Vroeger was later. De wereld lag aan je voeten, vol zijwegen, drukke kruispunten en doodlopende straten. Een pad, bezaaid met onontgonnen vlaktes, bruggen over wilde rivieren, eindeloos golvende zeeën, naar de hemel reikende bergen…
Vroeger was alles later. Wat nu niet gebeurt, gebeurt zeker later. Uitstel was geen afstel. Want later, later zou alles in de plooi vallen. In je hoofd, in je hart, in je plannen, in je fantasieën, in je dromen, in je voortschrijdend leven … Later.
Vroeger was alles later. En we studeren. En we ondernemen. En we bouwen. En we trouwen. En we leren af. En we stagneren. En we slopen. En we verlaten. En we worden verlaten. En we verliezen de controle. En we vertellen onszelf verhalen, want alles wordt beter. Later.
En plots is vroeger later. Een kanker in het eigen lijf, het onverwacht doodgaan van een geliefde, een pijnlijke breuk (van je botten of in je hart), een kosmische tegenslag, je wordt verlaten, een lijf dat traag verslijt … En je beseft: er is niet langer later.
En plots is later vroeger. En volgt er hopelijk enkel nog het ontwaken. Want later is wachten op iets dan niet komt, is wachten tot er aan het eind niets meer te kiezen valt. Want later zal nooit zijn, zoals je het echt verlangt.
Laat 2025 niet jouw later zijn.
Beste wensen,
Bart
