en ik laat de stilte.
En hoe de stilte me bij
de keel grijpt,
de hoeken van de kamer
worden leeggegeten.
Hoe de zolder boven
het onderliggende huis kraakt,
waar het leven in stukken
uiteen valt en vertraagt.
Ook in bed is het stil.
De lakens weigeren nog
langer te praten.
Onkreukbaar staren ze
me aan, alsof ze geduldig
wachten, om me op te baren.
#HenriA
