Het is nog maar kortgeleden
dat tussen mijn vijand en mij
een onwrikbare muur stond.
Niet inneembaar,
ondoorlaatbaar.
Maar nu, o God,
menslief, waar heb ik
mij toch al die
tijd in verloren.
De wachttorens zijn gevallen,
wenkbrauwen trekken op
als bruggen,
wat mij nog afhoudt
is niets meer dan
een flinterdunne huid,
waarop jouw schaduw valt
en verder niets meer.
#HenriA
-
845 woorden | Leestijd: 3 minuten Is iets echt of niet echt? Is wat ik denk, voel, wat ik aan mezelf vertel, wat ik aan anderen vertel… de w... -
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
Wanneer de dominostenen worden boven gehaald en opgepoetst om het eindspel in te zetten, val ik alleen nog samen met mezelf. Doe ik mijn kle...