Nu ze wolken en regen moeten dragen
Omdat de lucht zwaar drukt
Op onze verschrompelde schouders
Als Tristan van Isolde
In een herfst van de bestormingen
Zij, die sterft aan haar verwondingen
In een verschraalde najaarszon
Ik, die zijn huid uittrekt
En vervelt tot een cocon
Ik kan je niet opnieuw openen
Mijn beeldspraak laat je niet gaan
Jouw natte mond is mijn enige compagnon
Langs het krakend hout, de zigzaggende bladeren.
#Henri A
