In de schaduw van de ziel, in stilte gehuld,
Dansen mijn woorden op jouw ritme.
Als een vurige rivier, doorheen mijn aderen,
Stroomt de ontembare ik vol verzonken verhalen.
Met elke ademhaling ontluiken de klanken,
Als lavendel in de nacht, op zoek naar de maan.
De sterren die fluisteren in het donker,
De nachtegaal die nooit slaapt.
Ik schrijf de woorden van een verloren tijd,
Voorheen gevangen in mijn pen.
In de stilte van de nacht,
Spreekt mijn hart een taal die alleen jij kunt verstaan.
Met elke zin onthul ik geheimen,
Een strofe, een refrein, een boek.
Ik dicht de kloof tussen twee eenzame zielen,
Met elke letter die mijn mond zoekt.
Henri_A
-
430 woorden | Leestijd: 2 minuten Ik heb het gehad met de boutade dat sport niets met politiek te maken heeft. En omgekeerd. In een ideale, ... -
Deze column gaat over nuance. Of beter: het gebrek aan nuance. Het reduceren van complexe situaties tot of zwart of wit. We houden immers ni...
-
In oorlog vervagen de grenzen. Toch blijft ieder mens een stem hebben — een fluistering, een schreeuw, een gebed, hoop. Kind Kleine handen...