nu je dood bent kan ik jouw testament schrijven,
niet in sierletters maar met een purperen glimlach
die zich te rusten legt
om mijn mond en praat in oude woorden.
Ik heb je dikwijls gezocht moeder
maar even veel keren liep ik verloren
of verstopte ik me achter een stoel of liep ik het huis uit
zonder te zeggen waar ik deze keer weer heen zou gaan.
Ik heb je niet steeds vervuld moeder,
maar ik weet dat het goed voor jou was,
hoe we allemaal werden ingedeeld
en ieder naar één van de vier windrichtingen trok,
ook al heb ik me dikwijls naar het noorden gekeerd.
Is er nog liefde achter de maan moeder?
Dat heb ik jou zo dikwijls willen vragen.
En nu we allemaal bij je graf staan
om je in de klei te begraven
stuiteren mijn tranen als botsballen in het rond
en vraag ik me af
wie die blinde man is op het einde van de rij.
#HenriA
