Nu ze de wolken en de regen moeten dragen
Omdat de lucht zwaar drukt
Op onze verschrompelde schouders
Als Tristan van Isolde
In herfst van de bestormingen
Zij, die sterft aan haar verwondingen
In een verschraalde zomerzon
Ik trek mijn huid uit
En vervel tot een cocon
Ik kan je niet opnieuw openen
Mijn beeldspraak laat je niet gaan
Jouw natte mond is mijn enige compagnon
Langs het krakend hout, de zigzaggende bladeren.
#Henri A
