“Waarschijnlijk was ik prenataal
al bezwaard met
ridder en paard”,
bedenk ik me - hier -
achter het raam
waar jonkvrouwen voorbij gaan,
in sluiers schrijden.
De kasseien zijn glad van
de regen, zo ook het pad
waar ik eindelijk van weg
glijd, de tijd in helften breek.
In de middelste eeuwen
geleden, het
lonkende bestormen, ontstaan
nieuwe luchtkastelen.
De troubadour die ik
ben, die terug
kan spelen.
De pen is geladen met
woord en schaam
als aangedreven sporen. In
je gulle vlees galoppeer
ik je lendenen:
van Jut naar Aer,
van onder naar boven.
#HenriA
