gestopt.

De tandem verkocht. 

Foto's verwijderd van de laptop.

Het hart afgestoft.

Het heeft lang geduurd

maar voor alles is een tijd

om spullen van je af

te schrijven.

Aandacht is niet meer nodig

om gelukkig te zijn, wachten

op antwoorden heeft geen zin

als woorden doolhoven blijken.

Wanneer afscheid
geen afscheid meer is, weet je:
nu is het eindelijk voorbij.

#HenriA

() Voor jou, penguin

Gelukkig kunnen we niet in hoofden kijken, het is er te grijs en te eenzaam om alle signalen te begrijpen.

In de wisselspanning tussen de hersendelen schuurt de kiezel die pijn doet tijdens het wandelen heen en weer.

Stenen kiezels keien hoeven niet te hameren in een hoofd, niemand vraagt om al dat gewicht te tillen dat jij op jouw schouders draagt.

Het is aangenaam om weer naar de wereld te kijken en naar de blik in jouw ogen, ook al was ik bijna verloren gelopen.

#HenriA 

() Bonobo - Animals

() Uitklaren

Mijn eigen woorden
eisen een nieuw begin
de tijd dringt aan
en gunt mij onbekende stappen

De vrijheid in het hoofd
leidt een nieuw leven in
de kans om dingen
anders aan te pakken

Mijn binnen- en buitenkant
ontmoeten elkaar opnieuw
aangename kennismaking
we waren mekaar lang verloren

Het hart pompt bloed
spelend in het rond
dat z’n weg door mijn lijf
terug heeft gevonden

De stilte die ik niet meer zoek
is overal te vinden
als je terug kan kijken
als je terug kan horen

#HenriA

() Ademloos

ik dacht dat je me iets zei
en plooi me naar je toe
maar hoe ik ook plooi
ik hoor in jouw geval enkel
het stokken van je adem
ik ken er ondertussen de
lange stilte van
het is bijna dodelijk wanneer
je naar woorden graaft
om niets te zeggen maar
bedoelt: ik weet dat jij
het bent voor mij

#HenriA

() Kindergeluk

Het was steeds in de nacht dat we naar Zwitserland reden, in een groene slee, over zwart asfalt met witte stippen en strepen, vanaf de oprijlaan. De basketbal tussen de benen posteerde ik me vooraan, op moeders schoot, de rest van de kroost slapend achteraan. 

Ik was de kleinste copiloot die nog nooit had gereden, ik was er te jong voor. Mijn daden beperkten zich tot praten, een babbeltje slaan over niets en over het leven, tegen mijn held die me nooit heeft begrepen, ook niet tijdens zijn gevecht tegen de slaap. 

En bij de opkomende zon keken we tegen de bergen aan, schokten we naar boven, met de afgrond langs ons heen, om ons te bedwelmen met echoënde vergezichten, het ongrijpbare kruis, omringd met laaghangende wolken en watervalgedruis. 

Misschien was het allemaal wat overdreven, te veel prestige voor de buurt. Ik heb mijn hart weggeven aan dat stuk moeder, aan dat stuk natuur. 

#HenriA

() Gouden kooi

Het lek tussen twee vuren is terug gedicht
ik vraag me af of ik nu blij moet zijn
of eerder moet huilen
met alle bruggen die ik sloeg
tussen nutteloos en niets.

Het is eerder opgelucht ademhalen
want met de handen in het haar
ga je harder denken
en word je vlugger kaal.

Kijk toch die vogel in het gras
kijk toch die dichter achter het glas
ze zaten allebei in een gouden kooi
terwijl ze hun leven omgooien.

#HenriA

() Jon Spencer Blues Explosion - 2 kindsa

() Het einde van de middeleeuwen

“Waarschijnlijk was ik prenataal
al bezwaard met
ridder en paard”,
bedenk ik me - hier -

achter het raam
waar jonkvrouwen voorbij gaan,
in sluiers schrijden.

De kasseien zijn glad van
de regen, zo ook het pad
waar ik eindelijk van weg
glijd, de tijd in helften breek.

In de middelste eeuwen
geleden, het
lonkende bestormen, ontstaan
nieuwe luchtkastelen.

De troubadour die ik
ben, die terug
kan spelen.

De pen is geladen met
woord en schaam
als aangedreven sporen. In
je gulle vlees galoppeer
ik je lendenen:
van Jut naar Aer,
van onder naar boven.

#HenriA

() Treintrilogie

() Perrongeluk

Vuur mevrouw en voor ik het besefte
gleed de rug van mijn hand per ongeluk
langs je zachte wang.

Je blosjes kleurden rood en
je lachje hing verlegen
rond je lippen
terwijl je diep de rook inzoog
die even later langs je
linkermondhoek naar
buiten glipte.

Ik rookte met je mee en mikte
mijn as tussen jouw benen
zodat het gene dat ooit van me was
dicht bij jou zou zijn.

Je kuste me fijntjes en
in de gauwte holde je
naar de trein,
de trein die nooit op een afscheid wacht.

Op de trein zit een vrouw die
niet weet dat ik niet zal slapen
vannacht.


() Op perron negen staat een vrouw

Op perron negen staat een vrouw
te turen naar de sporen,
oneindig zijn de lijnen die
almaar verder gaan, als
twee strepen die verzaken
om elkaar ooit aan te raken
ook al heb je je leven afgereisd.

Ik zoek naar een zin
die goed is voor ons beiden
met een aanhef die geen
verdere uitleg hoeft
een woord dat de
dingen die gebeuren bij de
lurven neemt en ons
door het station sleept, daar
waar we nu al jaren vertoeven.

Op perron negen staat een vrouw
naar de sporen te turen,
dat doet ze nu al enkele uren
wat in dit verlaten station

komt er nooit nog een trein.


() Treinglijden

We zitten allen samen op de trein
die laag tegen de grond rijdt
om het landschap niet verder
open te splijten.

Als we nu eens allemaal
zouden vrijen, met elkaar,
hier, nu, zomaar,
verstrengeld in elkaars haren,
om samen thuis te geraken
met een brede lach op ons gelaat
zodat men ons bij het binnen
komen vraagt: was het leuk
op het werk vandaag?


#HenriA

() De overkant

Het hart zaait uit en je beweegt
door mijn beschreven niemandsland 

alsof je stapvoets door de naschokken 

van mijn aardbeving raast 

In de uithoek van mijn hoofd 

is er voortdurend gefluister 

jouw vingerafdrukken kruipen 

door alle holtes van mijn lijf 

Ik speel met verzonnen antwoorden 

op al mijn vage vragen

rek de tijd uit die me nog rest 

en voel in al mijn raken

hoe ik verlang naar de overkant
om me daar met jou voort te zetten 

#HenriA

() Er is een boom waar duiven sterven

Er is een boom waar duiven sterven
van elkaar en van verdriet
almaar zoekend naar de diepste ziel
in de eieren die ze uitbroeden.

De kuikens zullen weldra uitvliegen
schraal en moederziel alleen
op zoek naar vers voedsel
om zichzelf te kunnen overleven.

En nog sneller zullen zij ook nesten
tussen takken en nat mos
verstrikt in de broedende kruin
van de duivenboom des doods.

#HenriA

() Ik slaap beter in het licht (insomnia)

Je vertrekt en laat mij achter

samen met de beloken nacht 

en nu hol jij loops achter de zon,

om elkaar straks, 

in de schemer achter de horizon, 

opnieuw te beminnen. 

Zandsporen uit m’n ogen 

strompelen tuimelend over de grond, 

naar de kast, waar tussen kleren 

aan ijzeren stangen, 

de voorbije dag zich

heeft opgehangen. 

Ik kruip in jouw slapeloosheid 

en uit de reserves van mijn adem 

vreet ik tergend traag 

de nacht doormidden, tot
die nacht zich terug in de berm
van de ochtend trekt. 

Krijtende nacht,
vergeef me mijn ongeduld, 

maar ik slaap beter als ik
wakker ben, met de ogen open. 

Ik slaap vaster in het licht 

van de glanzende dag 

want overdag kan ik 

levendiger over jou dromen. 

#HenriA

() Column - Huidhonger

Woorden - 260 | Leestijd - 1 min

Vandaag kwam ik ze weer tegen. De daters. Maar niet met elkaar. Zij met een andere hem. Hij met een andere haar. En dat op dezelfde plaats, maar op een andere dag weliswaar. 

Ik zie ze zitten, schuin voor me. Een doorloopcafé, een tafel achteraan. De eerste klunzige woorden, na een halve kus op de kaak. Een eerste voorzichtig glas bier. Voor hem. Rode wijn voor haar. De eerste zin zet de toon voor het verdere verhaal. Wat zouden ze mekaar deze keer vertellen? Steeds weer opnieuw? Steeds weer hetzelfde verhaal, over hetzelfde leven, met dezelfde accenten, met dezelfde blaren. Zouden ze mekaar elke keer opnieuw in de ogen kijken? Op zoek naar de achterkant van elkaars ziel? Of zoeken ze troost in hun lege slaapkamer, in de holte van hun hart? 

Ze dragen de sporen van het leven. Zij rond de ogen, hij in zijn verward verhaal. Wat wil hij weten? Waar wil zij over praten? Heeft zij al gebaard? Heeft hij al bedrogen? Wat is deze keer het verhaal? Over de kinderen en de zieke hond. Over de hardheid van het leven. Over de verveling van de job. Over niks krijgen en altijd maar geven. Hoe snel zou er over ons worden gepraat? Over elkaars dromen? Over twee sterke armen als vleugels die niet meer zijn dan een gebaar om terug op adem te komen. En de stad te laten voor wat ze is. En zo kunnen ze nog een eind door gaan, zoals de takken van de bomen. 

Vandaag kwam ik ze weer tegen. De daters. Ik heb ze daar gelaten. Bij elkaar. In hun waan. 

#HenriA

() Jan Swerts - Zo bleek zal ik zijn

() Beeldtaal

De klaprozen applaudiseren
wanneer jij voorbij marcheert

Ga je te snel, wordt het banaal
ga je te traag, stuikt het ineen

Het heeft met dosering te maken
niet te weinig, niet te veel

De juiste passen, de juiste tred
dat kan je niet aanleren

Daar ben jij mee geboren
net zoals het rood van de klaprozen.

#HenriA

() Met gegons in onze oren spelen we oneindig

"Voire, cést fermer les yeux"


Door de druppels op het raam
zie ik de regen niet meer
tel de planken op de vloer
strooi er kruimels overheen

De klok is niet vooruit te jagen
de wind buiten legt wijzers lam
in de verte knalt een uitlaat
de kachels zoemen warm

Ik hoor leidingbuizen suizen
bij de buren blaft een hond
door de muren dringt een autoalarm
jouw muziek kneedt me zacht

Een rilling loopt langs de rug
het hart schraapt in de keel
de maag gonst op en neer
er is geen licht op de wc

#HenriA

() Engelengeduld

Ik kijk omhoog, naar de lucht
en wacht op een engel,
maar de engel valt niet,
slaat de vleugels niet
uit om bij me te zijn.

Het laatste dat me rest
- met mijn laatste zuchten
van adem, vanaf
het groene ochtendlicht
tot de maan me in vieren
deelt -
is het plukken van wolken,
kleine stukjes,
tot een groot luchtkasteel.

En daar sta ik dan,
als een opblaasbare ridder
verdedig ik het plagiaat
van jouw woorden, die
van op mijn schouder tegen
me spreken,
als ben ik onthoofd.

Ik wacht,
op een engel,
die me bewaart en
in me fluistert:
“Ik neem je mee, als je
in engelen gelooft”

#HenriA

() Sigur Rós - Við spilum endalaust

Hopelandic is a fictional language 
that the band Sigur Rós came up with. 

The sounds are based on Icelandic,

but there's no structure or meaning
 to the syllables, so it's impossible 
to translate.