waait in sprongen over me heen
op lange, ranke, statige, lenige benen.
Je rent door me heen
raakt de papillen van mijn huid,
mijn tong smaakt naar de tast van jouw leder.
Je morst me in ogenblikken
terwijl de minuten verder tikken
breekt tijd in korte, afgemeten delen.
En dan blijft het wit,
dat als een engel aan me kleeft
en het hiernamaals doorgaat met het leven.
(slotbedenking)
Iedereen zou zijn eigen
God moeten zijn, met vleugels,
wanneer we bekomen van het zweven.
#HenriA
