Nog alles staat hier even omgeven
tot het kleinste vingerkootje in mijn hand
die sloeg en streelde tot bevens
en nu is gaan liggen op je wang.
Dag huis op de buiten en verlaten,
ver weg van de stad en de straat
waar ik me meermaals prostitueerde tot
ontblote nachten die nooit leken weg te gaan.
Maar zie, ik groei naar grasgroene horizonten
met blinkende heuvelruggen in de zon,
zoek mijn schaduw tussen de dennenbomen
die immer in bloei zullen staan.
Ook als het nevelt en waait
en mijn mond dorst naar verboden water
en de speldenprikken van alle naalden
het slagveld met een deken bezaait.
En toch, alles staat hier nog even omgeven
in vormen die weldra zullen vergaan,
als ik elke avond slapen ga
met mijn adem tegen jouw blanke kaak.
#HenriA
-
845 woorden | Leestijd: 3 minuten Is iets echt of niet echt? Is wat ik denk, voel, wat ik aan mezelf vertel, wat ik aan anderen vertel… de w... -
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
Wanneer de dominostenen worden boven gehaald en opgepoetst om het eindspel in te zetten, val ik alleen nog samen met mezelf. Doe ik mijn kle...