Het was steeds in de nacht dat we naar Zwitserland reden, in een groene slee, over zwart asfalt met witte stippen en strepen, vanaf de oprijlaan. De basketbal tussen de benen posteerde ik me vooraan, op moeders schoot, de rest van de kroost slapend achteraan.
Ik was de kleinste copiloot die nog nooit had gereden, ik was er te jong voor. Mijn daden beperkten zich tot praten, een babbeltje slaan over niets en over het leven, tegen mijn held die me nooit heeft begrepen, ook niet tijdens zijn gevecht tegen de slaap.
En bij de opkomende zon keken we tegen de bergen aan, schokten we naar boven, met de afgrond langs ons heen, om ons te bedwelmen met echoënde vergezichten, het ongrijpbare kruis, omringd met laaghangende wolken en watervalgedruis.
Misschien was het allemaal wat overdreven, te veel prestige voor de buurt. Ik heb mijn hart weggeven aan dat stuk moeder, aan dat stuk natuur.
#HenriA
