Alles
Over 2020 is alles reeds gezegd. Door jou, door mij, door de wetenschappers, door Martine Tange, door de facebookers, door de beleidsmakers. Kortom: door iedereen. Ik wil het niet meer herhalen. Het is wel duidelijk.
Ik weet dus bijgevolg ook niet wat ik jullie voor het komend jaar wil wensen. Meer van hetzelfde? Of opnieuw het vroegere? Of iets nieuws dat we nog niet kennen? Ik weet het niet. En jij ook niet. Dat is niet erg. Omdat niemand het weet.
Ik heb in 2020 afscheid genomen. Van een vader. Van een ziekte. Van bruisende nachten. Van onverwachte uitstappen. Van lange gesprekken aan een toog. Van verloren liefdes. Van een stad. Van enkele demonen.
Ik heb ook veel dingen omarmd. Huiselijkheid. Liefde. Een fijne job. Een online leven. Intense vriendschappen. Een hond of drie. De pakjesberzorger van Post.NL. Kilometerslange wandelingen. De sterren. De maan. En boeken. Tientallen boeken. En ook een beetje Netflix.
Natuurlijk valt er wat te wensen. Er valt altijd wel iets te wensen. Ik weet alleen niet goed wat. Ik moet nu denken aan de beklijvende film “Beautiful Boy” die ik onlangs zag. Over een vader en zijn drugverslaafde zoon. Telkens als zij afscheid namen van elkaar, vervielen ze niet in het kleffe “I love you”. Maar het enige wat ze tegen elkaar zeiden als ze mekaar innig omhelsden was: “Everything”.
Dat ga ik dus ook doen. Ik wens je “alles”. In een mentaal opgeruimd hoofd. En een almaar kloppend hart.
Bart
