kleuren zweefde je op je fiets
door het park waar in jouw zog
fluitconcerten uitstierven, in
de nasleep van je draaiende
pedalen en je ingehouden
speelse lach.
Daar, op dat bankje, gaf ik jou
een eerste kus, klunzig en
onbeholpen de lippen nog
half gesloten, al waren het
ogen die pas ontwaakten
in het loodrechte licht van
een felle zonnige dag.
Met een blos van schaamrood
op de wangen vingen we
woordjes die net niet
ontsnapten uit pubermondjes
want de jaren verraadden dat
we daar al lang aan
waren voorbij gegaan.
Als al deze bomen hier
eens konden praten, perken
zachtjes zouden willen fluisteren
wie in dit park
zich al in het gras heeft gevleid
en kussen heeft uitgedeeld
aan voorbij fietsende jaren,
zouden wij dan echt de enigen zijn?
#HenriA
