klonk er een gehuil van buiten mijn kamerdeur.
Moe van de koorts stond ik op,
keek naar buiten en aanschouwde haar.
Een vogel met een gebroken vleugel, maar verder niets.
Ik draai mijn hoofd een keer om en de vogel wordt een vrouw
met kersenrode lippen, een ivoorkleurige huid en glanzend haar,
open de deuropening wijd en glimlachte toen ze binnenkwam.
Niemand in mijn leven heeft ooit zo'n zeldzaam wezen gezien.
Zoete dijen van ondergang, wat hou ik van haar.
Ze mompelde zachtjes en hielp me aan haar borsten.
De bevrijding was lang en krachtig, zoals God mijn getuige is,
Babylon brandt bij elke streling.
En ik laat de nacht binnen, om vast te houden
om te genezen, om aan te raken.
En toen zag ik de hop, toen iedereen zijn plicht had gedaan,
de wijnstokken wakker werden met dauw beneden,
de schaduwen in ovalen vijvertjes rond elke rank,
streek ze haar veren glad en vloog terug mijn raam uit.
#HenriA
