[1]
Elke dag zit vol signalen, waarschuwingen tegen gevaar, uitnodigingen voor verborgen gebaren, uitdagende avonturen, boodschappen vol onlust, vertederende gedachten.
Bling, piep, kwak,
tring, ding-dong, tjak,
cijfertjes in een rood kader,
met of zonder bijlage.
De letters stromen binnen in half afgewerkte zinnen van een bedenkelijk allooi, bulken van dramatiek, staan bol van de vragen en verlangens, brengen me in een onderstroom.
Ik loop er omheen, zet de dag op papier, en nog één en nog één om uiteindelijk alle woorden naast me neer te leggen, ik plooi ze tot een hoed en ga er onder wonen.
En zo doe ik niets. Nog niets. Ik snij lijnen door. Ik trek de kronkels in de hersenen recht en ga de dag achterwaarts leven, van achteren naar voren.
[2]
Waarom blijf ik toch antwoorden, replyen op de kromme zinnen en de scheve woorden die eigenlijk overbodig zijn net zoals alle mode- en kookprogramma’s op teevee.
Ik lees Plouvier en hij brengt me raad, neemt me mee doorheen de maanden van het jaar, slaat zijn weerslag tegen mijn gloeiende slapen.
“Niemand weet de weg naar vandaag”, lees ik traag en herlees de woorden zo dikwijls tot dat ik ze proef en voel dwarrelen op mijn maag, de gedachte doet me blaken.
Ik vraag aan mezelf of ik kan slapen, of ik kan snoeien. Ja, de wortels kunnen terug kunnen ademen, ik kan een boom verplanten in een landschap waarin ik graag vertoef.
Dit landschap brengt rust, ook al is het zaterdag, lees ik overal over ieders leed, het is de tijd van het jaar die alle inkomende berichten van vandaag omkleedt.
Ik zag Roos en Roos zag mij. En aan de bar raken we naast mekaar achteraf. En we dronken samen een glas tussen het warme nat van lippen en tong. "Wil je daar dan zijn misschien?", vroeg ze mij. Ik vergis me niet en zet me voor het raam dat de stad zacht omlijst en wacht hoopvol op de eerste sneeuw van het jaar.
#HenriA
Roos & Sun Sun Sun - Vergis ik mij
