Boven tafel lagen onze handen in elkaar
en onder tafel voerden onze benen
een verborgen paringsdans
die we zelf nog niet hadden begrepen.
We dronken sloten leeg
en trokken de dood uit onze lijven
tussen de vier muren van het café
tot we de muren waren vergeten
en wat ik me nog herinner is dat je
vroeg of ik voor altijd bij jou zou blijven.
Later op de nacht, toen ik je thuis bracht,
plantte ik mijn tanden in het gulle vlees
aan de binnenkant van je dij
en je slaakte een kreetje
kraste woorden van afscheid
diep in mijn bezwete rug.
Maar ik moest weer naar beneden,
naar het gelijkvloers,
daar waar we met mekaar
de vloer aanvegen
en het leven wordt toegedekt.
Nooit zagen we elkaar nog terug,
ik had het je nog zo gezegd.
#Henri A.
430 woorden | Leestijd: 2 minuten Ik heb het gehad met de boutade dat sport niets met politiek te maken heeft. En omgekeerd. In een ideale, ...
In oorlog vervagen de grenzen. Toch blijft ieder mens een stem hebben — een fluistering, een schreeuw, een gebed, hoop. Kind Kleine handen...