() Vredige zondag

Ik trek je met een pen op papier in een lijn die snijdt en speelt met de rand van het blad tussen de schouders van je lijf. En ik schrijf bloedbespat in je eigen nat telkens opnieuw de eerste woorden die je van me hoorde toen je me drukte in de luwte van mijn hoofd om me heen.

Vallen wij samen in hetzelfde opaalblauw van de heldere hemel kus ik de sterren en de maan en mijn blote handen alvorens me te begeven op het ijs van je lichaam waar ik over je kras en glijd in plagende pirouettes die smeken om het breken van de botten en de benen van het verleden.

Als je opkomt in de slaapkamer je uitveeg op het canvas van het matras die ons overspoelt met tranen geblazen uit het helderste glas van jouw zijn dat zich verhult in silhouetten die dansen op mijn adem als de wasem op ruiten die staren als ogen op het leven

waarin jij wil geven wat je nooit eerder kreeg van de hoogst biedende die in een staat van beleg je belegt met zichzelf je vult met de juiste woorden en genade die jouw redenen verraden waar je met me wil zijn: in een hiernamaals dat geen weet heeft van een bovenaards bestaan.

#HenriA