() Cadeautjesverslaafd
Als we mekaar uitpakken
na het praten,
wordt het stil.
Sterven onze woorden,
in elkaar.
En keer op keer is het als
een nieuw geschenk,
waar we als kleine kinderen
gulzig naar grijpen,
van o’s en a’s vergezeld.
We schenken parfum
van de zachtste geuren,
we smaken elkaar als de
zoetste chocola,
we schitteren als de
helderste juwelen,
het post-grunge-tijdperk
onze taal.
En we blijven geven
omdat we
graag overladen.
We hebben een geschiedenis,
maar geen verleden.
Het is geen keuze,
we zijn
cadeautjesverslaafd.
#Henri A.
-
430 woorden | Leestijd: 2 minuten Ik heb het gehad met de boutade dat sport niets met politiek te maken heeft. En omgekeerd. In een ideale, ...
-
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
In oorlog vervagen de grenzen. Toch blijft ieder mens een stem hebben — een fluistering, een schreeuw, een gebed, hoop. Kind Kleine handen...