Het is door de waanzin van jouw
bestaan dat ik nog besta,
in helften, in ongelijke delen,
besmuikt en gerafeld als
een uitgewoond tafelkleed.
Ik mis je. Broodkruimels tussen
de vezels, vlekken wijnrood,
plooien niet meer glad te strijken.
Wat mag ik nog hopen. Dat we tafelen
gaan, de nacht door, de klok rond.
En de korsten van lippen kussen.
Vuil. Vies. Geel omrand verschoten
stuk doek. Vod. Dek me af. Ik
mis je. Ik kan jou niet verschonen
maar ook niet meer onder ogen
komen.
#HenriA
