Ik heb de kunst geleerd van afscheid nemen
Ik kan niet langer klaagzangen aanhoren
Ook het verhaal van de ossen en de ezels
Zijn me vanavond ontgaan
Met jou duurden uren tergende eeuwen
En mijn inborst die al die tijd nog leefde
Werd keer op keer getroffen
Door woorden die doodvielen
Op koude steen
Morsdood moest ik mijn geheugen slagen
Om in het leven te blijven staan
Om met de lippen boven het water te blijven
En door te kunnen gaan
Maar ik ben uitgestreden
Geen woorden meer van steen
Geen laatste opstoot van ademen
Enkel nog een herinnering
En een ongekende toekomst
Die niemand nog zal bepalen
#HenriA
-
430 woorden | Leestijd: 2 minuten Ik heb het gehad met de boutade dat sport niets met politiek te maken heeft. En omgekeerd. In een ideale, ... -
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
In oorlog vervagen de grenzen. Toch blijft ieder mens een stem hebben — een fluistering, een schreeuw, een gebed, hoop. Kind Kleine handen...