Jongleerde een straat, een kerk, een dorpsplein, een standbeeld
Een kleurrijke tent in een verschoten wereld
Hield alle ballen omhoog
balanceerde op een slappe koord
In een circus
Zonder vangnet onder de trapeze
De lach verschool zich
Achter handjesgeklap
Een aap op een fiets draaide rondjes
En wist niet beter
En de ballerina draaide pirouettes
Maar viel steeds weer naar beneden
De messengooier werd afgebot
Omdat zijn messen niet meer werden geslepen
Het orkest speelde altijd het zelfde lied
Van hoempapa, hoempapa
Tot alle noten waren opgedroogd
Omdat de dirigent steeds maar wegliep
En toch groette hij steeds vrolijk het publiek
Dat niet meer wist wat te denken
Over de commedia dell’arte
Als verheven volksvertier.
Zolang je maar lang genoeg waant
kan je zijn wie je wil:
een goochelaar, een clown,
een verdwijntruc,
een enigma,
een illusionist,
een acrobaat die mensen
steeds op het verkeerde been zet.
Misschien neemt de artiest
maar eens een schminkvrij gezicht
Het is niet meer nodig
Nu hij het circus en
de stad heeft verlaten
#HenriA
#HenriA
