Over de plooien van mijn woorden heen
Tot mijn vingers langzaamaan breken
In een laatste stuipend gebaar.
In jouw bijzijn ben ik eenvoudig
In jouw afwezigheid onwezenlijk klein
Als een druppel die zich diep ingraaft
In een uitgedroogde Valentijn.
Omdat je zo mooi bent heb ik je verscholen
Tussen de verlangens van mijn dromen
Verberg ik mijn splijtende hunker
In de verborgen kamer van mijn hart.
In de rechtbank wacht je op een oordeel
over onderhoudsgeld dat wordt betaald
plaats je de jaren chronologisch
in jouw smalle, donkere wachtkamer.
Maar ik plaats je in een zonovergoten landschap
Dat enkel maar in mijn hoofd bestaat
Omdat het sindsdien elke dag regent
In de afgrond die ik in me draag.
#HenriA
