Een vriendinnetje dat haar ondersteunde hoorde ik haar nog net vragen: “Is dat je papa?”. Ik moest glimlachen. Het antwoord hoorde ik niet, daarvoor was ik al te ver voorbij gezoefd. Ik weet niet wat het pubermeisje geantwoord heeft. Het doet er ook niet toe. Nee, ik ben haar papa niet. Maar ik heb haar wel al die jaren erg graag gezien. En nu nog steeds. En zij mij ook. Dat zag en voelde ik. Wij hebben geen sociale media of een eiland nodig om dat van mekaar te weten.
Later - als God het belieft -, als ze groot is en de tijd zijn werk heeft gedaan en ze op eigen benen staat, praat ik nog wel eens met haar. Over het leven, over haar dromen, over shoppen, over haar liefjes, over perspectieven, over wonen, over kunst, over cadeautjes. Want dat deden we vroeger ook.
#HenriA
