Hoe woorden zich almaar blijven herhalen in een stille democratie, die brokken lijmen alsof het scherven waren van dure vazen. In lagen, gesponnen van het fijnste rag, voorzichtig rollend van de tong om in een web van plooien te verdwijnen. Neem nu, pakweg, de schommelstoel in de hoek van de woonkamer, hoe lang die al wacht. Of het bed met zijn mooiste linnen, onbeslapen, het servies met een vuile rand. Alle kruimels in de uitgeleefde kamer, de sleutel op de deur, aan de binnenkant.
Ik weet wat je gaat vragen, wat heeft zij wat ik niet heb of niet kan geven, heeft het te maken met de stand van de ogen of het leven? Kan ik dat als reden geven? Dat het staatsbestel enkel wankelt door een aanstormende revolutie, waarin de onderdrukking zijn weg naar buiten zoekt. Weg van de afgesloten kamer, van de weerklank van sluimerend verdriet? Ik weet het niet, er bestaan geen sluitende antwoorden meer in een verscheurde democratie.
#Henri A.
