Als volleerd blaas ik een kus van glas in je mond als een blazer die in dromen van marmer zijn aambeelden slaat in de lippen en de lege holte waarin ik jouloos verscholen zit als was het een baarmoeder die talloze daden en verhalen baart en de nageboorte van onze liefde verslond.
En ik fluister in termen van beaufort mijn woorden tussen jouw geplooide haren die jouw hoofd tooien in de sterren vastgeklonken als brandende lokken die jouw gezicht in twee schuine delen delen als een keerkring die stil zijn weg zoekt en weet ik niet wat kiezen als de gebroken naald van een kompas waarin je verloren loopt.
En ik zink met tranen in jouw mond en verslik me in de leugen die me opgespeld wordt en als een verpletterend vuurwerk de sterren stuk slaat klaterend uit de gouden hemel de verzengende nacht die geen kleur in zich draagt geen verlangen geen hoop enkel het verdrinkende lijf van bleke huid en zingende onweerslucht.
Onttrek de zuurstof uit de flessenhals waar ik verloren gelopen ben als een lange file van stapvoets ademen en stroomstoot van lucht die warm en koud blaast maar vooral bevriest en ijssterren plakt zo koud en kil aan de binnenkant van het hart dat alles wat gedaan is lijkt op een honderdjarige oorlogsstrijd.
Ik schonk mijn naam in kleine teugen aan jou traag zonder dat je het gewaar werd zoals de zon in de lente flauwe vuurstalen aan ons geeft voor ons alleen lijkt er dan zon maar tuimelt ze op de aarde uit de lucht van as en is er niet meer dan een vage herinnering aan een vruchtbare periode die nu de ijstijd heet.
#Henri A.
845 woorden | Leestijd: 3 minuten Is iets echt of niet echt? Is wat ik denk, voel, wat ik aan mezelf vertel, wat ik aan anderen vertel… de w...