Al schokkend en schuddend werd ik 30 jaar terug geslingerd in de tijd. De tijd waarin ik elk weekend alle fuiven uit de buurt afschuimde en ’s nachts al waggelend terug het ouderlijke huis binnen sloop. Slapen zat er niet direct in, dus legde ik me languit in de zetel en stemde bijna op automatische piloot af op ARD. “Die schönsten Bahnstrecken Deutschlands”, nachtelijke uitzendingen op de Duitse TV over… treinreizen. Hypnotiserend vond ik dat! “Bahnstrecken” nam me bij de hand en voerde me mee langs desolate vlaktes en wereldsteden. Door tunnels en over bergpassen. Langs gletsjers en wereldzeeën. Zoals een konijn verdwaasd naar een lichtbak staart, staarde ik - licht beschonken - door de ogen van de machinist uit over de kilometers lange sporen en al het opdoemende natuurschoon. Geen vervelende voice-over, geen lachband, geen commentaren, geen achtergrondmuziek. Enkel het zoemen van de trein over de sporen, het kraken van de wielen over de wissels, het nu en dan piepen van een signaal in de verte en de eindeloze stroom van beelden die de huiskamer in rijdt.
Ik mis het wel. De jeugdigheid met z’n fuiven, het ouderlijk huis, de nachtelijke treinreizen en de geïrriteerde moeder die me tegen de ochtend komt wekken in de zetel, wanneer de dag begint te gloren en de tv staat te fluiten op het testbeeld. Laat ons voorbijgangers zijn. Laat ons nergens zijn. Zonder bestemming maar in eeuwige staat van onderweg-zijn.
#HenriA
