() Klein liedje

Liefde gaat over alles

Het hele leven komt

Erbij kijken

Je kan niet over liefde

Schrijven als liefde

Je niks doet

Want liefde

Dat zijn wij

#HenriA

() Marc Moulin - Into the dark

12 jaar geleden, op 26 september, overleed Marc Moulin. 

Visionair, eigenzinnig en enorm veelzijdig man. 

Muzikaal en literair. 

En... erg ondergewaardeerd bij wijlen. 

Deze "into the dark" is slechts 1 van zijn vele pareltjes...

() Column – Je vrienden kies je zelf. Je therapeut (m/v/x) gelukkig ook…

Aantal woorden - 745 | Leestijd - 2,5 minuten 

Tijdens dode en minder dode momenten durf ik al eens rond te klikken op het internet. En zo maakte ik enkele weken geleden kennis met een ijverig bloggende therapeute. Laat ik ze de naam Veronique geven. Facebookinzichten, instaverhalen, memes, nieuwsbrieven,... niets is haar vreemd. Iets trok me aan in haar schrijfsels en ik zette me aan het scrollen en het lezen. En na een tijdje dacht ik: “Vooruit, ik geef het een kans!” en drukte ferm op de volgknop. Maar ook na een tijdje van volggedrag, kreeg ik krampen. Zo ter hoogte van mijn maag. Want hoe meer ik las, hoe meer ik me ergerde. Over het waarom, kon ik niet zo meteen de vinger opleggen. In ieder geval: er zat eindelijk nog eens iemand in mijn allergie! 

En na wat verder lezen, overschouwen, denken en voelen merkte ik het plots. Ik heb het gehad met dat taaltje waarin mensen overtuigd worden dat ze alles kunnen als ze maar willen. Verleg je grenzen! Heel jezelf! Durf te doen! Geloof in jezelf! Trek je niet aan wat anderen van je denken! Wees moedig! Wees niet bang! Omarm je angst! Laat los! (Even terzijde: over loslaten… Nog zo een therapeutisch werkwoord. Wat moet ik loslaten? Als ik inzie, besef, het hanteer, een plaats geef en er mee leer leven terwijl het nog in me zit, wat moet ik dan in godsnaam loslaten? Kan iemand me eens uitleggen wat dat is, loslaten? En hoe je dat precies doet?). Of ook een dooddoener: “Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik denk dat ik het wel kan (cfr. Mevr. Pipi Langkous). Alsof the sky the limit is. 

Wel Pipi (en Veronique natuurlijk), sommige dingen zal ik nooit kunnen. Omdat ik te oud, te dik, te traag, te dom, te sloom, te groot, te wispelturig, te ongeduldig of te beperkt ben. En weet je wat, soms trek ik me wel aan van wat anderen over me denken. Wie niet trouwens? En weet je wat ook nog? Soms doe ik het in mijn broek van de schrik! En maar goed ook, want die schrik vertelt me dat ik - evolutionair gezien - moet oppassen voor iets dat gaat komen! Dus Veronique, durf nu alsjeblieft ook eens tegen iemand zeggen: “Liefste medemens, ge bent ne schone mens. Maar hier leg je de lat te hoog. Omdat je te oud, te dik, te traag, te dom, te sloom, te groot, te wispelturig, te ongeduldig, te borderline, te narcistisch, te geflipt, te slecht gehecht of te beperkt bent om dit of dat of het deze of het gene te bereiken. En dat is niet erg, maar deal with it! Zullen we dat afspreken?” En dan hoeven al die mensen de dag na een sessie thuis niet in een hoekje gaan huilen met gevoel dat ze niets waard zijn omdat het onbereikbare toch niet te bereiken is. En om dat te beseffen, daar heb je niet altijd therapeuten voor nodig. Soms is een handvol vrienden die niet rond de pot draaien genoeg. 

Geloof ik niet in therapie? O jawel. Zeer erg zelfs. Als ervaringsdeskundige (en niet als therapeut wel te verstaan, maar aan de andere kant van de tafel) heb ik veel geleerd over mezelf. Enorm veel zelfs. Maar ik had de zegen om bij een therapeut terecht te komen die me geen rad voor de ogen draaide met empower yourself slogans (en die ook geen facebook, instagram of website met holle, herkauwde boodschappen, sensuele foto's of een webwinkel nodig heeft om zichzelf te verkopen) en die me leerde om met het vehikel dat ik ben op de best mogelijke manier om te gaan. Die me duidelijk doch kordaat deed inzien wat ik in me heb, maar vooral wat ik niet in me heb en ook nooit in me zal hebben. En dat is al heel wat! En natuurlijk is het belangrijk dat je in jezelf gelooft. Dat vind ik eigenlijk de evidentie zelve. En natuurlijk is dat bij momenten ver zoek omwille van de blutsen en de builen, de haken en de ogen, de grillige wegen en de onvoorspelbare, onaangename wendingen die het leven voor ons in petto heeft. Maar – hier komt het – het is wat is. Begrijp wat het is, hanteer wat er is en… maak er het beste van! 

En tot slot… Veronique (en alle andere therapeuten van het therapeutengild waarvan de haren nu ten berde gerezen zijn na het lezen van deze column en met mij maar al te graag een sessie zouden plannen om me van het tegendeel te overtuigen), als je dit zou lezen - wat ik betwijfel maar je weet maar nooit - weet dan dat dit niet persoonlijk is bedoeld. Maar sinds vandaag heb je toch 1 volger minder. Want vrienden en therapeuten, die kies je zelf. 

#HenriA

() Haardwarmte

Dit is het seizoen dat de avonden
donkeren, het seizoen dat we de zomer
ten grave dragen en de zomerrokken
achter ons laten.

Nu slagen de bladeren en de regen
ons in het gezicht, zoeken we onze weg
naar huis over donkere paden en
zwarte wegen.

Nu hangen we bij het binnenkomen
onze muts en sjaal aan de haak
en netstelen we ons in de haardwarmte
van het thuiskomen.

#HenriA

() Leegte

Zo guur in het veld staan, 
voel ik de klievende zandkorrels
langs mijn wangen schuren.

Een ongeziene windkracht
en ik hoorde niets meer
in mijn rouwend hoofd.

Ik zie enkel trekvogels in
een grote uitgestrekte V,
de vadervogel op kop.

Ze splijten door de lege lucht,
hij neemt ze allemaal mee op
twee lijnen in zijn zog.

Mocht ik het allemaal opnieuw doen,
vader, zou het makkelijker zijn
om jouw duikvlucht te vergeten.

#HenriA

() Indigo Girls - Closer to Fine

I'm tryin' to tell you somethin' 'bout my life
Maybe give me insight between black and white
And the best thing you've ever done for me
Is to help me take my life less seriously
It's only life after all, yeah <3
 

() XO

Ik heb het gehad

van wat ik nooit heb gekregen,

van wat ik verlangde

in waakstand en in droom.

Bizar, bizar! 

Een oma voert haar kleindochter

met de auto naar huis.

Komaan, hou op en verman je,

wees een vrouw. Leg je neer in

de kuil van mijn armen.

Weet jij welke onrust er achter 

al die andere voordeuren huist?

Dikwijls. Dikwijls is niets wat 

het lijkt. Façade. Gevelstenen

gestapeld op elkaar. 

Het heeft geen woorden nodig 

als het goed gaat. De wereld gaat

immers open wanneer ogen 

elkaar ontmoeten.

#HenriA

() Randanimatie

Ik zal je zachte bodem niet langer zijn
van nu af aan zal ik nieuwe wonden slaan

en rest enkel nog de zalf van het bloeden.
Weldra ben je alleen nog wandelende borsten

en nog wat later een schemervlek op het netvlies
en een gat in het geheugen.

Te hard en te veel is ook breekbaar,
daar weet het hart nu alles van.

#HenriA

() Potvis - Kommil Foo

 

() Get along

Mijn hond en ik:
we get along well.

Wij breken velden
en beken open,
kruipen uit
onze hoofden
en jagen paradijsvogels
na.

We kennen ons
pad met de ogen
gesloten,
elke dag komen
wij langs.

Dag vrouw van
de bakker,
dag lataarnpaal,
dag oude eik,
dag demerloop,
dag Maagdentoren.

Mijn hond en ik
wij zijn het
samen allemaal:
zen, bff,
meditatie, topsport...
ja, zelfs yoga!

#HenriA

() Roosbeef - Dichtbij

Ik kom ze soms tegen. Mensen die meer in de
schaduw leven dan in het licht.

Ook bij mij ging ooit het licht bijna uit.
Maar zie, er is terug zon.
Blijf niet in de schaduw, praat en weet:
menslief, we houden van jou...

#worldsuicidepreventionday2020

() Plek

Ik kende een plek waar het veiliger
was om mijn adem in te houden
dan te ademen.

Een plek waar vrije woorden aan de
ketting werden gelegd en argumenten
listig uitgerookt.

Een plek waar je op eieren moest
lopen om te hopen dat de ander van
je zou houden.

Maar ik beloof je, ik kom daar niet
meer terug.

#HenriA

Tekening - Rombaut Wachters
Titel: Barst

() Woordenschat

Ik zei tegen haar dat niemand

mijn lijf zo rustig kon krijgen 

als zij en zij zei dat ze voor 

altijd in mijn woorden

zou willen wonen.

(dat komt goed uit,

meestal zijn ze voor 

haar bestemd)

En als je me een vraag stelt,

zal je er alles aan doen om te

voorkomen dat je ontkomt

aan mijn blik, zodat ik goed

kan zien hoe je verlangt 

naar een antwoord.

Met alle woorden die ik 

spreek en schrijf mag jij eerst

persoonlijk kennismaken, zodat 

je mijn woorden écht proeft en 

je er daadwerkelijk in kan wonen.

#HenriA

(Tekening - Katrin Serneels)

() Connie Palmen - De vriendschap

() Eenhoorn

Mijn dochtertje heeft koorts
ik leg een flinterdunne hand op
haar hoofd en zeg haar:
alles goed komt.

Dat ze nu even niet kan spelen
omdat ze beeft en
al het zweet eerst
uit haar lijfje moet.

Ze kijkt me aan met kleine ogen,
is breekbaar als dun papier
en vraagt me:
ga ik nu dood?

Ik lach en wieg haar droog tot ze
opnieuw gaat dromen
over de eenhoorn die elke nacht
op haar donsdeken slaapt.

#HenriA

() Tafelkleed

Het is door de waanzin van jouw

bestaan dat ik nog besta,

in helften, in ongelijke delen,

besmuikt en gerafeld als

een uitgewoond tafelkleed.

Ik mis je. Broodkruimels tussen

de vezels, vlekken wijnrood,

plooien niet meer glad te strijken.

Wat mag ik nog hopen. Dat we tafelen

gaan, de nacht door, de klok rond.

En de korsten van lippen kussen.

Vuil. Vies. Geel omrand verschoten

stuk doek. Vod. Dek me af. Ik 

mis je. Ik kan jou niet verschonen 

maar ook niet meer onder ogen

komen.

#HenriA

() Spraakwater - Extince

Hitgevoelig als ABBA en flexibel als Barbapappa

() Het nieuwe normaal

Hoeveel foto's van wolken kunnen we nog blijven nemen, nu onze o's en a's achter maskers worden gesmoord.

Nu we met onze ogen moeten praten en het oogwit een weg zoekt doorheen elk verteld verhaal.

We smoren onze adem in een kiem en lopen met een boogje om elkaar, handen zijn niet langer nodig.

Ieder zal op z'n eiland wel overleven terwijl we van op de vloedlijn staren naar de bewoonde wereld.

#HenriA