nu de dag zijn bleek gelaat vertoont
en een maan van vuur zachtjes dooft
in de nasleep van het najaar.
Het is al middag.
En elke dag gaat het opstaan een beetje trager
hangen de schouders een beetje lager
wordt de maand almaar kouder.
Hoog boven mij, hijgen de wolken de vliegtuigen achterna
die verdwalen in de lucht en niet weten waar te landen.
Zuinig ben ik
wanneer ik de leeg gevroren slaapkamer achter me laat
en mijn gedachten spoel met het laatste water uit de tikkende kraan.
Er is zoveel laatste.
Er is zoveel jou.
En jou. En jou. En jou in elke mistige hoek van deze aarde,
in elke kreuk van weer een dag
die ik vlak strijk tegen het vallen van een nieuwe nacht.
Noem het ondergaan.
Noem het ondergaan van het laat ontwaken
tot het nog later slapen gaan.
Misschien is de najaarszon wel verdwaald
tot een klamme angst in de handen.
#HenriA
