waarin een god ons allerlei beloftes maakt
en als drenkelingen laat scharrelen
naar het beloofde land.
Zie dan,
hoe de maan haar eigen stralen vangt
en de stervelingen traag doet sterven
in de aanschijn van de aanstromende dag
spartelend als dode vissen in het water.
Bloedverwanten zijn het, op zoek naar geluk
roze zalmen tegen de stroom
tegen beter weten in zwemmen
om de dood tegemoet te paren.
Op de oever staren twee paar ogen
naar elkaar en naar elkaar in het water
in de spiegel van een gelouterd leven
in rimpelgolven die de zee nooit zullen halen.
En het enige dat hen al lukt is lachen naar elkaar
ze hebben nog geen woorden uitgevonden
om een brug te bouwen in taal
om samen te wandelen door het water.
Maar de ochtend brengt raad:
sommigen zullen naar huis gaan
anderen zullen weg van huis gaan
maar zij die blijven zullen
vroeg of laat
verdrinken in het wassende water.
#HenriA
(Gedicht voor Paul S. Uit dank)
