Wij zijn de laatste eenzamen
nu het stof van vergeten dagen
van onze schouders is geklopt.
We smaken nog amper verleden,
de stilte waar wij in praten
kleurt het blauwe in de lucht.
Ik zie u graag, het klinkt zo onbehouwen,
meer woorden zijn overbodig,
liever verzwijgen wij elkaar.
En als de afstand tot ons spreekt
die tussen het hoofd en het hart
traag het verlangen losweekt
verandert er iets in de schaduw
van onze ogen en is de belangeloze liefde
voor altijd verdwenen.
#HenriA
-
430 woorden | Leestijd: 2 minuten Ik heb het gehad met de boutade dat sport niets met politiek te maken heeft. En omgekeerd. In een ideale, ...
-
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
In oorlog vervagen de grenzen. Toch blijft ieder mens een stem hebben — een fluistering, een schreeuw, een gebed, hoop. Kind Kleine handen...
