samen met de beloken nacht
en nu hol jij loops achter de zon,
om elkaar straks,
in de schemer achter de horizon,
opnieuw te beminnen.
Zandsporen uit m’n ogen
strompelen tuimelend over de grond,
naar de kast, waar tussen kleren
aan ijzeren stangen,
de voorbije dag zich
heeft opgehangen.
Ik kruip in jouw slapeloosheid
en uit de reserves van mijn adem
vreet ik tergend traag
de nacht doormidden, tot
die nacht zich terug in de berm
van de ochtend trekt.
die nacht zich terug in de berm
van de ochtend trekt.
Krijtende nacht,
vergeef me mijn ongeduld,
vergeef me mijn ongeduld,
maar ik slaap beter als ik
wakker ben, met de ogen open.
wakker ben, met de ogen open.
Ik slaap vaster in het licht
van de glanzende dag
want overdag kan ik
levendiger over jou dromen.
#HenriA
