Je legt je lippen op mijn schouder
die warmte in me trillen,
zonzacht gefluister
in de luwte van mijn hals,
je sijpelt zuchtend traag mijn
koele holtes binnen,
blaast woorden over me heen, die ik niet versta.
Ik weef nagellijnen in je smyrnabillen
maak een tapijt van je uitgeplooide lijf,
ik kus de figuren die jouw huid omringen
en van lieverlee, schrijf jij in mij
jouw klare taal, die ik almaar beter begrijp,
we suizen van oor tot oor, zweten de kamer uit,
ademen kleuren op een pallet tot we hoorbaar vermengen.
Ogen slaan neer als ik rillend in je ontwaak,
en wanneer jij jezelf geruisloos in de luwte buiten draagt,
wordt het hier binnen koud en windstil.
Het heeft geen zin, zelfs geen half woord, dat ik wacht.
Als je weg bent, komt niemand nog thuis, vannacht.
#Henri A.
430 woorden | Leestijd: 2 minuten Ik heb het gehad met de boutade dat sport niets met politiek te maken heeft. En omgekeerd. In een ideale, ...
In oorlog vervagen de grenzen. Toch blijft ieder mens een stem hebben — een fluistering, een schreeuw, een gebed, hoop. Kind Kleine handen...