Hij meet de tijd die hem nog rest sinds de fundamenten waren blootgelegd, uit de ruïnes bouwde hij ornamenten en maakte het ondenkbare denkbaar.
Hij droeg haar op onzichtbare handen en was vrijgevig met zijn lach, al die tijd dacht hij dat er geen noorden was om eenzaam in te verdwalen.
En toen ze verdween werd z'n hart geamputeerd tot een restorgaan dat nog weigerde om zuurstof te pompen door de resterende dagen.
Hij wandelde naar een trage verstikkingsdood en wilde voor altijd immuun zijn voor de laatste woorden die hij over haar heeft aanhoord.
#HenriA
