Bijna woordenloos kwamen wij van nergens, we wandelden bergjes op en af, bijna elke dag. Aan de stand van jouw slaapkamerdakraam kon ik de barometer van jouw sterren aflezen.
Ook de stand van zaken werd meermaals doodgezwegen tot je weer plots verdween. Tolde mijn hoofd van mijn romp en mijn ledematen, het hart werd een spons die zichzelf bijeen veegde.
We wilden net als atomen blijven doorgaan maar wisten dat de tijd een rem heeft. Maar ik bleef oploskoffie voor je maken, tot het water verdampte en enkel de kop overbleef.
Onder een hemel van osb platen hebben we mekaar bemind en hebben we elkaar verlaten. Enkel het grondgebied van de stad houdt ons nog bij elkaar.
#HenriA
