Ik kijk omhoog, naar de lucht
en wacht op een engel,
maar de engel valt niet,
slaat de vleugels niet
uit om bij me te zijn.
Het laatste dat me rest
- met mijn laatste zuchten
van adem, vanaf
het groene ochtendlicht
tot de maan me in vieren
deelt -
is het plukken van wolken,
kleine stukjes,
tot een groot luchtkasteel.
En daar sta ik dan,
als een opblaasbare ridder
verdedig ik het plagiaat
van jouw woorden, die
van op mijn schouder tegen
me spreken,
als ben ik onthoofd.
Ik wacht,
op een engel,
die me bewaart en
in me fluistert:
“Ik neem je mee, als je
in engelen gelooft”
#HenriA
