De wolken die drijven in slierten en brokken over me heen. Ze stapelen de dagen en je draagt in je zorgen een wolkje voor me mee.
En de zee die verengt in een kolkende engte en ik zeg maar niets. Omdat ik weet dat je niet kan vatten wat ik niet kan verwoorden.
En de zon die verdwijnt van het gras waarop we onze confessies verzwegen, de coureurs aanmoedigden en de Tour de France naspeelden.
Zo zei ik je onlangs, toen ik naast je lag: “levens veranderen, maar mensen veranderen niet. Zoals stervende sterren op lichtjaren verwijderd ook blijven schitteren in de nacht".
Ik weet niet wat je toen dacht. Je zei maar niets.
#HenriA
-
430 woorden | Leestijd: 2 minuten Ik heb het gehad met de boutade dat sport niets met politiek te maken heeft. En omgekeerd. In een ideale, ...
-
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
In oorlog vervagen de grenzen. Toch blijft ieder mens een stem hebben — een fluistering, een schreeuw, een gebed, hoop. Kind Kleine handen...
